Το Παιχνιδι Του Ερωτα

Κεφαλαιο 17

Έχουν περάσει πέντε χρόνια. Τα πιο δύσκολα της ζωής μου. Αποφάσισα να φύγω απο εκεί, απο αυτό το σπίτι, έτσι πήγα στην Αμερική οπου ζει ένας θείος μου. Σπουδασα φυσιοθεραπεία όπως ονειρευόμουν. Όταν μίλησα στον μπαμπά μου πέ οτι στην Ιρλανδία έχει ενα πολύ καλό πανεπιστήμιο στον τομέα μου και μπορεί μα μου βρουν και δουλειά αν είμαι άριστη.

Δεν είμαι με κανέναν. Όσοι προσπάθησαν να με πλησιάσουν με  ερωτικο ή φιλικό τρόπο τους απομακρινα. Δεν ήθελα! Όχι δεν  περιμένω να γυρίσει... δεν θα το έκανα αυτό στον εαυτό μου... απλός δεν μου άρεσε πλεον να γελαω... θα προτιμούσα να ήμουνα κλεισμένη ακόμα στο δωμάτια μου. Στην ουσία είμαι ακόμα εκεί μέσα αφού πλεον δεν  βαίνω βόλτες, δεν γελαω και ή μόνη συντροφιά είναι ή Σια ενα υπέροχο σκυλάκι το οποίο το έχω για να προσέχει το σπίτι αλλά τελικά προσέχει εμένα. Κάθε φορά που πάω να κλάψω έρχεται κοντά μου και την αγκαλιαζω και κοιματε μαζι μου, στην αγκαλιά μου, οπώς τοτε με αυτόν.
Μπορεί να έχουν περάσει τόσα χρόνια μα ή καρδιά μου είναι πληγωμένη ακόμα... δεν ξέρω αν θα βρω το κουράγιο να προχωρησω...
Το μονο σίγουρο είναι οτι θα κανω αυτο που παντα ονειρευόμουν... θα καταφερω να γινω φυσιοθεραπευτρια...

Καπως ετσι εκλεισα και την τελευταία κουτα με τα πραγματα μου. Αποφασισμένη να τον ξεχάσω και να δουλεψω μη ξερωντας αν θα βρω ποτε τον Ερωτα της ζωής μου... Γιατι το νοημα στην ζωή δεν ειναι αν θα πληγωθείς αλλα ειναι το ΑΝ αξιζε να πληγωθείς. Και ερχεται η στιγμη που αναρωτιεσε αν αξιζε... αν δεν αξιζε μονο ο ιδιος σου εαυτός ξέρει τι πέρασε και  οταν θα τελειωσει η καταιγίδα δεν θα εισαι ο ιδιος άνθρωπος. Θα εχεις αλλάξει... είτε προς το καλυτερο ειτε προς το χειρότερο. Το θεμα ειναι αν θα σου αρέσει ο καινούργιος σου εαυτός. Γιατι κανενας δεν θα σε αγαπήσει αν δεν αγαπησεις πρωτα τον εαυτό σου...