Kiss Me Slowly - Vervolg op Remember When

Hoofdstuk 9 - Heartbeat

Een week later

Er is nu een week voorbij gegaan sinds ik achterkwam dat ik zwanger ben. Er is nog niet heel veel veranderd in de tussentijd. We hebben het nog steeds tegen niemand verteld, en Danielle heeft haar mond ook nog kunnen houden tegen Liam en de rest. Vanmiddag zijn de jongens vrij, en gaan ik en Harry voor het eerst naar het ziekenhuis voor een echo. Dit was de eerste dag dat Harry mee kon, en aangezien ik heel graag heb dat hij meegaat en alles volgt met de zwangerschap was dit de eerste mogelijkheid.

     Louis en Eleanor zien we nog niet veel, Louis gaat alleen met de jongens mee als het echt nodig is, aangezien de fans beginnen te denken dat er iets anders met Louis aan de hand is dan alleen ‘ziek’ zijn. Ik heb twee dagen geleden nog met Eleanor gebeld, maar het gaat best slecht met haar eerlijk gezegd. Ze zegt zelf dat ze niks eet, heel veel slaapt en alleen nog maar kan huilen om alles. Ze zei dat Nathalie haar nog een keer mee wou nemen om te gaan winkelen, maar toen ze net op het punt stond om te vertrekken durfde ze niet meer onder de mensen te komen. Bang dat ze konden zien dat ze een miskraam had gehad. Ik heb het toch wel met haar te doen hoor..

Ik verschoon de lakens van het bed en zet de wasmachine aan. Dan loop ik terug in mijn ondergoed naar de slaapkamer en ga voor de kast staan wat ik aan kan trekken vandaag. Harry zei vanochtend dat hij het idee krijgt dat je nu wel iets van een buikje kunt zien. Vanmiddag weten we hoe lang ik al zwanger ben, en dus ook of we inderdaad al binnenkort een buikje kunnen verwachten. Hopelijk duurt dat nog wel even, aangezien de jongens over een maand hun 3de  film uitbrengen, en wij als vriendinnen dus mee op de rode loper moeten. Dus ik hoop niet dat je dan echt al goed kunt zien dat ik zwanger ben, dan wordt daar alle focus op gelegd en niet op de film zelf. De eerste film heette This Is Us, de tweede was Who Are We en de derde heet nu All About Us. Het lijkt allemaal wel wat op elkaar, maar dat hebben ze dus expres gedaan.  Ik pak een broek uit de kast en trek hem aan. Dan ga ik voor de spiegel staan en bekijk mezelf van de zijkant. Misschien als je heel goed kijkt kun je zien dat het iets begint te worden, maar nog lang niet dat je echt kunt zien dat ik zwanger ben. Dan loop ik weer terug naar de kast en pak een makkelijk hemdje en daarover een blazer. Ik loop door naar de keuken waar ik wat te eten pak voor mezelf en begin wat op mijn telefoon te kijken. De jongens hadden een signeersessie in een muziekwinkel. De fans waren al een paar dagen daar voor de deur aan het wachten om maar iets te kunnen zien van de jongens. Maar aangezien management zo streng is hebben de fans altijd maar een paar seconden de tijd om met iedereen te praten. Dus binnen 20 seconden zijn ze dus eigenlijk al weg. Alle spullen die de jongens krijgen worden op het einde in een plastic zak gedaan en weggegooid. Sommige dingen zoals kleine armbandjes doen ze wel ooit eens om, maar daarna gaan ze ook de prullenbak in. Het klinkt misschien wel hard, maar als de spullen niet weggegooid zouden worden hadden we nu geen ruimte meer om te lopen in ons eigen huis. Ik zie op twitter allemaal al foto’s verschijnen van fans die net bij de jongens zijn geweest en ik glimlach. De fans beginnen vaak te tweeten hoe geweldig het was als de jongens weg zijn, dat betekend dus dat Harry terug naar huis komt en we straks naar het ziekenhuis gaan.

Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik echt naar het ziekenhuis wou, ik bedoel, het is niet een bepaald leuke plek om te komen. Als je zelf in het ziekenhuis ligt is het meestal niet echt een goed teken, en als je op ziekenbezoek komt ook niet, dan heeft de persoon waarvoor je bent dus iets… Maar dit, de eerste echo om te weten hoe alles is, is zo spannend, bijna leuk. Wel probeer ik mezelf zo goed mogelijk in de hand te houden. De kans bestaat natuurlijk dat het niet goed is, kijk maar naar Louis en Eleanor…

     Ik zucht een keer en ruim mijn ontbijtspullen op en ik hoor de voordeur open gaan. “I’m home” hoor ik de bekende stem in de gang roepen en Harry komt de keuken ingelopen. “Hello beautiful” glimlach ik en hij drukt zijn lippen op de mijne. “How are you?” kijkt hij me dan aan en legt zijn portomonee en telefoon op het kookeiland. “I’m great. A little bit excited but yeah..” zeg ik als ik mijn armen om hem heen houd. “I know.. It’s so hard not to tell the guys we’re going to the hospital this afternoon” zucht hij. Het is nog gewoon te vroeg om het te vertellen, we hebben het zelfs Harry’s ouders en mijn vader nog niet eens verteld. Mocht alles goed zijn vanmiddag, waar we toch wel vanuit gaan, willen we eerst naar Holmes Chapel rijden om het aan Anne en Robin te vertellen. We willen niet dat de familie er achter moet komen via de tijdschriften, internet of iets anders. “I can’t wait Hannah..” hij kust me in mijn nek en ik begin te lachen. “Can we already see if it’s a boy or a girl?” vraagt hij dan als hij naar de slaapkamer loopt. “No not yet. But i don’t want that.. i mean, I want it to be a surprise..” “Yes me too! I just wanted to know if you can already see it?” lacht hij maar ik schud mijn hoofd. Ik wil echt niet weten wat het word, dan ga je ook telkens zeggen tegen andere van ‘hij groeit zo hard’ of ‘ze schopt wel heel er nu’. Het moet een verrassing blijven..