Het verhaal van een meisje dat verliefd werd op de verkeerde. (COMPLETED)

Deel 3

Zoals afgesproken ging ik zondag met Joep naar de bioscoop. Ik had er best veel zin in, maar de Liefde had nou eenmaal andere plannen met mij dan ik zelf en ons afspraakje werd een ramp nog voordat de film was begonnen.

Ik liep naast Joep de trap op en was vrolijk met hem aan  het kletsen, waardoor ik niet goed oplette. Waarschijnlijk zette ik mijn voet verkeerd op de volgende traptrede, want ineens ging ik keihard door mijn enkel en viel ik met een harde smak voorover. De popcorn die ik in mijn hand had, vloog door de lucht en verspreide zich over de hele trap.

‘Shit!’ riep ik, harder dan de bedoeling was.

‘Oh Florien, gaat het?’ Joep knielde geschrokken naast mijn neer en legde een hand op mijn rug. Ik slikte de opkomende tranen in, die meer door schaamte dan door pijn omhoog kwamen, en knikte.

‘Jawel. Het gaat’.

Joep gaf me een hand en trok me overeind. Maar zodra ik rechtop stond, ging er een flinke pijnscheut door mijn enkel. Ik kreunde en greep naar mijn enkel. De tranen stroomden nu wel over mijn wangen.

‘Wat is er?’ vroeg Joep bezorg. Ik wees snikkend naar mijn enkel en beet hard op mijn tanden om me nog enigszins in te houden. Joep sloeg een arm om mijn middel en hielp me het laatste stukje van de trap omhoog, waarna ik op de bovenste trede ging zitten.

‘Mijn enkel. Ik ging door mijn enkel volgens mij. Au..’

Ik huilde van de pijn en van schaamte. Waarom overkwam mij dit nou weer?

‘Moet ik iemand erbij halen?’

‘Nee, het lukt wel. Laat maar even.’

Ik veegde mijn tranen weg met mijn mouw en beet op mijn tanden. De pijn trok een beetje weg, maar zodra ik mijn enkel een beetje probeerde te bewegen, kwam het weer dubbel zo hard terug. Ik wachtte even en zei toen dapper dat het wel ging. Ik pakte de leuning van de trap en hees mezelf overeind. Leunend op mijn goede voet bleef ik staan. Joep stond ook op en kwam naast me staan.

‘Kun je lopen?’ Hij pakte mijn bovenarm alsof hij bang was dat ik weer zou vallen. Voorzichtig probeerde ik een stap te zetten en er schoot weer een verschrikkelijk pijnscheut door mijn enkel. Ik probeerde op mijn tanden te bijten en mijn gezicht in de plooi te houden, maar Joep had het door.

‘Het gaat niet hè?’

Ik schudde somber mijn hoofd. Joep sloeg een arm om me heen en keek me lief aan.

‘Ik breng je wel naar huis, want dit gaat niet zo.’

Hij hielp me terwijl ik de trap afstrompelde, terwijl ik snikte en kreunde bij elke stap die ik zette. Verschillende mensen kwamen naar ons toe en vroegen wat er aan de hand was. Joep vertelde dat ik door mijn enkel was gegaan en algauw werd ik opgetild door twee mAnnen die me naar buiten brachten.

‘Zal ik je moeder bellen?’

‘Ja, doe dat maar. Het spijt me Joep’, snikte ik. Ik baalde als een stekker en had ontzettend medelijden met hem. Maar hij glimlachte lief naar mij en belde mijn moeder.

Ze kwam me bezorgt ophalen en reed, nadat ik Joep een flinke knuffel had gegeven als dank, naar huis. Thuis liet ik me vermoeid op de bank vallen en mijn moeder legde een icepack op mijn nu al flink gezwollen enkel.

‘Dat ziet er niet best uit meid. Morgen kijken we even hoe het gaat en anders gaan we even naar de dokter.’

Maandag deed mijn enkel nog steeds ontzettend veel pijn, dus gingen we toch maar naar de dokter en die zei dat mijn enkel flink gekneusd was. Er moest verband omheen en ik moest op krukken lopen.