Το Παιχνιδι Του Ερωτα

Κεφαλαιο 16

Ήρθε ο Μάνος και ξεκινήσαμε για τον μπαράκι. Στο δρόμο συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων όσπου τελικά φτάσαμε. Μπήκαμε μέσα και βρήκαμε τους αλους εκεί. Ξεκινήσαμε με βότκα και στην συνεχεια παραγγιλαμε σφηνάκια τεκιλα. Τα δυο αγαπημένα μου ποτά.
-Εγώ: Μάνο πάμε να χωρεψουμε?
-Μάνος: οτι θέλει ή πριγκιπεσσα μου!

Χορευαμαι σχεδόν ο ένας πανω στον άλλον και λίγο προκλητικά. Όταν έβαλαν τα σλοου τον έπιασα στα μπράτσα και αυτος στην μέση μου βρησκομουν στην αγκαλιά του μέχρι που τελείωσε το τραγούδι και μετά πήγαμε και κατσαμε πάλι στις θέσεις μας. Μετα απο λίγο είπα στην Νατάσα οτι πάω τουαλέτα και έφυγα. Όταν γύρισα δεν είδα πουθενά τον Μάνο. Εκανα νόημα στην Νατάσα και μου πέ οτι λογικά ηταν τουαλέτα όσο όμως περνούσε ή ωρα ανησυχούσα. Έτσι έψαξα όλο το μαγαζί και δεν τον βρήκα πουθενα. Αποφάσισα να πάω σπίτι του έτσι πείρα τα πράγματα μου και βγηκα εξω καλώντας ενα ταξί. Δεν άργησε πολύ έδωσα διεύθυνση και ξεκίνησε. Φτάσαμε σπίτι του και χτυπησα την πόρτα. Άργησε λίγο και όταν τον είδα έμεινα να τον κοιτάζω.
Φορούσε στην μέση του ενα σεντόνι και μετά απο λίγη ωρα ακούστηκε μια γυναικεία φώνη.

-άγνωστη: μωρο μου αργεις?

Δεν έδωσα σημασία σε τίποτα άλλο εκτός απο το να τον χαστουκισω και να φύγω τρέχοντας για το σπίτι μου.

Δεν το πιστεύω πριν λίγη ώρα ειμασταν μαζί στο μπαρ και τώρα πηδιεται με την πρώτη τσουλα που βρέθηκε μπροστά του. Και αυτή ή αναισθησία του δεν λέγεται. Δεν έκανε καμία προσπαθεια να μου εξηγήσει, να μου πει μωρό μου, πριγκιπεσα μου δεν θα σε πληγωνα ποτέ σ'αγαπω και δεν θα σε αφήσω ποτέ. Αυτός όμως αμίλητος και έκπληκτος ουτε που με ακολούθησε... αλλα βέβαια αυτός είχε δουλεια. Είχε να ΠΗΔΉΞΕΙ μια τσουλα...

Χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει να κλαίω όταν έφτασα σπίτι έτρεξα στο δωμάτιο μου και κλειδώθηκα.
Έμεινα εκεί για πολλές ώρες αυπνη... ή Μελίνα και ο αδερφός μου προσπαθούσαν να με κανουν να τους μιλήσω αλλά μάταια... όλη την ώτα εκλαιγα και σκεφτόμουν γιατί ποναω τοσο πολύ... δεν αντεχω. Με απογοήτευσε με τον χειρότερο τρόπο. Ο άνθρωπος που πριν απο δυο εβδομάδες έλεγε οτι δεν θα με πλήγωνε ποτέ. Ναι πριν δυο εβδομάδες γιατί τόσο είμαι κλεισμένη εδώ μέσα ή Μελίνα μου άφηνε φαγητό και δεν με ενοχλούσαν.

Πίστεψα στον έρωτα και απογοητευτικα. Ερωτεύθηκα και πληγώθηκα. Πίστεψα οτι μαλάκια μου πετούσε αυτός... ξεγελάστηκα απο τον ερωτα και την αγάπη... τα πιο αγνά συναισθήματα... έτσι έλεγαν... αλλά εγώ πλεον δεν τους πιστεύω... κάποτε έλεγα οτι ή ευτυχία είναι να βρεις τον άνθρωπο που ία σε αγαπάει και θα τον αγαπάς και να γερασεται μάζι. Πλέον δεν ξέρω πιο είναι το νόημα της ζωής. Δεν ξέρω αν ζω... γιατί έχω καταντήσει ενα ζωντανό πτώμα.

Αλλά όχι καλέ μου δεν θα με σκοτώσεις εμένα. Αποφασισα να βγω απο το δωμάτιο μου και αυτό θα κάνω. Μόλις βγω απο εδώ μέσα θα είμαι μια διαφορετική Δάφνη. Αλλά μέχρι τοτε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Θα ήθελα να ημασταν ακόμα μάζι... δεν με έχει πάρει ουτε ενα τηλέφωνο, ούτε ενα μήνυμα. Τίποτα. Ναι αυτό είναι!!! Ενα τιποτένιο τίποτα. Οτι πιο όμορφο ένιωθα για αυτόν γκρεμίστηκε. Ή καρδιά μου έσπασε...