little spy

proloog

p.o.v Rebecca

Ik zit op mijn bed. Ineengedoken. Mama en papa willen niet dat ik mijn kamer uitkom. Beneden hoor ik gestommel. Ik ben bang! Ik wil mijn mama! Ik hoor een geweerschot. Ik spring op. Dit is niet goed! Geweren zijn niet goed! Helemaal niet goed! Ik ren naar de kast van mijn ouders en verstop me erin. 'O kleintje' hoor ik een man roepen, 'waar zit je?!'

'Zo gaat ze toch niet komen' vraagt een andere man geërgerd.

'Silenzioso' hoor ik de eerste zeggen.

Dat is Italiaans! Mama en papa hebben me wat woorden geleerd. Italiaanse mannen met geweren?! Maffia?! Ik verstop me nog verder de kast in en stoot iets om. Het valt op de grond en maakt een hoop lawaai! Ik snik. Nu heb ik grote problemen! Ze gaan me vinden en dan... dan... weet ik niet wat ze met me gaan doen! Ik zak langs de muur op de grond. De deur gaat open. Er staat een man met zwart, iets langer haar en bruine ogen. Hij is groot en gespierd. hij grijnst, 'hallo kleintje.'

Ik duik verder ineen. 'Hey Georgio' zegt hij 'ho trovato lei!' -ik heb haar gevonden-

Er komt een andere man naast hem staan. Hij heeft bruin, kort haar en groene ogen. 'Let's kill lei, ma. In caso contrario, avremo problemi con il capo.' -Laten we haar ook maar doden. Anders hebben we problemen met de baas-

'Nee' zeg ik 'dood me niet alstublieft.'

'Je kan ons verstaan' vraagt de tweede man.

Ik knik zachtjes. 'Ah toe Georgio' zegt de eerste man 'ze is zo schattig. We kunnen haar toch niet doden?'

'Maar anders wordt capo boos!'

'We kunnen hem toch zeggen dat we haar kunnen gebruiken. Ze is de dochter van de beste spionnen ooit. We kunnen haar gebruiken.'

Hij loopt naar me toe en hurkt voor me neer. 'Kleine' zegt hij 'hebben jouw ouders je iets geleerd over het spionnenwerk?'

Ik knik zachtjes. Hij kijkt om, 'zie je.'

'Goed, goed, neem haar maar mee. Maar we moeten nu gaan!'

de man pakt me beet en tilt me op. Ze nemen me mee naar beneden. Ik zie bloed in de woonkamer en de arm van mijn mama. Ik kijk snel weg. Ze duwen me in de auto en zetten me vast. De tweede man rijdt naar een grote villa. Ze stappen uit. De eerste man tilt me weer op. Hij draagt me naar binnen. Er lopen binnen wat andere mannen rond. Er lopen ook drie jongens rond. Ze rennen achter elkaar aan. 'Mario' roepen de twee kleinere.

'Pak me dan als je kan' roept de grootste.

'Stefano' roept iemand heel hard achter ons 'Georgio!'

De twee mannen draaien zich naar het geluid toe. Er staat een man. Hij heeft zwarte haren en blauwe ogen. 'Wie is zij?'

'Capo' zegt de tweede man 'het is niet mijn schuld. Ik zei dat we haar moesten vermoorden maar het watje Stefano hier zei dat we haar zouden kunnen gebruiken!'

'Stefano' vraagt de man boos.

'Capo' zegt de man die me vast heeft, 'ze is de dochter van de beste spionnen ooit. Ze leerden haar het vak.'

'Ze is nog jong. Hoeveel kan ze geleerd hebben?'

'Ze kon ons verstaan.'

'Zet haar neer.'

De man zet me neer en ik zie nu pas dat de man echt voor ons staat. 'Je naam' vraagt hij.

'Beca' zeg ik zacht.

'Hoe' vraagt hij.

'Beca' zeg ik iets harder.

'Beca?'

Ik knik. 'Hoe oud ben je?'

'Tien' zeg ik 'twee handjes vol.'

'Wat een antwoord' zegt de tweede man.

'Goed dan Stefano' zegt de derde man 'jij bent verantwoordelijk voor haar vanaf nu. Ik wil niet merken dat ze hier is. Chiaro?'

'Sì capo' zegt de eerste man, 'ma capo, geef haar dan wel een eigen kamer.'

'Jaja.'

De eerste man tilt me weer op en neemt me mee een trap op. Hij brengt me naar een kamer waar alleen een bed instaat en een bureau. hij zet me neer en ik draai me om. 'Zo' zegt hij, 'dus je heet Beca?'

Ik knik. 'Is dat een afkorting' vraagt hij.

Ik knik weer. 'Van?'

'Rebecca.'

'Wat is je hele naam?'

'Rebecca Jane Isabella Black.'

Hij knikt en zegt: 'ik ben Stefano.'