AŞKA TUTSAK

BÖLÜM7:BAZEN SONUCA VARAMAZSIN, KAFAN KARIŞIR

"ARKADAŞLAR KUSURA BAKMAYIN DÜN YENİ BÖLÜM GELEMEDİ YARINDA GELEMEYEBİLİR ÇÜNKÜ EN YAKIN ARKADAŞIMIN DOĞUM GÜNÜ :) AMA VAKTİM OLURSA BU AKŞAM DİĞER KİTABIMIN BÖLÜMÜ GELİR:)"

Onu yatağıma oturtup dolaptan kutuyu aldım. Yanına oturduğumda derin bir nefes alıp kutuyu açtım.

“Bak bu benim ilk ayakkabım, buda ilk belgem şiir yarışmasında” derken ağlamaya başladı ne oldu dediğimde “Senin yanında olmayı çok isterdim” diyip bana sarıldığında “Dur daha albüm var göz yaşlarını ona sakla” derken gülümsedim.

Göz yaşlarını silip “Albüm bekleyebilir seni bekleyen bir şey var” dedi ve beni ayağa kaldırıp odamdan çıkardı.

Ağır adımlarla ilerledik. En sonunda onun odasının önünde durup ona baktım. Acaba içeride ne vardı. Korkarak “Umarım beni öldürmezsin” dediğimde kahkaha atıp “Seni öldürmeye niyetim yok ama içeride bir ölü var” demişti. Ne dedi bu ölü mü dedi?

Yavaşça kapıyı açtığında cam bir tabutun içerisinde çok güzel bir kadının olmasıydı. Bu kadın biraz bana benziyordu. Babama dönerek “O kim” demiştim ama başka bir ses “Bonnie geldin” demişti.

Beni yavaşça tabuta ittiğinde korkarak adım arım. Ne yapmalıyım ki? Ağır adımlarla tabuta yaklaştım “Siz kimsiniz” derken “Ben sözümü tuttum sıra sende barıştık mı” demişti babam. Biraz ağlamaklı sesiyle “Oldu” demişti kim olduğunu bilmediğim şey yada kişi.

Kaşlarımı çatıp “Ne oluyor” diye çıkıştım. Bana birkaç adım yaklaşarak “Bak kızım burada yatan senin annen, onu duyuyoruz ve konuşuyoruz çünkü bir büyü var aramızda” dediklerini idrak edip “Ne yani tam 16 yıldır annem ile konuşuyorsun ve bunu benden esirgiyorsun öyle mi? Aynı kendini esirgediğin gibi” susmuştu.

Cevap vermek yerine bana sarılıp “Özür dilerim bunları telafi edeceğim” nasıl ama nasıl? Bunlara hazır mıydım peki her şeyi affetmeye? Ben ne yapmalıydım bir yandan onca yılın özlemi, hasreti diğer yandan da onca yılın çekilmiş acısı ve birikmiş kini vardı.

Hayat bazen o kadar acımasız oluyor ki sen daha ne olduğunu anlamadan en diptesin. Umutlarını bağladığın çocuk seni kullanıp sonra kirli bir mendil gibi fırlatıyor peki ya babanız en önemli anlarda yanınızda olmuyor sonra evinize biri geliyor ve kaza eseri babanız olduğunu öğreniyorsunuz.

En yakınlarınız size yalan söyleyip bazı şeyleri saklıyorlar. Hayata güveneceğiniz kimse kalmamış ve tüm hayalleriniz engellenmiş. Her şey farklı. Aileniz sizin arkanızdan birde iş çeviriyorsa tamam.

Siz ne yapardınız. Hiç ölümü düşündünüz mü? Ben düşündüm. Hem de saatlerce günlerce belki de aylarca. Sonuçta düşündüm. Belki huzurlu bir uyku içindir belki de kaçıyorumdur. Kendimden!

Geri çekilirken fısıldadım “Olanlara alışmam için zaman ver. Lütfen” yorgun ve kırdın gözlerimi ona dikip cevap bekledim. O da kafasını sallayınca son kez annem olduğunu öğrendiğim kişiye bir kez daha bakıp odadan çıktım.

Kendi odama giderken evde duramayacağımı anladığımda direk odama dalıp siyah elbisemi giyindim. Annemin elbisesini dizgin bir şekilde asıp odamdan çıktım. Alt katta herkesin gözü bendeydi. Tom bana yaklaşırken elimle durmasını işaret edip anahtarlığa yürüdüm.

Aralarından birini alıp evden çıktım. Garaja girip anahtara bastığımda siyah Porsche’nin kapıları açıldı. Kendimden emin bir şekilde arabaya binip çalıştırdım. Derin bir nefes alıp arabayı sürerken aynı anda rahatlamaya çalışıyordum.

Bu yaşadıklarım fazlaydı fakat en çok canımı yakan Daniel’di. Hadi babamın bir sebebi vardı peki ya onun? Tabiî ki yoktu. Aşık olmuş olamaz ki olsa kesin Emma derdi. Ah berbat bir durum. Kendim acı çekiyorum onlar zevk alıyor. 

Bir şey unutuyordum atlıyordum ama ne? Biraz daha düşününce hatırladım. Bu hafta Alp amcayla Güney teyze geliyordu. Umarım o afacanı getirmezler. Ne kadar da şapşalım ben.

Arabayı valeye verip bara doğru ilerledim. İçeri girdiğimde girmemiş olmayı isterdim. Ağır ter ve sigara kokusu birbirine karışmış iğrenç bir hal almıştı ama daha beteri karşımda sarhoş olmuş ve hala içen kişiydi…

 "VOTE VE YORUM İSTİYORUM SİZLERDEN :)"