Blue Skin

Hoofdstuk 2

 Ik knipperde met mijn ogen en ging rechtop zitten. Alles om me heen zag wazig. Ik voelde me moe. Waar was ik? Nadat ik een paar keer met m'n ogen had geknipperd werd het me duidelijk, ik was nog op het strand.  In de verte zag ik Sam en Matt bij Sam's club hut staan. Door de warmte was ik in slaap gevallen. Er zat nu allemaal zand in m'n haar. Ik ging er met m'n hand door heen en ik probeerde het meeste zand eruit te halen. De zon stond aan de horizon. Het was al avond. Ik keek naar m'n huidskleur. Het was een lekker bruin mensenkleurtje. Het zou wel eventjes duren voor mijn mensenhuid zou veranderen. Nu in ieder geval nog niet. Ik moest wel opschieten voordat de zon onder was moest ik binnen zijn. Ik ademde diep de zoute zeelucht om me heen in en genoot ervan dat de zon nog scheen. Ouwe Sam en Matt liepen druk pratend de steiger af. Ze waren kletsnat van het zeewater. Zou Ouwe Sam nu nog een verhaal vertellen zoals hij altijd doet? Ik woelde met mijn handen door het zachte zand. Er kwam iemand het strand oplopen. Hij liep richting Sam en Matt. Maar ze hadden niet door dat er iemand naar hun toe liep. De man zei iets tegen hun. Ze schrokken van de plotselinge stem. Daarna zag ik Matt lachen en stelde de man voor aan Ouwe Sam. Ze schudde elkaars hand en begonnen te praten.  De man had zwart haar en droeg formele kleren. Dan was het waarschijnlijk de tijdelijke verzorger waar Matt het over had gehad. Ik pakte weer mijn wiskundeboek, waaraan ik de hele middag nog geen tijd aan had besteed. Dat doe ik thuis wel nam ik me voor en propte de boeken in mijn tas. Ik klopte het zand van mijn benen en armen en ik trok mijn knieën naar me toe en leunde er met mijn hoofd op. Ik staarde vooruit naar de horizon en dacht aan mijn echte ouders. Zouden ze nog in leven zijn? Elke dag stelde ik me voor waar ze zouden zijn. Maar mijn pleegouders, Dean en Lauren, wilden er niks over zeggen. Ik wist dat ze meer wisten dan ik, maar waarom wilden ze het dan niet zeggen? Ik was heel vaak woedend het huis uitgestampt, omdat ze me geen antwoord gaven op mijn vragen. Dean en Lauren zochten me meestal daarna als het weer was gebeurd. Als ze me hadden gevonden dan troostten ze me, maar ze zeiden nog steeds niets over mijn eigen ouders. Ik miste ze zo erg. Er trok een rilling door mijn lichaam van heimwee. Ik hoopte dat ze weer veilig onder de grond woonden in hun grotten. Zouden ze mij ook missen? Elke dag wachtte ik of ze me zouden ophalen. Maar dat was niet gebeurd en de afgelopen weken had ik de knoop door gehakt. Als zij mij niet konden vinden dan zou ik hen wel zoeken.

Ik zag dat Matt weg liep van Ouwe Sam en de man die erbij was komen staan. Hij liep mijn richting op. Ouwe Sam en zijn verzorger keken hem eventjes na. Daarna liepen ze de steiger op richting de club hut. En waren intussen weer druk in gesprek met elkaar. Matt lachte naar me en ik glimlachte terug. Hij was nog kletsnat en hij droeg zijn surfplank onder zijn arm mee.

'Hallo', zei toen hij wat dichterbij was.

'Hey', mompelde ik. Zijn haar was al droog. Tenminste zo zag het eruit.

'Echt aardig is Ouwe Sam', zei hij, 'Hij heeft me ook een paar nieuwe dingen geleerd.

'Ik mag Ouwe Sam echt. Hij is net als een opa voor me', zei ik, ' Heeft hij trouwens verteld dat hij vroeger kampioen surfer was.'

'Nee', zei Matt wat verbaasd.

'Typisch iets voor hem om dat niet te zeggen. Hij is veel te bescheiden.'

Matt ging naast me zitten en keek me aan. Ik was niet gewend dat mensen aandacht op mij vestigde zeker omdat ik altijd aandacht ontweek. Maar ik voelde een bepaalde connectie tussen mij en Matt. Ik weet niet waarom, misschien omdat hij ook Bijzonder was. Of omdat hij de enige was die vriendelijk tegen mij deed in de omgeving.

'Vroeger wilde iedereen ook les van hem', zei ik. Mijn haar waaide voor m'n gezicht. Blegh, het kwam in m'n mond. Ik haalde het eruit en probeerde mijn haar naar achteren te doen. De wind zorgde er meteen weer voor dat het in mijn gezicht waaide. Nou ja, laat dan maar zitten.