Blue Skin

Hoofdstuk 13

Evan kwam achter me aan zonder iets te zeggen. 

De wind ruiste door de bomen en in het bos hoorde ik overal tekenen van leven. Vogels krijsten, bladeren bewogen en ik hoorde ook sprinkhanen en andere insecten. Ik sleepte met mijn been over de grond en op een gegeven moment zag ik een stuk boomstronk, waarop ik ging zitten. Mijn ademhaling had ik nu redelijk onder controle en ook klopte mijn hart niet meer zo snel nu ik in wijk 3 was. Maar mijn been vroeg om rust, vanwege de dreinende pijn door de snee. Het was een grote boomstronk. De boom was vast heel oud, maar om de een of andere reden omgevallen, waardoor ik nu op de brede boomstronk kon zitten. Met een zucht plofte Evan zich naast me neer. Ik vond het plotseling heel vreemd dat hij hier was. Waarom was hij hier? Voor mij? Hij zal vast niet zonder reden hier zijn.

Mijn gepieker werd onderbroken door dat hij iets tegen me zei.  Het klonk heel onduidelijk.

'Watte? Zei je iets?', vroeg ik. Evan schraapte zijn keel. 'Heb je er al over nagedacht om je bij de AVOVA aan te sluiten?', zei hij nu harder. Aha, daarom was hij hier. Meteen een antwoord op mijn vraag. Ik keek naar de grond. Het was risicovol, maar ik had er alles voor over om mijn ouders te vinden. Ik wilde er sowieso mee akkoord gaan. Het grootste risico voor mij was het geheimhouden voor Dean en Lauren over de AVOVA. Maar verder had ik er geen twijfels over. Eigenlijk had ik gehoopt dat ik meer tijd zou krijgen om erover na te denken en te kiezen. Mijn beslissing had ik eigenlijk al genomen, toen  ik in wijk 2 was bij Skye's huis. Ik had niet gedacht dat Evan naar mij toe zou komen, maar Skye of Nylah. Hij had mij immers meer bedenktijd gegeven om te kiezen voor het verzet of niet. Hij wilde eergisteren juist nog dat ik genoeg tijd zou hebben, zodat ik erover na kon denken.

'Ja,  ik heb erover nagedacht, maar ik wil nog een paar dingen weten'

'Dat dacht ik wel.' Korte stilte. ' Nou..? Vraag maar!' Met welke vraag zou ik beginnen. Ik dacht even kort na en fronste mijn wenkbrauwen.

' Wat wordt er van mij verwacht dat ik doe voor de AVOVA?'

'Dat hangt ervan af. Het wordt gevraagd naar hoe de situatie is. Wanneer ze je hulp nodig hebben dan sturen ze een formulier met het voorstel om iets voor hun te doen en of je ermee akkoord gaat of niet?' Hij haalde een hand door zijn haar en wreef in zijn nek. Het leek alsof hij noch nadacht over iets wat hij was vergeten. 'Er is ook nog een test, zodat ze kunnen zien waarvoor je geschikt bent en waarvoor niet. Een avond  in de week wordt je getraind. Hoe je met bepaalde situaties om kan gaan en hoe je dat kan verbeteren. En iemand kan je helpen hoe je moet omgaan met bepaalde dingen als Fonkeling. Als je wilt kan ik je daarbij helpen.'

Het klonk allemaal niet extreem of veeleisend. En het klonk ook spannend en zorgde voor een beetje actie in mijn leven. Maar het allerbelangrijkste was dat ik mijn ouders zou vinden.

'Hoe weten jullie eigenlijk of ik wel te vertrouwen ben. Waarom hebben jullie eigenlijk mij uitgekozen voor de AVOVA?'

'Ehm.. ja. Iemand had een paar dagen jou aangeraden, dat je waarschijnlijk een Fonkeling was. En over het algemeen zijn Fonkelingen te vertrouwen in deze samenleving, omdat ze zelf niet geaccepteerd worden.' Ik knikte uit begrip. Dit begreep ik volledig en het voelde goed dat ik niet de enige was die in deze samenleving leefde.

' Skye werd er daarnaar op uitgestuurd na wat informatie, dat je bijvoorbeeld naar de winkel zou gaan, om je te testen op vertrouwen. En jij hebt deze test goed doorstaan. Zoals het controlebewijs dat je moest laten zien bij de soldaten, dat was geen makkie. Zo onderzoeken ze of je te vertrouwen bent of niet.'

'Dus ik kwam  haar met opzet in de winkel tegen?', zei ik geschokt. En ik voelde me een beetje bedrogen, doordat ik echt had gedacht dat ik haar kon helpen met het sjouwen van de boodschappen. Maar ze had net zo goed iemand anders van uit de AVOVA mee kunnen nemen. Mijn handen balden zich tot vuisten, maar ik ontspande weer toen  ik bedacht dat het helemaal niet zo slecht voor me uit had gepakt. Ik kon nu eindelijk de zoektocht beginnen naar mijn ouders. Evan knikte en keek mij twijfelend aan hoe ik zou reageren.