Dumiretso kami sa cafe na tinatambayan namin.
Kaso si Lea kinailangan na niyang umuwi kasi may family emergency daw.
Hinatid narin siya ni Jason.
Kaming dalawa nalang yung natira ni Xavier sa cafe. Pagkalabas na pagkalabas nung dalawa, tiningnan ko nang pataray si Xavier.
“Hoy! What was that? The whole Ian thingy?” usisa ko sa kanya
“Im keeping that THINGY away from you” mock niya tas ginaya niya pa yung pagkasabi ko
Syempre nagulat na ko. Bakit ba kasi? I mean oo ayoko na palaging dumidikit sakin yon pero bakit parang inis na inis siya?
“Eh bakit nga?”
“Pinagtitripan ka lang naman niya eh. Basta wag na nga. Mas kilala ko siya kaysa mas kilala mo SIYA” sagot niya “Tska kala ko ba ayaw mo dun? Bat ka pa magpapaligaw diba?
Para siyang naiinis. Ay hindi parang, naiinis talaga siya. Aynaker. >,<
Ay teka
Eh bakit ba ligaw agad? Tinatanong ko lang naman yung pagiging “protective” niya eh
“Protective?” ngisi niya
OMFG. Did I just say that out loud?
“Uhmm” alam niyo yung nga nga? AKO YUN EH
“Eh ikaw Xavier bakit wala akong nababalitaan na pinopormahan mo?” SEGWAY SYEMPRE. PAHIYA AKO EH. HAHA >,< =)))
“Aud” binaba niya yung drink na iniinum niya at tumingin siya sakin..
“Kahit ba kanino talaga di ka magpapaligaw?”
SEGWAY DIN EH NOH?
“Hindi talaga Xavier” sagot ko
“Weh? Kahit sino talaga walang pagasa? Kahit sino?”
“Wala nga. Kahit sino pa yan Xavier” patawa kong sagot tapos nagpatuloy lang ako sa pagkain ng cake. “Alam mo naman yung nangyare sakin last year eh.”
“Ah yeaaah. Sabi ko nga” sabi niya “Ang hirap noh?” pangiti niyang sabi
Mahirap ang alin?
“Hmm mahirap ang alin?” tanong ko
He combed his fingers through his hair. I can’t deny how gorgeous he looks. He’s wearing his jersey and his oh so favourite pair of basketball shoes. I will never understand that style of guys’ shoes I swear. I see them all the time. I asked Luke and Charles before because the shoes are ya know named by the players who use them. I just don’t get it at times. Girl probs. =)))
“Ang hirap sumugal. Ang hirap mainlove noh?” he shooked his head and looked at me. He faked a smile. I know that smile. I use that most of the time. I can feel something is making him feel this way. Imagine a guy talking this way? Rare right?
“Oo. Wala akong balak. Binigyan ko ng chance ang love noon. O diba anung nangyare? Wala. Sa bandang huli wala ring fairytale.” I bitterly said and I grinned.
“Kayo kasing mga babae eh. Kapag nagtitino na dinadoubt niyo pa. Tapos minsan nanloloko pa. Naloko pa ko. Yung binigay mo na lahat ng pwede mong ibigay. Yung ganun Aud?” inemphasize niya talaga yung last part HAHA.
