Het verhaal van een meisje dat verliefd werd op de verkeerde. (COMPLETED)

Deel 8

Wauw wat een bult lezer ineens! Super leuk.

Dit is het één na laatste deel van mijn verhaal, ben je nou heel benieuwd naar het laatste deel, dan moet je even voten, want ik ben zo super benieuwd wie mijn verhaal nou echt leuk vind!

***

Met trillende handen drukte ik de knopjes van de telefoon in. Het duurde een eeuwigheid voor Roosmarijn opnam, maar gelukkig nam ze zelf op.

‘Roos, met Florien. Luister, het spijt me...’ Ik gooide het er in één keer uit, voor ze op kon hangen. Met bonzend hart wachtte ik haar reactie af. Ze was eerst heel lang stil, zuchtte toen en zei tot mijn grote opluchting dat het goed was.

‘Maar, dat betekent niet dat ik je begrijp!’ voegde ze er snel aan toe.

‘Ik ben blij dat je me gebeld hebt. Ik hou het niet uit zonder jou op school! Nou, kom snel hierheen, dan gaan we warme chocomelk drinken.’

‘Is goed, ik kom eraan.’

‘Oh, Florien, neem je pyjama en tandenborstel maar mee, dan kun je blijven slapen.’

Na de ruzie in de mediatheek, liet Bonno me met rust. Het was zoals het had moeten zijn. Ik zat naast Joep, kletste en lachte met hem, in de pauze was ik bij mijn vriendinnen en ik negeerde Bonno. Maar ik voelde me ellendig. Tijdens de les merkte ik dat mijn ogen steeds naar hem toegetrokken werden en als hij dat zag en terugkeek, ging mijn hart meteen als een gek tekeer. Snel sloeg ik dan mijn ogen neer, of keek in mijn boek. Ik dacht bijna elke avond aan Bonno en ik heb wel honderd keer op het punt gestaan hem te sms’en, maar ik kon mezelf net inhouden. Zo lukte het me om Bonno een paar weken te negeren.

Twee weken voor de meivakantie werd Romeo ineens ziek. Zo ziek zelfs, dat mijn moeder donderdag met hem naar de dierenarts ging om hem te laten inslapen. Toen ik donderdagmiddag uit school kwam en het slechte nieuws hoorde, stormde ik meteen weer naar buiten. Ik wilde niet horen dat mijn beste maatje die ik al zo lang kende, er niet meer was. Ik fietste de hele middag, gewoon door het bos waar ik altijd met Romeo en Lexie wandelde en kwam pas thuis toen we gingen eten. Mijn zusje had rode ogen van het huilen, zij was ook gek op de honden, maar niet zo gek als ik. Vreemd genoeg had ik nog niet gehuild, ik was alleen heel erg boos. Na het eten wilde ik met Lexie gaan wandelen, maar ze wilde niet mee. Dit had ik nog nooit meegemaakt, waarschijnlijk voelde ze aan dat er iets was met Romeo en was ze ook verdrietig. Dus toen ging ik maar met haar op de bank liggen knuffelen, terwijl ik de knoop in mijn maag probeerde te negeren.

Vrijdag vluchtte ik in de pauze naar het muzieklokaal. Gelukkig was het leeg. Snel kroop ik achter de houten piano en begon te spelen. Ik probeerde eerst een vrolijk liedje, maar dat lukte niet omdat ik alles behalve vrolijk was. Toen speelde ik een heel snel en hard liedje, wat juist heel goed ging, omdat ik heel boos was. Deze muziek kon ik thuis niet spelen, omdat de rest van mijn gezin en de buren daar last van hadden. Maar hier hoorde niemand me, dacht ik…

Toen ik klaar was met spelen, merkte ik tot mijn grote verbazing dat de tranen in mijn ogen stonden. Ineens kwam alle verdriet naar buiten, om Romeo, maar ook om Bonno, omdat ik hem nog steeds elke dag met heel veel moeite negeerde. Ik legde mijn voorhoofd op de toetsen, negeerde het harde geluid wat ik daarmee veroorzaakte, en huilde.

‘Florien?’ Ik schrok me dood toen ik ineens mijn naam hoorde. Met een ruk keek ik op en mijn hart leek in mijn schoenen te zakken toen ik Bonno in de deuropening zag staan. Wild veegde ik mijn tranen weg en keek de andere kant op, maar hij had al lang door dat ik huilde.

‘Waarom huil je?’ vroeg hij. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe hij dichterbij kwam en naast de piano ging staan.

‘Ik huil niet’, loog ik.