Alandria

5. De Jaeger's Zoon

"Hoe bedoel je?" Azon klonk een tikkeltje bezorgd en verrast bij m'n woorden. "Jens Vandekerckhove... is mijn naam." Het was al wat ik kon uitkramen. Jens... de naam tolde door m'n hoofd en liet me niet meer los. Onatu was een naam die Azon me gegeven had bij aankomst omdat ik de mijne niet meer wist. Wel, toen niet meer wist, maar nu blijkbaar wel. Jens... "Rare naam." Kira wekte me op uit gedachten terwijl Azon naar me keek. "Het is een doodnormale naam op Aarde, net zoals m'n achternaam. Het is een gekende achternaam in Vlaanderen, België." Zo te zien trok ik van beide de aandacht na het vermelden van plaatsnamen. "Vlaanderen?" "Wat is een België?" Ik giechelde vooraleer hun vragen te beantwoorden. Ze deden me aanvoelen alsof ik de slimme was. "De Aarde kan je verdelen in 7 continenten, 7 werelddelen. Een ervan is Europa en Europa bestaat uit verschillende landen. Een van de kleinste landen, ook wel het 'hartje van Europa' genoemd is België. België kan je opdelen in 2 delen : Vlaanderen en Wallonië. Vlaanderen, waar men Nederlands spreekt, is het Noordelijke deel van het land. Wallonië, waar men Frans spreekt, is het zuidelijke deel." Kira trok z'n schouders op en draaide zich om, nonchalant. Azon daarentegen bleef aandachtig naar me luisteren. Zou hij geïnteresseerd zijn in andere samenlevingen? Over samenlevingen gesproken, hoe kwam het dat ik zoveel kon vertellen over leven op Aarde? 'k Herinnerde me niet veel, dus het verbaasde me eigenlijk best wel. Misschien kwam het omdat België m'n vaderland was? Wie weet, misschien wel.

Azon bleef me vragen stellen en gek genoeg wist ik overal het perfecte antwoord op te geven. Ik stond er zelf versteld van, want eerst kon ik me niks meer herinneren en nu was het alsof ik de meeste intelligentie ooit had. 'k Vond het niet erg, maar ergens was het wel een tikkeltje vervelend. Kira bleef op een afstandje van me verwijderd, alsof hij me eens goed bestudeerde. "Zeg, Azon", onderbrak ik m'n begeleider. "Wat gaan we nu eigenlijk doen? Ik bedoel, 'k heb m'n memorie terug, ik kan vliegen... wat nu?" De demon dacht na, maar wist me al gauw een antwoord te geven. "Gewoon door lopen en een manier vinden om je terug thuis te krijgen." Ik knikte zachtjes en zette verder marche. 

Na een aantal uur van stilte raakte ik het wat beu, al die stilte. Het zwijgen liet me koud en ik wou weer spreken, maar had niks om over te beginnen, alweer. Ik dacht eerst aan het stellen van vragen of dergelijke, maar ook daar kon ik op geen vragen komen. Gelukkig voor mij was er iemand anders die ons onderbrak. Een jongen die vlak voor onze neuzen landde met z'n gigantische vleugels.

Zwarte haren vlogen rond z'n huidkleurige gelaat met dezelfde kleur zwart als de tatoeages aan de linkerkant van het gezicht. Vleugels waarvan elke veer precies een zwaard was. Z'n kledij was blauw en zwart gekleurd. De zwarte laarzen maakten z'n outfit af, net zoals de zwarte handschoenen. De oren zoals die van een elf stonden fijn in de lucht. Azon en Kira keken hem aan alsof ze hem van ergens bleken te herkennen, maar zekerheid konden ze zichzelf niet geven. "Kan ik u helpen?", vroeg ik in de beleefdheidsvorm aan de 14-jarige. Maar er kwam geen antwoord. Hij liep gewoon op me af en boorde zijn genadige blik in de mijne. "Ben jij Onatu Sasaki?" Ik knikte zachtjes vooraleer hij me een stomp in het gelaat gaf. "Waar was dat goed voor?!" Azon bleef op een afstandje staan met Kira, beiden om een geheel andere reden. "Verdwijn uit m'n zicht." De vreemde spuugde de woorden uit alsof ze geen betekenis hadden. "Maar ik ken je niet eens", probeerde ik als argument te geven. "Maar ik jou wel, de verhalen doen zich de ronde over jou. En ik heb geen zin om jou te zien lopen over mijn land." "Jouw land?! Wie ben je wel?" Zijn ogen keken me aan alsof ze me konden doodschieten. "Uchida. Souta Uchida, zoon van Satan en opvolger van de troon." Even leek het of er wat door m'n lijf schoot. Zou hij de persoon zijn, de zoon, die de troon nog niet bestegen had? Was hij de nieuwe Jaeger van het Duister? "Hoe kan ik u helpen, majesteit?" "Verlaat mijn rijk." Verschillende gedachten raasden door me heen. Dit ging allemaal even te vlug voor me. Van het een op het andere moment stond ik oog in oog met de nieuwe Jaeger, die nog niet op de troon zat. En hij was degene die wou dat ik zijn terrein verliet, het terrein dat hij binnenkort zou regeren. Maar waarom wou hij dat ik wegging? Had ik wat verkeerd gedaan misschien? Ik zou beter niet sollen met hem. Als hij wel degelijk de zoon van Satan was, dan kon ik me serieus in de nesten werken. "Mag ik u vragen waarom?" "Verhalen doen zich de ronde en ik weet niet of ik je wel nog zou moeten vertrouwen of niet. Ik ben niet het type van de risico's dus ik waag geen poging op onzekerheid." Zijn stem sprak in alle kilte een begrijpelijke antwoord. "Mag ik storen?", klonk Azons stem. Een klein knikje van Souta deed hem naar voren treden. "Als ik u mijn mening mag mededelen, Sire. Onatu is een zeer aangenaam persoon die u zeker kunt vertrouwen. Ik begrijp dat de roddels en rondlopende verhalen u de twijfels doen trekken, maar neemt u het van mij aan. Ik heb met hem rondgehangen sinds de dag van zijn arriveren." De jongen keek me aan met een integrerende blik. "Daar kom ik het liefst voor mezelf achter", zei hij zonder zich van me los te koppelen. "Zolang jij je op mijn grond bevindt, ga ik met je mee." Ik knikte en zo deed Azon. 

Kira, Azon, Souta en ik liepen met z'n vieren verder door het Duistere Rijk. De groep bleek enkel toe te nemen en dat vond ik niet erg. Oké, ik kon het niet vinden met Kira en misschien zou Souta ook niet m'n grootste vriend worden. Maar ergens gaven ze toch om me, dat wist ik gewoon. Kira leerde me vliegen en ondanks het feit dat Azon het vroeg, hij zou het niet gedaan hebben als hij me volledig haatte. Souta vertrouwde me voor nul procent, maar wou me wel een kans schenken door mee te trekken. Azon steunde me voor al deze tijd en kwam altijd voor me op als het nodig was. Maar ik hield ook in het achterhoofd dat niet alles rozengeur en maneschijn zou zijn. En dat gevoel werd alleen maar sterker des te langer we onze reis doorzetten.