22.10.2015
Mahbesim başlayalı tam tamına dokuz gün olmuş..
Mecaz için bir ilk, bir mucize bu..
Belki hakettim..
Lakin dayanmaz ki yüreğim bu esarete..
Sayılı gün çabuk geçer derler.. saydıkça yerinde kalıyor günler..
Sanki inadına..
Uykularıma kabuslar konuk olur oldu son gecelerde..
Nefesim düğümlenir oldu karanlık çökünce..
En kötüsü de hep bir umutla geçecek diye beklemek..
Dokuz gündür aynı duvarların içinde dört dönmekten yoruldum..
Dışarda bir hayatın var olduğunu bile unutmak üzereyim..
Yine yağmurlu bu gün gökyüzü..
Benim akıtmak isteyipte artık akıtamadığım gözyaşlarımı benim yerime akıtıyor sanki..
Belki dokuz gün çok kısa bir zaman dilimi.
Lakin bir günlük bir esaret bile çok gelirken gönlüme dokuz gün dayanmışım çaresizliklerime..
Belki en az bir ay daha dayanmam gerekecek bu mahbese..
Belki bir yıl..
Belki; sonsuzadek...
MECAZ;
manasını kaybeden küçük kız
