Corenqueque, de vlucht van de vuurvogel

Op naar Ecuador, hoofdstuk 14.

De volgende dagen brengen we door in een ander hotel, ook aan de kust. Jos heeft Peter uitgenodigd een dagje te gaan vissen, terwijl de vrouwen gaan shoppen. Daar zegt Peter geen nee tegen en wat later stappen Jos en Peter op een grote boot.

Ze gaan vissen op tonijn en hoewel Peter dat nog nooit gedaan heeft, vindt hij het wel behoorlijk spannend. Jos heeft het wel eens eerder gedaan en weet dus wat hem te wachten staat. Er wordt gevist met zware hengels en reels en als dan een van de hengels beet krijgt, krijgt Jos de eer om de eerste vis van de dag binnen te halen. Het is geen grote tonijn, al heeft Peter nog nooit zo'n grote vis gezien.

Maar veel tijd om naar de vis te kijken, krijgen ze niet. Nu is het de beurt aan Peter om de vis binnen te draaien. En dat is nog gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het is nogal een flinke vis, die aangebeten heeft. Onder coaching van Jos gaat Peter het gevecht met het dier aan. Maar het duurt wel twee uur, voordat ze de vis aan boord krijgen. Het is een kolossale tonijn van wel 150 kilo! Peter is kapot, maar zielsgelukkig.

Ze vissen dan nog even door, maar buiten een kleine haai, die Jos voor zijn rekening neemt, vangen ze niets meer. Als ze dan terug varen en in de haven komen, staan Cindy en Janneke al op ze te wachten. Ze bekijken trots de vangsten van hun mannen en dan worden de vissen gemeten en gewogen. De vis van Jos is 150cm lang en weegt net 60 kilo, maar de vis van Peter is zelfs een meter langer, maar liefst 257cm en weegt maar liefst 152 kilo! Het is al weer een tijdje geleden, dat er zo'n grote tonijn in de haven is gebracht, en dat geeft dus veel bekijks.

De schipper van de boot vraagt of Peter de vis wil verkopen. Tot zijn verbazing geeft de man hem zomaar $200. Hij neemt het aan, hij zou de vis ook zo afgegeven hebben. Van de vis van Jos worden enkele stukken afgesneden voor het eten in het hotel en daarmee gaan ze terug naar het hotel. Ze laten met de verse tonijn bereiden en hebben daar een heerlijk etentje aan.

Maar Peter maakt het niet laat, die avond. Hij is nog steeds uitgeput van het gevecht met die grote tonijn. De volgende morgen doen hem de armen nog steeds pijn en Cindy plaagt hem daarmee. Bij het ontbijt kan Peter nog amper zijn broodje smeren, en met een van pijn vertrokken gezicht nuttigt hij dan de broodjes die Cindy voor hem smeert. Peter zegt: 'Mijn God, wat zijn die tonijnen enorm sterk! Ik meende werkelijk, dat die vis mijn armen eraf rukte. Wat een kracht! Daar was ik niet echt op voorbereid.'

Jos zegt: 'Ja, en je had ook nog het geluk een grote vis aan de haak te slaan. Ik kan me best voorstellen, dat je nu pijn aan je armen hebt. Dat was een gevecht van meer dan twee uur.'

Peter lacht en zegt: 'Als je nog eens een leuk idee hebt... Maar toch viel het me op zich niet tegen. Ik vond het best leuk en ook dat gevecht was wel leuk, maar na een uur was de aardigheid er wel vanaf.'

'Wie vangt er ook meteen zo'n grote vis...'

Ze schieten in de lach en Peter zegt: 'Ik denk dat jij vandaag het eerste stuk maar moet rijden. Ik ben bang, dat ik nu het stuurwiel niet eens gedraaid krijg.'

'Dat is goed. Waar gaan we nu heen?'

'Naar Quilotoa, helemaal naar het oosten. Daar wil ik het natuurpark bezoeken. En van daar uit is het dan niet meer ver naar Quito. Onze vakantie zit er al weer bijna op, nog maar vier dagen, dan zijn we al weer thuis.'

Dit stuk van Ecuador is wat minder mooi als de beboste gebieden, waardoor we gereden zijn. Het is wat meer gecultiveerd, minder bossen. Maar desondanks is het een mooie rit. Vermoeid komen we aan in Quilotoa na ruim 7 uur in de auto gezeten te hebben. Het hotel is simpel, maar luxe genoeg. Het is er een stuk frisser, dan aan de kust, we zitten dan ook op behoorlijke hoogte. We maken dan nog een korte wandeling, samen met Jessica langs de lagune, die midden in de vulkaan ligt. Het is een prachtig uitzicht en Jessica vindt er een nieuwe reden om het leuk te vinden. Ze hebben er een klein speeltuintje aangelegd, en daar speelt ze nu. Ze zit in de schommel en Peter duwt haar, terwijl Cindy foto's maakt. Ze amuseren zich kostelijk en als Jessica moe is, kijken ze nog even over de lagune heen.