The Wattpadgames~Melissa

Opdracht 8

Ik lig op de grond. Het gras is vrij zacht. Ik sta op en val meteen weer terug. Een felle hoofdpijn schiet door mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen even dicht en doe ze dan weet open. De hoorn. Wat doe ik hier? Ho, wacht! Wat doen alle tributen hier!? Ik pak mijn zwaard steviger vast. Voor de hoorn staat een tafel met een aantal rugzakken. Ik zie het nummer 11 groot op één van de tassen staan. Ik ga de mijne sowieso halen. Ik zie dat iedereen nog een beetje aan het oriënteren is en ik sla toe. Ik sprint naar de tafel, pak mijn tas en ren door. Plots bots ik tegen iemand aan en diegene valt om. Eerst wil ik op haar inhakken maar dan bedenk ik dat ik had beloofd niemand te vermoorden. Ik kijk nog een keer naar haar en zie dat het April is. 'O mijn god!' fluister-schreeuw ik. 'Ik had je bijna vermoord! Kom mee.' 'Nee, ik moet mijn tas pakken,' zegt ze. 'Dat gaat niet! Iedereen is nu weer alert en zijn bereid je te doden!' zeg ik. Achter mij hoor ik een oerkreet. Ik duw April weg, draai me om en houd mijn zwaard in de lucht. Het heeft het voorwerp wat mijn hoofd wilde doorboren geblokkeerd en het geeft mij tijd om weg te rennen. Geleid door doodsangst ren ik achter April aan en haal haar in. We blijven maar rennen en rennen. Een paar keer  stoppen we even om uit te hijgen en rennen dan weer verder. Na ruim twee uur zijn we allebei vies en hongerig. En dan, net wanneer we op willen geven, zien we een uitgang. We lopen er doorheen en ik zie sneeuw. De vlokken dwarrelen naar beneden en onze haren zitten al snel vol met witte puntjes. Het doet me denken aan de winters van thuis. April zucht en pakt een handje sneeuw. Ik kijk haar aan. 'Ik heb dorst,' zegt ze. Ik knik. Ik kijk naar de sneeuw in April's hand en zie hoe de koude sneeuw gesmolten is en ze het koele water drinkt. Ik ga op mijn knieën zitten en doe hetzelfde. Het is stil. 'Melissa,' zegt ze. 'Ja,' zeg ik.  'Heb je al gekeken wat er in je rugzak zit?' 'Ja, want dat kan ik tijdens het rennen,' zeg ik sarcastisch en lach. 'Nee, zien?' Ze knikt gretig. We gaan op een besneeuwde boomstronk zitten waar we eerst de sneeuw, van af vegen, en dan maak ik de rugzak open. Ik hoop op iets nuttigs. Prijs maakt me niet uit. Ik haal een doosje lucifers en een mes uit de rugzak. 'O,' zegt April. 'Wat? Dit is toch super handig?' vraag ik. 'Ja tuurlijk, maar bij een feestmaal verwacht je meestal iets, hoe zeg ik het, "coolers",' zegt
ze en ze kijkt beteuterd naar de grond. Een enkele seconde later kijkt ze op met een boze blik. 'Nou misschien zat er in mijn rugzak wel iets handigers zoals een magisch medicijn tegen alles ofzo,' zegt ze bozig. 'Misschien, dat weet je niet. Maar wat heb je liever? Dood of zo'n rugzak?' antwoord ik koeltjes. Ik weet hoe ik beginnende driftbuien moet beheersen. 'Ik had zelf ook best kunnen beslissen of ik die tas pakte hoor. Ik ben geen klein kind meer!' roept ze. 'Nee, maar zo gedraag je je wel. Ooit naar een kleuter gekeken die een driftbui had? Zo zie jij er nu ook uit,' zeg ik. Een paar seconden is ze uit het veld geslagen. 'Jij denkt allemaal dat je beter bent omdat je toevallig ouder bent!' zegt ze. 'In dit geval ben ik inderdaad wijzer. Dacht je nou echt dat je die tas kon pakken? Dat was je dood geworden! Ik zou me nog even bedenken voor ik uitviel tegen degene die mijn leven redde,' zeg ik scherp. April lacht spottend. 'Ha! Jij mijn leven redden?' vraagt ze. 'Ja. Wat had je aan dat o zo coole ding gehad als je er niet meer was? Hè? Bovendien weet ik niet wat hier nou handiger is. Mijn "ouderwetse" lucifers of jouw 1 op 100 kans van een "cool" ding?' April ontploft. Haar gezicht wordt rood en ze begint te schreeuwen. 'Hallo andere tributen! Wij zijn hier!' roep ik. 'Ik wil je bondgenoot niet meer zijn! Ik haat je!' roept ze. 'Ik haat jou ook,' zeg ik kalm. Dat maakt haar nog bozer en ze loopt weg. 'Dag April!' roep ik haar na. 'Doei!' gilt ze. Ze is nergens zonder mij. Geen voedsel, geen vuur. Ze zal straks wel terug komen of zo. Ach, wat kan mij het schelen. Ik besluit mijn vochtgehalte weer normaal te maken door de gesmolte sneeuw te drinken en loop daarna neuriënd het doolhof in.