Blue Skin

Hoofdstuk 15

De helft van de week was voorbij. Mijn ogen waren dik en opgezwollen. Vanmorgen had ik het geprobeerd te verdoezelen door middel van wat water in mijn gezicht te splashen, maar voor mijn gevoel had het geen effect gehad. Ook had ik slecht geslapen vannacht, waardoor nu de donkerpaarse kleur onder mijn ogen duidelijk zichtbaar was. Ik voelde me net zoals ik eruit zag. Een slaapwandelend spook, bleek door al het gepieker. De zon straalde fel op mijn gezicht, misschien om duidelijk te maken dat ik mijn humeur moest veranderen. Ik ergerde me eraan, het licht te fel en de temperatuur te hoog.

Met snelle passen liep ik naar de schaduw, die de school te bieden had. Verwoed zocht ik naar het pasje dat ik langs de machine moest halen voor ik de school binnen liep. Het vertrouwde platte en rechthoekige voorwerp had ik al gauw in mijn hand. Het grijze apparaat piepte te schel in mijn oren, toen ik er voorbij ging. Al mijn zintuigen waren over de rel. De geluiden te scherp. De kleuren te fel. De geuren te sterk. Mijn huid te heet. Gelukkig was ik een Bijzondere dan werd ik tenminste met rust gelaten. Geen irritante vragen van ''Hoe was je weekend?'' en ''Gaat het wel? Je ziet er slecht uit.''

Met mijn been sleepte ik een beetje, maar zoals Evan had gezegd, genas het snel. Lauren en Dean hadden allebei om de beurt aangeboden om me naar school te brengen. Het was verleidelijk geweest om het aan te nemen, maar ik had de gedachte algauw weggedrukt en hun aanbod afgewimpeld. Brandstof was erg duur voor de oude auto's die zij hadden. Dean moest trouwens vanmorgen naar zijn nieuwe baan. Het was niet de baan waar hij naar had gesolliciteerd, maar hij had ook niet gezegd naar welke baan hij precies had gesoliciteerd. Ik wist in ieder geval dat het iets met IT te maken had.

Maar tot zijn vreugde was hij wel aangenomen als bewaarder en sorteerder van documenten, die werden opgeslagen in een archief. Hij kreeg de documenten niet eens zelf in handen. Via een computer kon hij een opdracht geven om een document van bijvoorbeeld een burger bij zijn wijk in te delen. Mechanisch werd dan die opdracht uitgevoerd. Wanneer er een document moest worden verwijderd of om andere reden er uit werd gehaald, moest Dean een opdracht geven met computers, waardoor er een sein werd verzonden naar het document. Met machines werd het er dan uitgehaald en het document werd verzonden naar een ruimte met kluizen, waar je een bepaalde code kon invoeren en de belangrijke papieren kon ophalen.

Vol trots had Dean dit gisteravond aan mij verteld. Ik was blij voor hem. Nu had hij eindelijk iets te doen en dacht waarschijnlijk hij niet steeds weer aan het verlies van Stefan, zijn broer. Ik wist dat hij op tijd wilde zijn voor zijn werk om een goede indruk te maken. Dat was een van de redenen dat ik niet wilde dat hij me bracht naar school in zijn oude Jeep. En mijn been deed niet zoveel pijn, dat ik wel kon fietsen. Eerlijk gezegd was het al bijna genezen.

Het was vreemd dat Dean was aangenomen voor een baan waar hij niet om gevraagd had. In de brief die we hadden ontvangen stond dat er een ''noodlottig ongeval'' had plaatsgevonden en dat ''de man in functie niet meer kon voldoen aan de gevraagde eisen''. Lauren en ik hadden elkaar eerst vreemd aangekeken, toen we het bericht hadden doorgelezen. Maar Deans stemming was niet meer te veranderen. De somberheid was verdwenen die vorige week nog aanwezig was. De hele tijd was hij opgewekt en constant zei hij dat hij ''ons, Lauren en ik, in de watten zou leggen zodra zijn loon binnen zou zijn''. Kort erna schoot Lauren in de lach, omdat hij zo gek deed. Hij tilde Lauren op en zwaaide haar in het rond, alsof ''ze zo licht als een veertje was'', zei Lauren. Dean grijnsde en zei toen ''Maar dat ben je toch ook''. Gefronst had ik de brief nog een keer door gelezen om te kijken of er geen addertje onder het gras zat, terwijl de anderen het vierden dat hij was aangenomen. Lauren had het bericht weggepakt en opgeborgen, ''Kom verpest de sfeer niet'',had ze gezegd. Ze had gelijk en ik had niet tegengestribbeld. Samen hadden ze het gezellig gemaakt. Volgens mij ook expres voor mij, om niet te hoeven denken aan mijn ouders en Evan. Het had even geholpen. 's Nachts werkte de blijdschap niet meer. Mijn gemoedstoestand daalde tot het nulpunt en op dit moment kon je de resultaten duidelijk zien.