Kiss Me Slowly - Vervolg op Remember When

Hoofdstuk 19 - the fight

“Hannah! What are you doing here?!” opent Gemma verbaads de deur. Ik haal zachtjes mijn schouders op, ik had eerlijk gezegd echt geen idee wat ik hier deed. “Have you been crying?” trekt me ze dan mee naar binnen en sluit de voordeur. Zachtjes knik ik en voel de twee armen van Gemma om me heen. “What’s wrong, is every okay with the baby?” laat ze me los en kijkt me aan.  “No.. everything is fine..” snik ik. Hier had ik nu al een paar dagen last van, constant huilen. “Then what’s wrong?” ze pakt mijn tas en jas aan en neemt me dan mee naar de woonkamer. Daar kijkt Anne me verbaads aan. “Hannah, love. What are you doing here?” staat ze op en knuffelt me. “Love what’s wrong?” vraagt ze dan ook meteen. “I miss Harry… I hate to be alone everytime..” weer begin ik te snikken en voel hoe Anne me weer in een omhelzing trekt. Langzaam aait ze over mijn rug en houdt me verder stevig vast. “I know it isn’t easy to be alone right now, you’re 7 monts pregnant. I’m a bit surprised you drove all the way to here” zet Anne me dan op de bank en komt dicht naast me zitten. “It was very hard.. I almost fell asleep a couple of times..” zucht ik en veeg wat van mijn tranen onder mijn ogen weg.  “Does Harry know you’re here?” vraagt Gemma dan aan me, die me een warme mok met thee voor me zet. “No, I haven’t talked to him in a week or something” zucht ik. “A week? Have you tried to call him?” Anne kijkt me verbaasd aan. “Yes, multiply times… voicemail” Misschien vond ik dat wel het ergste, nu ik Harry eigenlijk net het meeste nodig heb, was hij er niet, en kon ik hem ook niet bereiken. Ik mocht van hem ook al niet dat stuk naar Birmingham rijden toen ik nog maar net zwanger was.. laat staan dat ik nu met zeven maanden helemaal naar Holmes Chapel mocht rijden van hem. “I’m gonna try to call him, he needs to know you’re here” glimlacht Gemma en verlaat de woonkamer.  “You should’ve called me, I could pick you up, or could stay with you” zegt Anne dan. “I know..” zucht ik. “And the girls, do they know you’re here?” vraagt Anne verder. “Yes, I’ve told Eleanor” knik ik.

Niet veel later komt Gemma terug, met iets in haar handen. “And, did you tell him she is here?” vraagt Anna aan haar. “No.. voicemail.. but I’ve called Paul..” ze stopt even en kijkt me dan blij aan. “I asked him where they are now.. they will be staying in Rome for the next couple of days.. So.. I’ve got two tickets to Rome..” ze haalt wat achter haar rug vandaan en ik herken de vliegtickets meteen. “Are you serious?” verbaasd kijk ik haar aan. “Yes, Paul said it was okay” knikt ze. “When are you leaving?” Anne neemt de tickets van Gemma over. “Tomorrow morning” grijnst Gemma dan. “What? That’s way to soon! She need some rest, she drove all the way here on her own..” Anne kijkt me bezorgd aan, ergens voelde ik wel dat ze gelijk had, maar ik wil zo graag Harry zien. Dat ik liever nu vertrek dan over een uur.. “Oh and I’ve called Danielle, she said we have to say hi to Liam” knipoogt Gemma naar me. Waarschijnlijk om door te geven dat ik nu de jongens ga zien. Eleanor, Danielle, Jennifer en Nathalie waren alle vier al een keer geweest. Alleen toen hun gingen had ik afgesproken met de verloskundige, en die afspraak kon niet verzet worden. En aangezien ik niet alleen durf te vliegen nou, ging ik maar niet.. “Thank you Gem” glilmach ik, en voel de tranen alweer op komen. “Awh don’t cry baby, I miss my little sneeky brother too” ze grijnst en knipoogt dan een keer.

“Are you ready?” komt Gemma dan Harrys kamer in gelopen, waar ik nu zijn bed opmaak. Het was nu net 6 uur, en Robin zou ons naar het vliegveld van Manchester brengen. Waar ik en Gemma dan met het vliegtuig naar Rome zouden gaan. Het zou ongeveer 2 uur en drie kwartier vliegen zijn, iets waar ik me toch zorgen over maak. Stel nou dat er wat gebeurd met de baby en we zitten in de lucht? Gemma zei al dat ik me daar geen zorgen om hoefde te maken. Hopelijk heeft ze gelijk. “Yes, totally ready” knik ik en pak mijn tas en gooi hem over mijn schouder. “No. You’re not gonna carry that” pakt ze meteen mijn tas af en gooit hem zelf over haar schouder. Lachend schud ik mijn hoofd en loop samen met haar naar beneden.
“Be carefull okay” knuffelt Anne me dan. “I will” knik ik zachtjes. “Take care of your mummy little one” zegt ze dan tegen mijn buik. “Mom.. the baby can’t hear you” lacht Gemma. “Oh but it can, it’s good to talk to the baby, he or she will regonize voices” grijnst Anne breeduit en aait nog een keer over mijn buik. “Let’s go!” zegt Gemma als ze haar moeder ook nog een keer een knuffel geeft en dan lopen we door naar de auto.