นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

การหักหลังที่ไม่อาจย้อนคืน

ไปทางไหนดีร่ะ โดยล้อมไว้แร้วสิ
"เธอคิดจะหนี้ฉันรอดหรอ"มันไม่ใช่อย่างนี่สักหน่อย ฉันหันไปมองหน้าไวน์ตอนนี้เขาก้มหน้า
ก้มหน้าทำไมร่ะ
"ไง ไวน์ค่ะขอบคุนน่ะค่ะที่ทำเพื่อฉัน" อะไรกัน
ไวน์เป่นพวกเดียวกันกับยัยพวกนี้หรอ นี้มันอะไรกัน ไวน์กำมือฉันแน่นแต่ฉันสบัดมันออก
ฉันต้องกลั้นน้ำตาให้ได้ฉันจะไม่ร้องไห้
"นี้มันเรื่องอะไรกัน!!!"ฉันร้องตระโกนลั่น เพราะถ้าพูดดีๆด้วยกัน มันจะดูว่าฉันอ่อนแอ่มากกว่า
"คิมฟังก่อนได้ไหม" น้ำตาที่พยายามกลั้นสุดชีวิต ในที่สุดก็งั้นไม่ไหว
"คบกันมาตั้งหลายปี นายกล้าหักหลังแม้กระทั่ง แฟนตัวเองอย่างนี้นายจะให้ฉันฟังอะไรอีกร่ะ" หรือว่าทุกคนก็โกหกฉันเหมือนกัน ทำไมร่ะ ทำไมถึงเป่นอย่างนี้ ทำไม ทำไม!!!
"กรี้ดดดดนี้ไวน์เป่นแฟนกับยัยนี้จริงๆหรอ"
ยัยเชอร์รี่กรี้ดแตก แต่ฉันคิดว่าคงไม่ไปอย่างนั้นแร้วร่ะ
"ไม่ใช่ เขาชอบเธอมาโดยตลอดเรยน่ะ เราเป่นแค่ ญาติห่างๆกันนะและตอนนี้เธอก็จะได้มีความสุขกับคนที่เธอรัก"ฉันจับมือไวน์และมือของยัยเชอร์รี่มาแตะกันยัยเชอร์รี่เร็วตับมือไวฯไว้แน่นฉันส่งยิ้มให้ไวน์
"ต่อไปนี้นายก็คงไม่ต้องฝืนแร้วน่ะ ที่จะเก็บ
ความรู้สึกของตัวเอง ขอให้ทั้งสองมีความสุขมาก ๆ ฉันดีใจด้วยจริงๆน่ะเชอร์รี่" ฉันพูดบอกลาทั้ง สองก่อนจะปล่อยมือของฉันออกจากมือของทั้งสองคน
"คิมได้โปรดฟังก่อนได้ไหม เชื่อใจกันอีกสักครั้งจะได้ไหม" ไวน์ฉันนายเลิกพูดเถอะฉันไม่อยากจะฟัง ฉันยกมือทาบหูทั้งสองข้างไม่ให้ได้ยินเสียงของไวน์ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ กลับบ้านได้
ไหมน่ะ
ครืด! ครืด!ครืด!
เสียงโทรศัพท์ของฉันดังไวน์ นายทำไมต้องตามด้วยร่ะ สมใจนายแร้วไม่ใช่รึไงที่จะทำให้ฉัน
เจ็บฉันตัดสายไวน์ทิ้ง เลื่อนหาเบอร์ของแม่แร้วกดโทรออก มือของฉันสั่นจนไม่รู้จะทำยังไง
มันเจ็บ เจ็บถึงที่สุดจนไม่มีใครที่สามารถเยียวยา มันได้อีกต่อไปจบกันแค่นี้ระน่ะ
"คิม คิมหรอลูก" แม่!!
"มะ..แม่คะ...ช่วยมา..รับหนู..หน่อยได้ไหม" ฮือออ ฉันพยายามทำให้เสียงเป่นปกติแต่มันก็ยังไม่ถึงที่สุดสิน่ะ
"ลูกเป่นอะไรไหวไหมลูก ไม่ไหวกลับมาบ้านเราได้น่ะลูกแม่จะให้คนไปรับน่ะ" ไม่ไหว อยู่ต่อไปไม่ไหวจริงๆ น้ำตามันไม่ยอมหยุดสักที
"ค่ะ ฮืออออ" ฉันตัดสายแม่ไป นั่งลงกับพื้นดินไม่มีแม้กระทั่งแรงจะยืน
"นี้พี่พีค่ะ เรารอนานเกินไปแร้วนะค่ะ ไม่ลองไปดูหน่อยหรอค่ะ " ฉันมายืนรอเป่นชั่วโมงแร้วน่ะ
คิมจะเป่นอะไรรึป่าวน่ะ
"ไม่ต้องหรอก พวกเขาไม่มาแร้วร่ะ" ว่าไงน่ะ
มันเรื่องอะไรกันเนี้ย
"ทำไมร่ะคะ" คิม ต้องไม่เป่นไรสิ
"ก็เชอร์รี่ยื่นข้อเสนอกับพวกเราว่าถ้าไวน์ยอมเร่นตามแผนของเชอร์รี่ เชอร์รี่จะไม่เอาเรื่องคิม
แระจะเลิกยุ่งกับคิม" ทำไมถึงเป่นอย่างนี้ร่ะ
นี้พวกเขาหลอกคิมงั้นหรอ
"ทำไมพี่ทำอย่างนี้ร่ะค่ะ พี่ทำอย่างนี้ทำไม" ไม่น่ะคิม คิมต้องเสียใจมากแน่ๆคิม
"งั้นขอตัวน่ะคะ ฉันจะไปหาคิมค่ะ" อุ้บ! ริมฝีปากของเราสองคนประกบกันรสกาแฟ ขมนิด
ๆ ในปากของเขา เขาดื่มกาแฟก่อนจะมาสิน่ะ
เฮ้ย!ไม่ใช่เวลามาเคลิ้บน่ะ

ฉันพยายามพลักพี่พีออกแต่ไม่ได้ผล พี่เขาไม่ยอมปล่อย ฉันเริ่มหายใจไม่ออกแร้วสิ
"อื้อ.." ปล่อยได้แร้วมั่ง เขาถอดจูบออกอย่างเสียดาย
"อร่อยจังรสสตอร์เบอร์รี่" ไอ้พี่พีบ้าเขาไม่ยอมปล่อยข้อมือฉันอ่ะ จะจับไว้ทำไมเนี้ยปล่อยๆๆ
"นี้ไม่ต้องไปหรอกน่า ที่ยังไม่อิ่มเรย" อิ่มอะไร
อะไรคืออิ่ม
"อะไรของพี่ อะไรองๆอิ่มๆปล่อยน่ะฉันจะไปหาเพื่อน" ไม่ทัน พี่พีรวบตัวฉันเข้าอ้อมกอดของเขา
"ก็นี้ไงคำว่าอิ่ม" อุ้บ!เอาอีกแร้ว ไอ้พี่บ้าถ้าฉันเคลิ้บขึ้นมาใครจะรับผิดชอบปล่อยน้าาาาาาา