Alandria

7. Kwaad Ontwaakt

"Taiki is de Jaeger van het Licht. Voor m'n vertrek heb ik hem gecontacteerd en gevraagd of hij over m'n rijk wou waken tot m'n terugkeer." Ik knikte zachtjes, maar besloot verder te zwijgen. Souta was al erg geïrriteerd en ik had geen zin om de mini band die ik al met hem heb te vernielen. Volgens mij was de jonge prins in de eerste instantie niet echt iemand om mee te babbelen, eerder een gesloten persoon. Maar ik dacht niet dat ik daar inspraak op mocht hebben, ik kende hem immers niet. Wie weet was hij de meest sociale ooit en toonde hij het gewoon niet wegens gebrek aan vertrouwen. Vragen probeerde ik er verder niet bij te stellen, ik bedoel, 'k zou er wel achter komen, niet waar?

"Ik snap niet waarom je nog met hem probeert te praten. Het is toch overduidelijk dat er iets niet klopt met die gast? ", begon Kira opnieuw als ik weer bij hem en Azon gaan lopen was. En eerlijk gezegd, zijn vraagstellingen begonnen me op de zenuwen te werken. "Kunnen we ergens anders over praten?", vroeg ik maar kreeg enkel een vurende blik in ontvangst. "Waarom dat?" "Omdat ik het beu raak dat je niet kan zwijgen over Souta. Je hebt je nog nooit zoveel van een ander aangetrokken en het is alsof je wilt dat we hem in twijfel trekken." "Jij bent niet degene om te spreken, Onatu!" Kira's aanvallende opmerking deed een tikkeltje pijn vanbinnen, maar Azon kwam tussen ons beiden. "Nu niet beginnen , hé, kom op gasten." De demon hield beide van ons vast aan de arm, maar Kira duwde hem vlug van zich af. Zijn ogen toonden dat hij niks van de situatie kon uitstaan en dat hij ondanks het feit dat hij verloren had, nog niet zou opgeven. "Het is me allemaal wat teveel", sprak hij zachtjes zodanig dat we hem met moeite konden horen. "Jullie kiezen Souta boven mij en jullie kennen mij al langer dan die stommerik van een prins." Ergens was er een toontje van verdriet verscholen. De manier waarop hij sprak deed me inderdaad twijfelen aan de nieuwe Jaeger. Had Kira dan toch gelijk? Azon keek van de een naar de ander vooraleer hij begon te spreken. "We gaan hier voor niemand kiezen, oké?", probeerde hij ergens een begin van het eind aan te breien. De discussie was inderdaad voor ons allen wat te veel, maar toch bleef Kira deze opbrengen. Wij wouden er over zwijgen en tentakel man wou erover spreken. Je zou kunnen zeggen dat we kunnen luisteren naar wat Kira te zeggen heeft, maar hij had nooit iets nieuws te zeggen. Daarbovenop, Souta kon alles horen wat we over hem zeiden. Ik bedoel, hij had oortjes zoals die van een elf. Het is toch normaal dat die goed horen? 't Was te hopen dat hij niet alles van ons hoorde...

De rest legden we af in een wat eerder stille manier vanwege de discussies die we anders krijgen. Ik voelde me wel wat spraakzaam, maar besloot om gewoon te zwijgen. Het is niet bepaald plezant en ik begon me erdoor te vervelen. Het was eigenlijk een beetje onze manier om vervelende ruzies te voorkomen. Ze waren immers niet nodig, voor geen elk van ons. Alhoewel, van Kira betwijfelde ik het wel wat, eerlijk gezegd. Oké, daar gaan we weer. Man, ik moet leren ophouden op het juiste moment. 

Azon liep nog steeds naast me, maar Kira was naast Souta gaan lopen. Van de ene kant uit werd er gesproken, de ander bleef zwijgen als een zwijgspiraal. "... Heerser... Duistere Rijk... Pijnlijk... Jouw leiding... Vreselijk... Jaeger van de nietsnutten... Irritante..." Het waren slechts een paar woorden die we konden opvangen, maar we vingen ze op. En ik kon het eigenlijk niet echt geloven. Was die gast nu miserie aan het stoken met de prins? Het deed m'n bloed wat koken. Wist hij nu echt nooit van ophouden? 'k Begon het me echt waar af te vragen. Azon zuchtte diep vooraleer hij zich excuseerde en Kira het zwijgen oplegde, maar deed niet veel. Kira vloog tegen de demon uit alsof het z'n laatste dag was. "Iemand is prikkelbaar", fluisterde ik stilletjes en liep richting het trio.

"Jullie zijn allemaal gestoord! Zotten!" De woorden afkomstig van de egoïst tussen ons vieren vlogen ons om de oren. Azon bleken ze niet te raken, Souta bleek ze niet te horen, maar bij mij deden ze zeer. Alleen probeerde ik het niet te tonen. "Hou je in, Kira", begon Azon op een waarschuwende toonhoogte. "Waarschuw jezelf een beetje, ja! Ik ben het kotsbeu! Ik kan dit niet meer, jullie sukkels!" Een gemene grijns groeide op z'n gelaat en maniakale lachjes ontsnapten z'n strottenhoofd. Wat was er aan de hand? Zijn lach weerklonk verschillende keren tot hij ons aankeek met dodende ogen. "Het is best grappig, vind je niet? Opkomen voor een ander die je niet kent, hoe snoezig, haha." Hij maakte me angstig en ik hoopte dat hij dat niet zou opmerken. Maar Souta had het al gezien, dus hij waarschijnlijk ook. "Wat is er, Onatu? Ben je nu al uitgespeeld? Spijtig, ik kwam juist op dreef." Zijn ogen koppelden niet los van de mijne terwijl hij z'n hand rees. Lichtgrijze tatoeages verschenen op z'n huid, hij lachte gestoord door. "Wil je spelen, Onatu? Dan laat ons spelen." Nog voor ik wist wat hij bedoelde schoot zijn tentakel op me af, richting de plaats waar m'n hart zich bevond. Uit benauwdheid sloot ik m'n ogen tot fijngeknepen spleetjes. M'n hoofd telde elke seconde tot wanneer ik geraakt zou worden. 1... 2... 3... 4... 5... 6... Mijn oogleden gleden voorzichtig weer naar boven als ik maar bleef tellen. Enkel en alleen om me te tonen hoe Souta voor me stond met Kira's tentakel door z'n borstkas gemold. Verbazing groeide op m'n gelaat en m'n ogen groeiden groot. "Haha, mooi zicht", sprak Kira terwijl hij ons bekeek. Zijn tentakel zat muurvast in degene tegenover me, maar het bleek hem niet te stoppen. Souta keek naar Kira met doordringende ogen. Hier stond een gevecht te gebeuren, dat zag ik zo als Azon me wat van hen wegtrok. Tentakel man vs Satan's zoon...