little spy

15

De volgende dag komt Georgio ons ophalen. hij neemt ons mee naar huis. Ik ben ergens door mijn enkel gegaan en er zit tape om. Ik loop dus een beetje mank. Hij neemt ook de twee Russen mee. Die zal hij doden. We stoppen voor het huis. We stappen uit en lopen naar binnen. Heel het huishouden staat op ons te wachtten. Lucius omhelst zijn zonen. Stefano omhelst mij. 'Gelukkig ben je ongedeerd' zegt hij zacht.

Ik glimlach kort, 'behalve dan dat ik door mijn enkel ging ben ik oké.'

Hij glimlacht. Ik kijk naar Lucius. 'Bedankt Rebecca' zegt hij glimlachend.

Ik knik, 'graag gedaan.'

Lucius kijkt om zich heen. 'En wat staan jullie te lanterfanten' vraagt hij 'aan het werk jullie!'

De manen haasten zich weg. Stefano grinnikt. 'Goed' zegt Lucius 'gaan jullie maar naar jullie kamers. Vanavond jullie lievelings-toetje. Tiramisu.'

'Yes' zeggen ze alle drie tegelijk.

Ik loop de trap op. 'Hey' zegt Lucius 'waar dacht jij heen te gaan?'

Ik blijf stilstaan. 'Naar mijn kamer' zeg ik 'ik verwacht dat u me niet meer nodig hebt nu. Aangezien de spionnen hier zijn en ik kost geld en u wil niet toegeven dat u me kan gebruiken. Ik heb gehoord wat u zei over me. Dus zal ik u een beetje helpen.'

Ik loop verder de trap op. 'Wat is er met je enkel' vraagt Severo.

'Ben door mijn enkel gegaan terwijl ik naar Nicolai opzoek was en hem wilde redden, wat me gelukt is maar oké, van spion Iva. Ik heb trouwens meer dan vierentwintig uur op mijn knieën gezeten dus mijn benen waren sowieso ook al verzwakt.'

Ze blijven stil. Ik loop weer door en ga naar mijn kamer. Ik ga op bed liggen en staar naar het plafond. Dit zal ik nog heel lang doen. Ik zucht en kijk naar het laatje met dossiers. Ik sta op en hinkel erheen. Ik pak ze en bekijk ze eens. Stefano heeft alleen de zijne doorkeken zie ik. En die van zijn baas. Ik gniffel kort, dat had ik wel verwacht van hem. Hij kon het vast niet laten.

Er wordt geklopt. Ik verstop de dossiers snel en draai me om. 'Binnen' zeg ik.

De baas komt binnen. Ik ga op mijn bureau stoel zitten. 'Wat is er' vraag ik.

'Waarom denk je dat ik het niet accepteer dat ik je kan gebruiken.'

'Omdat u uw zonen terug naar huis wilde halen ook al was ik vermist. Mario heeft verteld wat er is gezegd in het gesprek.'

Hij knikt, 'ik weet dat mijn zoon je leuk vindt. Vindt jij hem ook leuk?'

Ik sla mijn ogen neer en knik. 'Ja' zeg ik 'ik vind Mario leuk leuk.'

'Dubbelop?'

'Iets geleerd van mijn vriendinnen op school.'

Hij knikt en loopt naar me toe. Hij gaat op zijn hurken voor me zitten en tilt mijn kin op. 'Ik ga je hier niet houden' zegt hij 'of in ieder geval de vakanties niet. Jij blijft naar die school gaan en zorg ervoor dat mijn zonen, Ben dus, stoppen met de leraren te pesten.'

'Bedoeld u nu dat... u stuurt me naar school?'

Hij knikt. Ik val op zijn hals. 'Dank u' fluister ik.

Hij slaat een arm om me heen. 'Graag gedaan' zegt hij.

24 uur later...

De volgende dag stappen we uit. Mario slaat een arm om me heen. 'Welkom terug' zegt hij 'terug op school.'

Ik glimlach, 'bedankt Mario.'

Hij glimlacht. 'Hey torteltjes' zegt Ben 'kom op.'

We grinniken en lopen naar binnen. De meiden komen aanrennen. Ze omhelzen me. 'Gelukkig ben je terug! We dachten dat we je nooit meer zouden zien!'

Ik grinnik, 'onkruid vergaat niet meiden' zeg ik grijnzend.

Ze lachen. 'Hoe lang zit ik dan nog aan mijn oudtante vast' vraagt Rosemarie geschrokken.

We lachen. Ik weet zeker dat dit het beste jaar van mijn leven wordt!