BORAN

ANNEM

Süt annem... peki ya babam? Kafamdaki sorularla yatağa uzanmıştım. Sola döndüğümde üstünde;

"Kızıma"

yazısını gördüğüm bir mektupla karşı karşıyaydım. Doğruldum ve heyecanla zarfı açtım. Babam yazmıştı ve aynen şunlar yazıyordu.

"Kızım... bir baba kızına bunu nasıl açıklayabilirdi bilmiyorum fakat ben senin yüzüne konuşamam. İşte kaçması gereken biri varsa o şuan benim. Herşeyi anlatayım kızım. Zuhal senin öz annen değil bana kızma lütfen. Fakat senin Boran Ağa'ya verilmen gibi Zuhal da bana verildi. Ben tek kaldım, yalnızdım. Evde çalışan hizmetliler, ben ve abin. Abin eve canı isteyince uğrardı zaten. Zuhal'de bana aşıkmış. Böylece biz evlendik. Ama seni Zuhal doğurmadı. Onunla kan bağın yok. Özür dilerim kızım. Zuhal'den de özür dilerim. Ama senin annen Halime!

Bağırıyordum. Her şeye tamamdı. Güvendiğim yerden vurulmuştum. En güvendiğim kadın bile gözümün içine baka baka yalanlarla yaşamama müsaade etmişti. Son noktayı koyacaktım. Odadaki her şeyi kırıp döktüm. Telefonu aynaya fırlattım. Kurulan cam parçasını avucuma alıp hızla mutfağa koştum. Halime anne mutfaktan çıkarak titreyen bir sesle;

"Öğrenmedim de Şimal!"

demişti. Ben haykırıyordum. Sesimi yükselterek;

"Öğrendim!"

demiştim.

"Nasıl olur nasıl! Ben sana güvendim ya güvendim. Bunu bana neden söylemedin?"

diye Halime anneye öfkeyle bağırıyordum. Halime anne;

"Söyleyecektim Şimal! Söyleyecektim! Ama baban üzülür eder dedi beni durdurdu! Söyleseydim ne değişirdi Şimal? Farklı bir tepki mi verecektin? Veya daha sakin mi davranacaktın?"

demişti. Ben ise devam ederek

"Vereceğim tepki önemli değildi. Bunu bana ne olursa olsun söylemen gerekirdi! Seni affetmeyeceğim Halime! Hiçbir zaman!"

*4 saat sonra*

Evdeydik. Tansiyonumun fırlaması üzerine Boran beni eve getirmişti. Mutsuzdum. Öfkeliydim. Kızgındım.
En güvendiğim... en güvendiğim insandan vurulmuştum. Kimseyi sevmediğim kadar sevdiğim kadına, kimseden etmediğim kadar nefret etmiştim bir anda. İstemsizce doluyordu gözlerim. Kapının sesi ile
kendime gelmiştim. Yavaş adımlarla kapıya gittim. Açtığımda bir şok daha.

"Abla!"

"Zehra!"