Hayatımı tamamen büyük bir sessizlik içine kurmuştum ve şuana kadar kimse bu sessizliğimi bozmaya cesaret edememişti. Ancak son zamanlarda bu baş belası kız sürekli beni rahatsız ediyordu, beni sürekli bu berbat dünyanın berbat yaşamının içine çekmeye çalışıyordu. Asla onlar gibi olmayacaktım. Olmak istemiyordum. Onların yaşadığı dünyayı istemiyordum. Benim dünyam bana yeterdi.
Peki beni anlıyor muydu bu kız? Hala masal kitapları okuduğuna göre anlamadığı belliydi. Bu lanet olası dünyayı masalımsı bir yer sanıyordu, her zaman iyilerin kazanacağını, hep mutlu son olacağını ama hayır, yalandı bunların hepsi. Benim gibilerin hikayelerinin çoktan sonu gelmişti ve mutlu olmak için ne bir şans ne de bir sebep vardı.
Benim hayatım, doğduğum anda elimden alınmıştı. Bir kez bile annemd sarılamamıştım ve bir kez olsun babamı görmemiştim. Sadece kağıt parçalarındaki yüzlerine bakıyordum.
Peki ya sen her şeye sahip olan insan, annene yeterince iyi davranıyor musun? Ona sarılıyor musun? Her gece yan odada annenin babanın varlığıyla uyuyor musun? Bir kez olsun annen baban yaşıyor diye şükrediyor musun? Hayır mı? Peki o zaman seninle benim aramda ne fark kalmış olabilir? Yok gibi değiller mi? Ama yine de bu halimle senden farklıyım. Ben asla onlara kavuşamayacağım halde onları çok özlüyorum, onlara dokunabilmek için yanıp tutuşuyorum, delicesine seviyorum ama sen, hemen yanında olmalarına rağmen bir kez olsun onlara saygı sevgi göstermiyorsun hatta dönüp yüzüne bakmıyorsun. Onun yerine telefondan sana mesaj atan son kullanma tarihli arkadaşlarına veya sevgiline mesaj atıyorsun.
Sevgiline sıraladığın sevgi dolu sözcüklerin kaç tanesini ailene söyledin? Peki hangisi sonsuza kadar seni sevecek? Cevabı belli değil mi?
Sanırım daha fazla konuşmama gerek yok, çünkü sen kendin sorgulamaya ve düşünmeye başlayacaksın: Ben ne yapıyorum?
