Alandria

4. Tentakel Training

"Hoe ik je naampje weet?", vroeg Kira op een hoog vragende toon. "Hm." "Simpel, intuïtie." M'n wenkbrauw rees zichzelf de lucht in terwijl zijn gelaat onschuld probeerde uit te stralen, maar iets zei me dat hij niet zo onschuldig was als hij leek. Z'n ogen verraadden hem teveel en als hij niet vlug leerde hoe die grijns van 'm weg te steken, dan zou iedereen van hem af kunnen lezen of hij wat van plan was. Niet dat het mijn probleem was, natuurlijk. Waarom wou Azon me eigenlijk aan hem voorstellen? 'k Mocht hem nu al niet en iets zei me dat dat niet vlug zou veranderen. "Wie ben jij eigenlijk?" Mijn stem klonk onrustig met een verscholen klank van onbeleefdheid. 'k Moest me in houden zodanig dat zowel hij als Azon het niet zouden merken, maar dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. "Noem me maar Kira." "Aoki toevallig?" Zijn pupillen waren op de mijne gericht, alsof hij diep in m'n ziel kon staren. "Hoe weet jij m'n naam?", kwam er bij hem speels uit. 't Was bijna alsof hij me uitdaagde. "Intuïtie." Inderdaad, hetzelfde antwoord dat hij mij gaf. Maar als hij met me wou spelen, dan was het volgens mijn regels. 

Azon keek ons aan met intrigerende ogen vooraleer z'n nooit-verdwijnende-glimlachje op te zetten. "Kira, ik vroeg me af...", begon hij een zin waarvan ik wist dat het op mij zou draaien. "Zou jij Onatu kunnen leren vliegen?" Mijn ogen gingen wijder. "Tuurlijk, maar in al die 9 dagen heb ik slechts 3 groentjes leren vliegen en zij waren slechts 385.256 jaar oud." "385.000 jaar oud?!" Vier ogen lachten me tegemoet. "Waarom ben je zo verbaasd? Da's niet zo oud, hoor", vertelde Azon me. Niet zo oud? Ik mocht er niet aan denken wat 'oud' dan wel degelijk was voor hen. "Juist daarom, niemand heeft in 9 dagen tijd al 3 wezens getraind, witte." Negen dagen? Dat is ongeveer even lang zoals ik hier was. Heeft hij Kira dan voor m'n arriveren ontmoet? Was hij dan altijd al 15 geweest sinds dag 1 misschien? Of was het wat anders? "Azon, je moet me even iets uitleggen." "Wat is dat, vriend?" Een warm gevoel overviel me na het horen van die woorden. "Wil dat zeggen dat Kira nu binnen 9 dagen 15 jaar geworden is?" Beiden lachten wat mij verbaasd achterliet. Had ik wat verkeerd gezegd misschien? "De leeftijd waarmee je geboren wordt, is de leeftijd die je voor eeuwig hebt." Oh, oeps. "Dank je voor het uitleggen. Weet je, dat kon je gerust doen zonder dat gelach van eerder." Azon wreef oncomfortabel door z'n haren, terwijl Kira het zich niks aantrok met een grijns op z'n aangezicht. "Nog iets", zei ik al wrijvende over m'n kin. "Hoezo spreekt hij", sprak ik terwijl ik naar de onaardige wees, "mijn taal?" Kira's ogen boorden zich in de mijne vooraleer hij sprak. "Toevallig is het ook mijn taal, mister wijsneus." 

Kira hield m'n vleugels gespreid dankzij z'n tentakels. De wind kietelde wat tussen de metalen vleugels wat het wat raar deed aanvoelen. Azon was op een afstandje gaan staan om ons de ruimte te gunnen. "Voel de wind tussen je vleugels suizen", hoorde ik Kira op z'n hatelijke toon spreken. "Sluit je ogen en voel je hartslag. Voel hoe je vleugels je dragen." Mijn ogen waren gesloten terwijl zijn ijzige stem zich door m'n hoofd herhaalde. Zijn tentakels hielden me stevig vast en droegen me van de grond. Ik voelde de grond onder m'n voeten verdwijnen. "Oké, nu ga 'k je smijten en jij gaat vliegen." Ik voelde hoe ene paniekachtig steekje door m'n hele lijf werd gepompt. "Wacht wat?!" Nog voordat hij een ander antwoord gaf nam hij me om mijn middel vast en smeet me de hoogte in. Even dacht ik dat ik zou neerstorten, maar dat was niet het geval. De grond bleek me nooit te naderen, waardoor ik langzaam aan kalmeerde. Voorzichtig opende ik m'n ogen opnieuw en merkte het op. Ik bevond me niet langer op deze grond. Ik vloog! Kira's grijns keek me aan in verbazing. "Ik had niet gedacht dat je 'r zo vlug weg mee zou zijn." Zijn schouders hielden zichzelf op, maar het trotse gezicht van Azon gaf me vreugde. Ik was in staat om te vliegen! Deze metalen vleugels waren toch voor wat in staat zo te zien. Een zacht gegiechel ontsnapte m'n lippen. Het voelde aan alsof de wereld me niet klein kon krijgen. Ik was aan de top op het moment. 

"Niet slecht", hoorde ik m'n mentor spreken in een jaloerse toon. Een ondeugend lachje voedde zich op m'n gelaat. "Dank je, niet slecht hé?" 'k Wist niet waarom, maar ik moest het gewoon even laten doorwegen. Ik had het gedaan en daar was ik fier op. Ik had Kira getoond dat ik onverwacht uit de hoek kon komen en had hem schaakmat gezet. Ik had Azon getoond dat ik inderdaad wat waard ben en heb mezelf een level hoger gebracht. Ik kon niet wachten op het volgende obstakel dat me tegemoet zou komen.

 Met z'n drieën liepen we verder door het Duistere Rijk. Geen idee waarom, maar mijn hoofd was ondraaglijk veel pijn gaan doen. Natuurlijk wou ik er niemand mee tot last zijn, dus hield ik het eerder voor mezelf. Hoewel Azon het inderdaad al opgemerkt had, bleef ik zwijgen als een graf. Kira merkte niks op, maar tja, die gaf niet eens een beetje om me. De wereld begon te draaien en deed me stoppen met wandelen. "Onatu, gaat het wel?" Azons hand wreef zachtjes over m'n ruggengraat. Kira draaide zich naar ons om en kwam tot vlak naast ons staan. "H-het gaat wel", kwam er bij mij al stotterend uit. Maar het was een leugen. Het ging niet, ik was niet oké. Het voelde aan alsof elke dief me overviel, geen einde aan de bewegende ruimte. M'n benen begaven het, maar het demonenwezen, mijn begeleider, wist me op te vangen. Ik zag z'n ogen in de mijne boren terwijl de wereld kalmer aan ging doen. Hij die ik niet mocht staarde met een opgetrokken wenkbrauw. Verschillende beelden schoten me voor de ogen. Dingen zoals water, een vlag bestaande uit 3 kleuren en 5 gezichten die me zo bekend voorkwamen. Maar het ene wat me niet losliet was een naam. Een simpele en vreemde naam op deze planeet. "Jens", sprak ik op fluistertoon. De 4 ogen keken me aan met nieuwsgierigheid. "Wie is dat?", kon ik Azon waarnemen. Mijn hand trilde even vooraleer ik hem confronteerde met de woorden : "Dat ben ik..."