Selfish Attachment ✔

Chapter Two💝

Chapter Two : Pain

________________________________________

"YOU may now kiss the bride. "

Mariing ipinikit ko ang mga mata ko ng marinig ang mga katagang iyon. I waited for this moment but when I felt his lips touches mine it was like a spur of a moment. Ni hindi ko manlang naramdaman sa sobrang bilis niyon. It was so faster than I expected.

It was my first kiss indeed and I didn't even expect that this would hurt this much. I opened my eyes and tried hard not to cry. I know I deserved this pain. I know I deserved this kind of treatment from him pero hindi pa din ako susuko. Ibinaling ko ang tingin ko kay Reigan. He didn't even bothered to smile althroughout the ceremony. His face remained stoic and he didn't even bothered to hide that he look so pissed off.

This is my dream wedding. Iyong makasal ako mismo sa lalaking mahal ko. At dito mismo sa pinagawang simbahan ng mga Montenegro sa pagmamay ari nilang isla. Na iniregalo mismo ni Tito Alvaro sa asawa nitong si Tita Belle kung saan sila ang unang ikinasal dito. At ngayon ako ang ikalawang babaeng ikakasal sa simbahan na ito. This Cathedral symbolizes their heirloom not just one of the powerful empire in Asia but also a Montenegro that would remain faithful and loving to their "Only One". It became a tradition na dapat ang bawat member ng family ay dito ikinakasal. Montenegro Island Estate is one of the most wonderful place I've ever seen lalo na ang Villa Montenegro na makikita sa pinakadulo ng Estate. But I guess reaching this dream is the exact opposite of what I feel. Because I feel worst.

"Kung gusto mong umaattend hanggang reception feel free to go. Pero ako! Hindi ko na iyon masisikmura, bitch. Go there alone and enjoy yourself." saad nito na kaming dalawa lang ang makakarinig.

Bahagyang umiling ako at kinagat ko ang pang ibabang labi ko. I won't cry. I won't. I tried to smile and look around those people in front of us. They all look so happy for us. But it was the opposite of what I'm feeling right now.

Nagsimulang maglakad si Reigan sa aisle patungo sa labas ng pinto ng Cathedral. Sumunod naman ako sa kanya habang pilit na pinapaskil ang pekeng ngiti na ginagawad ko sa mga taong bumabati sa amin. But Reigan remain silent sa mga bumabati dito hanggang sa makarating kami sa labas ng simbahan. Sinalubong naman ako ng halik ni Mommy habang si Reigan naman ay tuluyan ng pumasok sa kotse na naghihintay sa harap ng simbahan.

"Anak, Congrats. Magkita nalang tayo doon sa venue ng reception." nakangiting saad ng Mommy ko sa akin. Marahang pinisil ko ang daliri ko sa kamay upang pigilan ang mapaiyak sa harap ng Mommy ko.

"Ahmm.., Mom, baka hindi na kami makakapunta sa reception. " saad ko. Rumehistro naman ang gulat sa mukha ng ina ko.

"Ha? Bakit naman? This is your event, anak." reklamo nito. Marahang ngumiti lang ako.

"Masama po kasi ang pakiramdam ko, Mommy. Gusto ko nalang pong magpahinga sa magiging bahay namin. " I lied.

"Pero, anak----------"

"Tita." It was Niro Montenegro who caught my mother attention. Bahagyang ngumiti ito sa akin. "Hayaan na po natin silang dalawa. I know there both tired especially Fallon. Lalo na't hands on siya sa pag aasikaso nitong kasal nila ni Kuya. "

Narinig kung nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Mommy at marahang tumango. Marahang ngumiti ako kay Niro bilang pasasalamat lalo na nang tuluyan niyang inakay si Mommy palayo sa akin. Nagpakawala naman ako ng malalim na buntong hininga bago tuluyang pumasok sa loob ng sasakyan na pinasukan ni Reigan. Binalingan ko si Reigan ng tingin but he didn't even bothered to say anything. I let out a deep sigh. At sinabihan ko na si Mang Rodgrigo, ang driver ng kotse na sinasakyan namin na sa bahay na kami didiretso at hindi na sa reception venue. Alam kung kakayanin ko to. Kaya ko to.

Nanatiling tahimik si Reigan hanggang makarating kami sa mansyon na pagmamay ari niya dito sa Montenegro Island Estate. This house is a gift they will receive from their parents when they turn at the right age. At bawat isa sa kanila ay may kanya kanyang ipinatayong bahay dito sa isla.

Pagkapasok palang sa bahay ay namamangha na ako lalo na't sa uri ng pagkakadisenyo ng bahay. This house shouts class. Halatang mamahalin lahat ng kagamitan sa bahay at parang matatakot ka kapag may nabasag ka.

"You can do whatever you want here. Baka bukas na ako makakauwi. Nandito din naman si Nana Emma kung may kailangan kang ipagawa." usal nito pagkapasok palang sa loob ng bahay. Napalingon naman ako sa gawi niya.

"Aalis ka? " I asked. He didn't uttered a word instead he just nod. I bit my lower lip. "Saan ka pupunta? " i don't even know if I have the right to ask him this pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko.

"Sa ospital. " simpleng sagot nito that almost broke my heart into pieces. I felt like those words were a knife stabbed through my heart.

Sa simpleng sagot palang na iyon. Alam ko na agad kung bakit siya pupunta doon. At kung sino ang pupuntahan niya doon. I know I'm more than worst as a person.

"Hi-hindi ba delikado? I..I heard on leave ngayon ang piloto ng chopper niyo para ihatid ka sa kabilang isla doon sa Hacienda del Rio. At kung mag-cru-cruise ka naman--------"

"I don't want to hear a single word from you again, Fallon. " putol nito sa sasabihin ko at matalim na tinitigan ako. "Wala kang pakialam kung anuman ang gawin ko. Now go to your room. And make yourself happy for this fucking bullshit event you've made! " he angrily shouted and turned his back right away from me.

Nang tuluyan siyang makawala sa paningin ko. Pakiramdam ko nanlamig ako ng dahil sa sinabi niyang iyon. Nanghihina ang mga tuhod ko. Alam ko namang mali ako. Alam ko namang napakasama nitong ginawa ko. But what I can supposed to do? Mahal na mahal ko siya na pakiramdam ko kayang kaya kung sirain ang sarili ko para lang makasama siya. I painfully sit down on the floor and cried through my hearts content. Pakiramdam ko ang luhang pinipigilan kung lumabas kanina pa ay ngayon lang may layang kumawala.

Ngunit wala din naman akong maaaring sisihin kundi ang sarili ko kung nasasaktan man ako ngayon because I know I deserved to feel this kind of pain.

I deserved all of this.

-

♡lhorxie