Mükemmel giden bir hayatım, hayatımın anlamı beni seven ve aşık olduğum bir kocam vardı. Daha doğrusu ben öyle sanmıştım...
Beni sevdiğini, benimle aşık olduğu için evlendiğini düşündüğüm adamın benimle iğrenç bir intikam hırsı yüzünden evlendiğini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah uyandığımda hızlıca bir duş alıp üzerimi giyimdim. Saçlarımı maşalayıp hafif bir makyaj yaptıktan sonra çantamı alıp odamdan çıktım. Mutfağa girdiğimde şaşırmıştım çünkü annem kalkmış ve bana kahvaltı hazırlamıştı. Çayı bardaklara dodururken masaya yaklaşıp çantamı yere bıraktım ve annemin karşısına oturdum.
"Günaydın sultanım."
"Günaydın kuzum."
"Hayırdır,bu ne güzel masa böyle. Sen hani erken kalkamazdın?"
"Eşek sıpası seni. Ben hep böyle masa kurarım. Hem bugün erken kalkayım kızım aç aç işe gitmesin dedim. Fena mı ettim?"
"Yok sultanım. Ellerine sağlık iyi yapmışsın ama bundan sonra hep böyle isterim ona göre."bir yandan konuşuyor diğer yandan işe geç kalmayayım diye ağzıma kahvaltılıkları tıkıştırıyordum.
"Hep olmasa da arada yaparım böyle. Dün seni aç aç gönderdim diye içim içimi yedi. Aslında uyanacaktım hatta alarm kurmuştum ama gece geç yattım ,alarmı bile duymamışım."
"Olsun annem, hem ben aç gitmedim. Hemen bir yumurta pişirdim sallama çayla yedim çıktım."elimdeki yarısı bitmiş çayı bir dikişte içip ağzımdakileri hızlı hızlı çiğneyerek masadan kalktım. Yerdeki çantamı alıp annemi öptükten sonra 'Görüşürüz'deyip evden çıktım.
Şirkete geldiğimde Nilaya 'Günaydın' deyip odama geçtim. Yine bir yığın dosya beni bekliyordu. Dosyaların bir kısmını düzenleyip gelen bir kaç telefona baktıktan sonra öğlen olmuştu. Çantamı alıp Nilayın yanına gittim. O da çantasını aldıktan sonra yemekhaneye indik. Yemek sırasına girdiğimizde arkamda bir hareketlilik hissettim. Arada çantam da olmasa arkamdaki bana yapışacaktı. Sinirle arkamı döndüğümde arkamdakinin Yağız olduğunu gördüm. Nasıl unutmuştum? Öğlen yemeği için Yağıza söz vermiştim. Kulağıma yaklaşıp;
"Telefonuma niye cevap vermedin? Yoksa sözünden mi dönüyorsun?" O an elimi çantama atıp telefonumu çıkardım. 5 cevapsız arama vardı. Annemin 4. aramasından sonra çalışmamı engelliyor diye telefonu sessize alıp çantama koymuştum.
"Kusura bakma. Telefon sessizdeydi,farketmemişim."
"Neyse önemli değil. Yemek yemedin anladığım kadarıyla hadi gidelim."deyip kolumu çekiştirdi. Kolumu elinden kurtarıp ;
"Bence burada da yiyebiliriz. Hem yemekler de güzel gözüküyor."
"Hayır burada yemeyeceğiz."bağırır tarzda konuşunca irkilip iki adım geriledim.
"Sen kimsin ki bana bağırıyorsun? Ya burada yeriz ya da yemeğe filan gelmiyorum."diyerek önüme döndüm. Arkamdan mahcup bir şekilde konuşmaya başladı.
"Kusura bakma. Bugün çok heyecanlıyım. Bir de ben baş başa oluruz diye düşünmüştüm. Sonuçta bu bir tanışma yemeği ve bu kadar kalabalıkta birbirimizi sağlıklı bir şekilde anlayabileceğimizi sanmıyorum."aslında haklıydı ama tavırları beni ilk gün ki kadar korkutuyordu ve sesinden anlayamadığım bir soğukluk vardı. Arkamı dönüp;
