The Wattpadgames~Melissa

Opdracht 5

Ik sta weer, met dit keer kleding aan, voor Jaylon. Gisteren gingen we helemaal uit ons dak toen ik een 9 had voor de privésessie. Een 9 is hoog en levert waarschijnlijk sponsors op. Na ons kleine feestje hebben Thomas en ik een soort mentor gesprek gehad. Ik heb hem verteld dat ik niemand wilde vermoorden en het enige wat hij zei was:  "We zullen zien." Een felle pijnscheut in mijn oor brengt me terug in het nu. Jaylon heeft twee gouden, ronde dingetjes in mijn oor geschoten. Ik bekijk mijn outfit. Blijkbaar ben ik gepromoveerd tot rijke, sexy, badass boerin. 'Ik heb met je mentor besproken dat je boos moet zijn op het Capitool. Je bent alleen boos op het Capitool, de rest is nog steeds je vriend. Begrepen?' vraagt Jaylon. 'Ja,' zeg ik. Ik ben nu dus een rijke, boze, sexy, badass boerin. 'Mooi,' zegt hij en hij zoent me op mijn mond waardoor ik even verbluft blijf staan. Jaylon neemt me mee naar een trap. Een vrouw geeft na een paar minuten een seintje dat ik de trap op moet lopen. Onder leiding van veel gejuich loop ik het podium op en neem plaats naast Caesar. 'Hallo Melissa. Hoe gaat het met je?' vraagt Caesar. 'Goed, denk ik,' zeg ik met een glimlach. Dan herinner ik me weer dat ik boos ben op het Capitool en de glimlach is verdwenen. 'Fijn. Wat vind je van je outfit vanavond?' 'Het zit lekker en de hakken zijn gaaf. Wat vind jij ervan?' vraag ik met een uitdagende blik. Caesar lacht. 'Ik vind hem prachtig! Sexy met een vleugje rebellie,' zegt hij. 'Je score was een 9, wat vind je daarvan?' 'Ik was heel blij en we hebben het gevierd. Het was super gezellig, jammer dat je er niet bij was,' zeg ik. 'Wat vind je van het Capitool?' Die vraag brengt me terug bij mijn standpunt. Ik kijk even boos naar beneden. 'Ik vind het belachelijk,' zeg ik hoofdschuddend. 'Hoe durf je kinderen elkaar te laten vermoorden?! Ze zijn bijna allemaal jonger dan 14! Echt onbegrijpelijk!' Het publiek is geschrokken van mijn plotselinge uitbarsting. 'Goed... Wat.. is het plan tijdens de spelen?' vraagt Caesar. 'Ik wil geen bloed aan mijn handen en zeker niet van iemand die jonger is dan ik. En tja, ik ben de oudste. Van jullie kan ik dat trouwens niet zeggen, maar goed, ik ga winnen zonder te moorden. Onthoud dat!' zeg ik met steeds luider wordende stem en ik spuug de laatste woorden bijna uit terwijl ik een beetje uit mijn stoel kom. 'Laten we het maar afronden. Wil je iets tegen je familie en vrienden thuis zeggen?' vraagt hij. Ik knik hevig en ben vergeten dat ik eigenlijk boos moet zijn. 'Pap, mam, Michiel, Kaya, Abby en Raf, ik hou van jullie en ik kom thuis voor jullie. Ik zal aan jullie denken tot mijn laatste ademteug, waar die ook mag zijn,' zeg ik met een glimlach. Zouden Abby en Kaya huilen? Ja, waarschijnlijk wel. Ik kijk naar Caesar en zie dat er op zijn gezicht weer een glimlach zit. Het publiek klapt, ondanks mijn woede-uitbarsting, hard alsof ik een held ben. Zwaaiend en glimlachend, op dezelfde manier als bij de parade, loop ik het podium af. Jaylon legt zijn hand op mijn heup. Ik kijk hem boos aan en sla zijn hand weg. 'Je hoeft niet meer te acteren,' zegt hij. 'Doe ik ook niet,' zeg ik en ik weet een klein glimlachje op mijn mond te plakken. Samen lopen we naar een trap waar ik zo naar heb verlangd. Een trap.