misbruik & Liefde

Hoofdstuk 20

Met een glimlach loop ik de weg fdie met bloemen word verlicht. In mijn witte jurk aan de hand van pap., Ik loop verder tot ik allemaal mensen zie. Ze staan en kijken ons blij aan. Behalve één iemand. Met een zucht kijk ik weer naar voren. Het eerste wt ik zie is Mark zijn vader. Daarnaast iemand die veel lijkt op een priester en dan Mark zelf in het zwart. Naast Mark staat Jeroen. Ik loop veder naar voren totdat ik Alex zie. Die heegt een doosje vast. 

Mijn vader geeft mijn hand aan Mark en geeft me een kusje op mijn wang voordat hij naar zijn plek looopt nast de vader van Mark.

'We zijn hier bij een om deze twee vampie>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>' 

Ik zit gelijhk rechtop wakker geworden van de harde knal en kijk naar de gene in de deuropening. 

Mark? Ik kijk even over hem heen en begin dan gelijk te blozen. Hij staat in zijn onderboek.

'Is er een rede waarom jij zo in mijn kamer staat?' zeg ik terwijl ik probeer te verbergen wat ik voel. Man hij moet me dit echt niet aandoen. Mijn hasrt bonkt iin mijn oren en ik kan het bijna niet laten om hem te vragen naast me te gaan liggen.

'Wil je met me een ochtendwandeling maken?' vroeg Mark. 

Een wandeling... Nu!

O. Ik kan niet anders dan verbaasd knikken en hij verdwijnt weer. Met een zucht stap ik uit bed en doe een jurk aan zo snel als ik kan. Dan open ik de gordijnen. De zon is nog niet eens op. Ochtendwandeling. Ik rol me ogen en begin dan de wilde bos haren te kammen. 

Als ik mijn haar gevlochten heb word er weer op de deur geklopt. Ik loop er naar toe en open hem. Voor me staat Mark weer. Met een glimlach geef ik hem mijn hand en hij begeleid me het kasteel uit de tui9n in. Het is hier echt mooi. De bomen worden goed onderhouden. We lopen de heuvel op en Mark legt een kleedje neer die hij al die tijd bij zich had maar ik niet had opgemerkt. Met een glimlach ga ik zitten en Mike gaat naast me zitten.  We kijken naar het Noorden (Daar komt de zon in het Noorden op) terwijl de zon opkomt. Al snel gaan we weer liggen en droom ik weer weg.

Mijn zwaard stond tegen de borst van de vijand. Ik had een strakke broek aan nadat mijn rok kapot was gegaan. In mijn oogheok zag ik Mark liggen. Hoe kon hij... Hoe kon hij ons dit aandoen. Eén beweging en hij was dood. Dat was maar goed ook. Dat zou een verlossing zijn voor de wereld. Maar als ik hem vermoorde werd ik zelf vermoord. Ik voelde het pistool tegen mijn slaap drukken. Ik moest kiezen tussen mijn volk en Mark. Hoe kon ik kiezen. Mark zou voor iedereen logisch zijn. Mark was mijn man en soul-mate. Maar ik heb zoveel levens in mijn handen nu. Als ze het me twee jaar geleden hadden gevraagd was het anders. Was ik anders. Ik keek weer naar Mark. 

'het spijt me.' mompel ik voordat ik de persoon voor me doorboor met mijn zwaart en dan word alles zwart.

Ik word wakker van gefluister.Zachte stemmen.

'Is dat de prinses?' een zachte stem die duidelijk van een vrouw was.

'Wat doet ze met die man?' vroeg een andere stem. De stem klonk zwaarder dus van een man.

'Ik vind het schattig,' kerrmde een hoge stem. 'Kijk is hoe ze liggen. Echt twee geliefden.' 

'Wie zijn het dan?' vroeg de eerste stem weer.

'De koning vind het vast niet fijn dat er twee nietsnutten in zijn tuin liggen te slapen.' zei de mannenstem.

'We maken een foto.' zegt de hoogste stem weer.

'Dan kunnen we het verkopen vertellend dat de prinses er weer is.' zei de eerste stem weer.

Ik opende mijn ogen om te zeggen dat ze weg moesten gaan maar ik hoorde iets en daarna kwamen de stemmen niet meer. Toen ik me ogen een beetje open deed waren ze weg. Mooi zo.