Nour el (3)ayn.

Hoofdstuk 7

Nour:

Hard klonken de woorden van Souf door de auto. Vrolijke zomerdeuntjes en mijn broertje deed zijn raam open, terwijl we over de snelweg scheurden. 'Dalinda, Senioritaaaaa..' Samen zongen we vals in koor en ik kon mijn lach niet inhouden. Het was zo gezellig geweest. Ik voelde me eindelijk even weer de oude Nour. Iets wat Imad een tijd geleden van me afgepakt had, iets wat ik hem nooit zou vergeven.
Toch had ik vandaag minimaal aan hem gedacht. We waren zo leuk bezig geweest met mijn ouders, tante en natuurlijk mijn broertje. We hadden gezamenlijk een zangshow gekeken. De mensen die meededen konden er soms echt niets van en dan barstten wij natuurlijk in lachen uit. Aan het eind van de avond bestelden we eten eten en kletsten we lang bij met zijn allen.

Mijn tante had me uitgenodigd voor de bruiloft van haar zoon, mijn neef. Het zou een gezellige aangelegenheid worden. De hele familie zou er zijn en ik verheugde me er erg op. Ze wilde mijn schoonfamilie ook uitnodigen, maar Nouredinne maakte meteen bezwaar. 'Laten we het gewoon lekker binnen onze familie houden, gezellig met z'n alle. Gebeurt al veel te weinig..' Mijn tante keek even mijn kant op en ik dacht eerlijk gezegd dat het ook het beste idee zou zijn. Hoeveel ik ook van mijn schoonfamilie hield, het leek me beter, gezien de omstandigheden, dat ze niet zouden komen. Het feest zou over minder dan een maand plaatsvinden en ik verheugde me er erg op. We spraken af dat we met mijn moeder, nichten, en de vrouw van mijn oom samen jurken zouden gaan passen en huren. Dat gooide ik in de groepsapp en ik veranderde meteen mijn profielfoto. Ik voelde me gelukkig beter dan eerst en verheugde me op de aankomende weken.

Nouredinne had me om elf uur voor de deur afgezet en deed de muziek zachter. Hij had er opgestaan dat ik gewoon bij hen was blijven slapen, maar dat wilde ik niet. Ik was immers een getrouwde vrouw en dat mijn man er de kantjes van afliep, betekende niet dat ik me tot zijn niveau moest verlagen.
Mijn broertje had me op het hart gedrukt dat ik ervoor moest zorgen dat ik hem meteen belde als er wat was. Hij zou me meteen komen halen. Ik was oprecht blij met zo een fantastisch broertje en deed in mezelf dua voor hem en mijn familie.
Na afscheid genomen te hebben ging ik mijn huis in. Ik deed zachtjes mijn schoenen uit en gooide mijn haar los. De manteljas hing ik op aan de kapstok.
Het gedempte geluid van de televisie verstoorde mijn blije bui meteen en ik ontdekte imad in de woonkamer. Hij zat met een ontbloot bovenlijf op de bank. De rode paarse plekjes in zijn nek vielen me meteen op. Zijn gebruinde spieren, zijn mooie gezicht, zijn brede postuur, het maakte me allemaal misselijk.
Hij staarde naar me, ik weet niet hoe lang al. Ik weet niet waarom hij überhaupt zo lang bleef kijken. Voor ik kon ontploffen en hem zou aanvliegen draaide ik me resoluut om en liep de trap op naar mijn slaapkamer.
Ik deed meteen de douche aan en liet de tranen even de vrij loop. Mijn vuisten gebald, mijn hart gebroken. Ya Rabbi, wanneer zal dit voorbij zijn? Wanneer zal ik gelukkig kunnen zijn.

Ik poetste mijn tanden en bekeek mijn ingevallen gezicht. Ik was inderdaad erg dun geworden, deels door stress dat was waar. Maar het was meer. Ik had gewoon geen trek meer. Mijn eetlust leek de afgelopen twee maanden volledig verdwenen en ik viel steeds meer en meer af. Ik was constant moe en leek witter dan ooit. Ook de blauwe plekken op mijn lichaam stoorden mij.
Zou zij op mij lijken? Of zou ze anders zijn dan ik. Ze was vast heel mooi met prachtige vormen en lang haar. Imad had altijd al van lang haar gehouden, vroeger ten minste. Nu wiste ik niet meer waar hij wel of niet van hield.
Zou ze van mijn bestaan afweten? Sara had gezegd van wel en ook mijn broertje zei dat hij haar dat duidelijk gemaakt had..Hoe kon ze dan alsnog een affaire met een getrouwde man voortzetten? Of had hij haar misschien gezegd dat hij weg zou gaan bij mij! Was hij verliefd geworden op haar?
Al die vragen knaagden aan mij en na zaterdag zou ik zeker op onderzoek uit gaan, dat beloofde ik mezelf.

Ik deed mijn poederroze nachtjapon aan. Een schattig jurkje dat nu iets te groot oogde en ging in bed liggen. Automatisch trok ik mijn knieën op tegen mijn borst aan, mijn veilige houding. Het deken lag maar deels op me, maar ik had geen energie meer over om nog te bewegen. Ik was doodop en voelde mijn benen niet meer. Het was zo stil in de kamer en ik was rustig van binnen. Er was geen gevoel, geen verdriet, geen woede. Alleen moeheid.
Mijn ogen vielen dicht en ik concentreerde me op het zachte geluid van mijn ademhaling. Mijn borst, op en neer, op en neer. Na een tijdje ging de deur zachtjes open en herkende ik zijn voetstappen. Imad.

Ik hoorde hem wat rommelen naast het bed en kneep mijn ogen dicht. Biddend tot god dat ik mij zou kunnen inhouden en niet zou uitbarsten.
Zijn gewicht plofte naast me op het bed. Hij was zo groot, ik noemde hem vroeger altijd mijn grote knuffelbeer. Vroeger.
Tot mijn schrik merkte ik dat hij dichterbij kwam liggen en verstijfde meteen. Wat deed hij nou? Hij kwam steeds dichterbij en lag bijna tegen me aan. Zijn lichaam raakte bijna het mijne. Zijn hand gleed naar het dekbed en hij trok dat over me heen, tot over mn schouders. Kleine tranen sprongen in mijn ogen, mijn hart ging tekeer.
Zijn grote hand gleed van mijn schouder naar mijn bovenarm. En daar bleef hij even rusten. Deze aanraking voelde zo raar aan voor me, zo anders.
Tot een maand terug waren we nog lichamelijk geweest met elkaar. Niet liefdevol, dat niet. Hij was hardhandig en zodra zijn behoefte vervuld was stond hij op en nam een douche. Niet zoals vroeger, toen hij nog zacht en teder was. Mijn voorhoofd kuste.
Nu hadden we echter al een maand niet op die manier het bed gedeeld, elkaar überhaupt niet meer aangeraakt. Zijn aanrakingen voelden niet meer vertrouwd aan, alsof het een vreemde was.
Hij kwam nog dichter tegen me aan liggen, zo dichtbij dat ik zijn hart voelde kloppen tegen mijn  rug aan. Zijn arm sloeg hij stevig om mijn middel aan en hij trok me helemaal tegen zich aan. Ik bewoog niet, wist me geen houding te geven, wist niet wat ik moest denken of voelen.
Imad's gezicht kwam dichtbij het mijne en hij drukte zijn volle, warme lippen in mijn hals. Zijn gezicht verplaatste zich daarna naar mijn haar en hij snoof.
Mijn hart, mijn buik, mijn hele lichaam ging tekeer. Wat gebeurde er. Ik had alles verwacht, behalve dit. Imad fluisterde zacht: het spijt me zo Nour..