Allah insana dayanamayacağı acılar vermez diyorlardı. Soruyorum size, neden katlanamıyorum artık onu görmemeye? Her gün evinin önünden geçip canın acımaması olur mu? Dokunamıyorum. Sanki buralarda bir yerde nefes alıyor ama yaklaşamıyorum. Adım attığım her gün ondan uzaklaşıyorum. Kabullenmek de bana göre değil. Yine uğraştım bütün gün ona ulaşmak için. Yanlış adımlar attım onu görmek için. Özlem benliğinden çıkmıştı artık. Tamda "senlik" olmuştu. Görmedin... Duymadın...
