Corenqueque, de vlucht van de vuurvogel

Queque, hoofdstuk 7.

De volgende dagen staan in het teken van onderzoeken en testen. Maar alles wijst er nu op, dat Peter de biologische vader van Jessica blijkt te zijn. Zeker nadat de moeder van Julian bereid was om haar DNA af te staan. Ze vond het niet meer dan haar plicht om dat te doen, zeker nadat Julian Cindy zo slecht behandeld had. Peter en Cindy zitten nu met de dokter aan tafel en bespreken de laatste resultaten.

'Mijnheer Dellinger, aan de hand van deze resultaten kan ik niet anders concluderen, dat Jessica echt uw dochter is. Of u dat wilt of niet. De onderzoeken liegen niet, we hebben het zelfs meervoudig gecontroleerd. Maar het vreemde is, dat we nu ook de resultaten uit Ecuador hebben, en daar was haar DNA nog duidelijk anders. Dus wat er nu precies gebeurd is, dat zullen we nooit weten. Feit is echter, dat u nu echt de vader van uw dochter bent.'

'Dank u, en eerlijk gezegd ben ik daar ook heel erg blij mee. Ik weet dat het een wens was van Jessica, maar dat het nu dan ook echt gebeurd, dat is bijzonder. Maar hoe gaat het nu verder?'

'U gaat naar de burgerlijke stand en geeft uw dochter alsnog aan als uw wettelijke dochter. Neem deze papieren mee, en dat maakt ze wel duidelijk, waarom u dat nu pas doet. En dan zal ze ook wettelijk uw dochter zijn.'

Peter kijkt naar Cindy, en hun gezichten kijken erg blij. 'Dat gaan we zeker doen. Maar hoe gaat het nu verder met Jessica?'

'Ik wil haar nog een paar dagen hier houden, ze heeft nog steeds wat moeite met eten, het drinken gaat al prima. Maar verder is ze vrijwel helemaal gezond. Maar toch heeft het wel wat van haar gevergd, en dat is dan ook de reden, waarom ik haar hier nog even wil houden. Maar ze mag voorlopig nog niet reizen, daarvoor is ze nog wat te zwak. Ze moet een paar weken aansterken, en dan zal ze waarschijnlijk weer de oude zijn, zover dat van toepassing is.'

'Dat is goed nieuws, al zal Jessica nog wel niet zo blij zijn, als ze hoort, dat ze nog enkele dagen hier moet blijven, en ook dat ze nog niet terug mag naar Ecuador. Ze mist haar huisdieren.'

'Ja, dat vertelde ze al. Ze is een lief kind, daar kunt u trots op zijn. En ze heeft jullie allebei op een hoof voetstuk staan. Dat is bij mijn dochter wel wat anders.'

Ze lachen en daarmee is het gesprek dan ook beëindigd. De dokter geeft Peter een stapel formulieren en verklaringen mee, waarmee hij naar de burgerlijke stand moet gaan.

Samen gaan ze dan naar het stadhuis en leggen het voor aan de ambtenaar, die hun verhaal aanhoort. Die heeft natuurlijk nog nooit zoiets meegemaakt, en vraagt dan raad aan een collega. Die bekijkt de papieren en zegt dan: 'Ik zou niet moeilijk doen, deze papieren bewijzen toch dat deze man de biologische vader is van hun kind? Er zitten ondertekende verklaringen bij van artsen en onderzoekers, en hun verhaal klinkt wel een beetje plausibel. Als ze bij mij waren gekomen, dan had ik deze man al als vader van zijn dochter ingeschreven.'

'Ja, maar 5 jaar na de geboorte van zijn dochter?'

'Ja en? Het mag dan toeval zijn, dat deze man en vrouw zich weer ontmoet hebben, maar de papieren bewijzen alles.'

Peter en Cindy hebben hun het verhaal verteld, dat Peter een nacht kwijt is geweest, en ook Cindy heeft bevestigd, dat er toen mogelijk iets gebeurd is, maar dat ze het zich niet meer herinnert, vanwege de traumatische ervaringen met haar ex-man.

De ambtenaar tikt dan de benodigde gegevens in de computer in en zegt dan: 'Nou, dan feliciteer ik u nu maar als vader van uw dochter. Het is voor het eerst, dat iemand zich na vijf jaar meldt, maar gezien de omstandigheden kan ik het wel begrijpen. Gefeliciteerd!'

'Dank u. En nu rest ons maar nog één ding te doen, en dat is een nieuw paspoort voor Jessica aan te vragen. Want ze draagt dan nu natuurlijk niet langer meer haar oude naam, maar die van mij.'

'Dat klopt inderdaad. Dan moet u nog voor een pasfoto zorgen en nog wat papieren invullen. Dan gaan we dat voor u regelen. Ik heb begrepen, dat uw dochter nog wel in het ziekenhuis is, en ze daarom nu niet hier is?'

'Ja, dat is correct. Maar ze mag waarschijnlijk over enkele dagen wel het ziekenhuis uit.'

'Het is normaal de procedure, dat ze eigenlijk nu al aanwezig moest zijn, maar ik zal niet moeilijk doen. Als ze maar aanwezig is, als u het paspoort komt ophalen.'

'Dat komt wel in orde. Waarschijnlijk kan ik daar helaas niet bij aanwezig zijn, want ik moet al eerder terug naar Ecuador. Maar mijn vrouw zal nog wel hier aanwezig zijn.'

'Dat maakt niet uit, u tekent nu toch al hiervoor, en uw vrouw kan het paspoort net zo goed afhalen, als u dat kunt.'

Cindy zegt dan: 'We hadden er al rekening mee gehouden, dat we een nieuw paspoort nodig hadden. Dit is haar oude paspoort en hier heeft u de nieuwe pasfoto's.'

De man bekijkt de foto's en het oude paspoort en zegt: 'In het paspoort ziet ze er nog veel jonger uit, maar ik geloof dat ze daar nog amper drie jaar oud was.'

Cindy glimlacht en zegt: 'Ja, ook kleine meisjes worden groter.'

'Geen probleem, dit is meer dan voldoende. U krijgt bericht, wanneer u het paspoort kunt ophalen.'

Ze nemen dan afscheid en Peter en Cindy lopen dan gearmd het stadhuis uit. Ze gaan weer recht terug naar het ziekenhuis om Jessica het goede nieuws te vertellen.

Ze vinden Jessica spelend in een wachtkamer, waar ze zich de speelhoek heeft toegeëigend. Ze springt meteen op als ze Peter en Cindy ziet en ze springt Peter in zijn armen.

'Oeh, je begint al zwaar te worden! Maar we hebben een verrassing voor je, Jessica.'

'Wat voor een verrassing is het?'

'Vanaf vandaag mag jij je voortaan Jessica Dellinger noemen. We zijn net bij het stadhuis geweest, en nu ben je Jessica Dellinger. Het is nu officieel, je bent nu mijn echte dochter.'

Jessica omarmt dan haar vader en ze huilt van blijdschap. 'Ben je nu echt mijn papa?'

'Ja, nu ben ik echt helemaal je papa. Van je teen tot aan je oren.'

Peter kietelt haar tussen haar ribben, en Jessica schreeuwt het uit van het lachen. Cindy kijkt toe met tranen in haar ogen. Wie had dit ooit kunnen denken, dat dit ooit zou gebeuren. Eindelijk ziet ze haar toekomst en die van Jessica zonnig in. En samen met Peter durft ze die toekomst ook wel aan. Waar dat hun ook heen brengt, dat maakt niet uit. Zolang ze maar samen zijn. En zeg nou zelf? Dat is toch het belangrijkste, of niet dan?