DEĞİŞTİM BEN!

4 : "SANA NEDEN İNANAYIM?"

Sabah alarmı kurmama rağmen 15 dk. erken kalkmıştım.Niye bu kadar heyecanlandığımı da anlamıyordum belki de o beni istemiyordu.
Banyoda elimi yüzümü yıkadıktan sonra siyah kot pantolonumu ve krem kalın kazağımı giydim.Saçlarımı da tepeden topuz yapıp hemen evden çıktım.Bir taksi çevirip Seçkinlerin evine gitmesini söyledim.Kimin neyi olduklarını dün biraz araştırmıştım.Sanırım varlıklı bir aileydi.O bu yönden şanslıydı çünkü benim çocukluğum pek de kolay geçmemişti.Ama babamın sevgisi bütün eksiğimizi kapatıyordu sanki.Az biraz maaş almasına rağmen her çıkmamızda beğendiğim ya da almak istediğim bir şey olup olmadığını sorardı.Canım babam benim..

Taksici geldiğimizi söylediğinde parayı ödeyip evden çıkmıştım.Varlıklı oldukları daha evin bahçesinden bile anlaşılıyordu.Her yer yeşil alanla kaplıydı ve insanın içini açıyordu.
Bahçeyi incelemeyi kesip zile bastım.

"Buyrun?"

"Merhaba,ben Eylül.Kumsal ile görüşebilir miyim?"

"Bir saniyenizi rica edeceğim.Siz salonda bekleyebilirsiniz."

"Teşekkürler." Diyip hizmetli bayan ile birlikte salona doğru ilerlemeye başladım.
Biraz sonra sarışın,zayıf,uzun boylu,mavi gözlü bir kız gelmişti yanıma.Hayır,hayır,.. şimdi olmaz..

"Buyrun beni istemişsiniz?"

"Ku-Kumsal.." Daha fazla dayanamayıp sarılmıştım.Şaşırdığı her halinden belli oluyordu.E ben olsam ben de şaşırırım herhalde yani.

"Pardon,tanışıyor muyuz?Ben sizi çıkaramadım da."

------------

"Be-ben.. Ben sana neden inanayım ki?Ayrıca beni nereden buldun?.." Çantamda getirdiğim mektubu ona uzattım.Tahmin etmiştim zaten inanmayacağını hangi devirde yaşıyoruz.

"Baban.. seni neden bıraktı?"

"Bence DNA yaptırmalıyız.Ön yargı yapmak istemem ama belki de yanlış geldin.."

"Tamam yaptıralım.Ama ben eminim,biz kardeşiz.."

DNA testi sonucunun çıktığı gün..

Zarfı ilk Kumsal alıp okumuştu.Sonrasında ise kağıt elinden düşmüştü..

"Kardeşim.." birlikte sarılıp ağlamaya başladık.Allahım bana bu günleri de gösterdin ya..

"Ben hep seni bekledim biliyor musun,kardeşim beni bulur dedim."

"Sen benim olduğumu biliyor muydun?"

"Neyse ya gel evde konuşalım."

****

"Hadi gel babamlarla tanış." Birlikte bir ev büyüklüğündeki salona gelmiştik.

"Anne,baba.. Bu kardeşim Eylül."

"Tatlım,demek kardeşini sonunda bulabilmişsin.Memnun oldum ben Zehra."

"Ben de çok memnun oldum."

"Bu da eşim Ahmet."

"Tanıştığımıza memnun oldum."

"Anne biz odama çıkıyoruz." Elimden tutup koştur koştur odasına çıkarmıştı.Beni hemen kabullenmişti.

"Evet,gel otur şöyle.Ya yabancı değilsin sen artık burası senin de evin." Çantamı koltuğun kenarına koyarak oturdum.

"Baban seni neden bırakmış?Yani.. neden yurda bırakmış kendin bakmak varken?"

"Annemiz senin babanla evlenince babam krizlere girmiş çünkü annemiz benim babamdan kaçmış.Ben o zaman 6 aylıkmışım.Sonra babam annemizin sana hamile olduğunu öğrenmiş.Ondan sonra da kendi çocuğuna bakmıyorsa ben niye bakayım deyip esirgeme yurduna vermiş beni.Yani anlayacağım hayatım yurtlarda geçti."

"Bunların hepsini nereden öğrendin?"

"Boşver ya,orası önemli değil."

"Kumsal Hanım,yemek hazır efendim."

"Yemek yemeden gitmek yok itiraz istemiyorum." Tam ağzımı açtım konuşuyordum ki koluma girip merdivenlerden inmeye başladık.Benim gibi itiraz kabul etmiyordu :)

"Eylülcüm,sen nerede kalıyorsun canım?"

"Ben bir arkadaşımın evinde kalıyorum."

"Aaa burada biz varken?Ahmet Eylül'ün vasiyetini üzerimize alalım."

"Olur hayatım,ayrıca yarın eşyalarını topla artık bizde kalırsın."

"Ama b-"

"Hadi hadi yemeğinizi soğutmayın." Cevap vermeyip yemeğime odaklanmıştım.Cidden çok sıcak insanlardı.

"Hayatım şu basın meselesini nasıl edelim?"

"Zehra sen orayı bana bırak.Yurtdışında kaldığını,yeni döndüğünü söyleriz." Şimdi zahmet etmeyin felan diyecektim de akıllarına koyduklarını yapıyorlardı.Üvey olarak görünmemi bile istememişlerdi.

*****

"Yarın 9:00'da hazır ol seni almaya gelirim."

"Ya Kumsal napcaz daha 9:00'da?Uyuyacağım ben."

"Ben de seni seviyorum kardeşim.Hadi iyi akşamlar.Recep Amca,Eylül'ü evine kadar bırakır mısın sana zahmet?"

"Tabii kızım."

Çatlak yaa.... :))