นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

พยายามเชื่อใจ

โอ้ย!ปวดตาชะมัด เอ้ะ!ใครอ่ะฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันนอนคนเดี่ยวไม่มีใครเข้าไม่ใช่รึไง
"เฮ้ย!ตื่นเดี่ยวนี้น่ะตาไวน์นายเข้ามาได้ไง" ฉันเขย่าตัวเขาสุดฤทธิ์ ตื่นสิโว้ย
"อะไร ก็มีกุญแจนี้ไง" เขายังไม่ยอมตื่นแต่มือเข้าจับกุญแจแร้วยกขึ้นมาโชว์ วันนี้วันงานสถาบันนานิน่า ต้องรีบหน่อยร่ะ
"เดี่ยวค่อยคุยกันน่ะ ฉันรีบวันนี้เป่นงานสถาบันนา ไม่ใช่หรอตื่นสิ" เขาใช้แขนยาวๆมารัดคอฉันไว้กดฉันลงในอ้อมกอดของเขา
"ไม่ต้องรีบหรอกน่า พึ่งตี5 กว่าเอง"แต่ฉันรีบฉัน กระเด้งตัวลุกขึ้นออกจากที่นอนรีบจับของที่ต้องการ เข้าไปในห้องน้ำให้เร็วที่สุดก่อนที่ตัวตัวโตจะคว้าเอาไว้ก่อน
ณ.หอประชุม
วันนี้ฉันไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนเพราะต้องขึ้นแสดงแระไปงานเปิดกิจการของแม่ด้วย เรยคิดว่าจะแต่งตัวจากนี้ไปจะได้จบๆ ยัยมะลิจับฉันแต่งตัว
ฉันไม่อยากใส่อะไรบ่นอะไรมันไม่ฟังสักอย่าง
นี้เพื่อนกันจริงๆไหมเนี้ย
"มะลิ ฉันไม่ใส่มันไม่ได้หรอคือมันพันผมฉันอ่ะ"
ยัยเอาอะไรไม่รู้พันผมฉันที่ถักเปียเป่นกางปลา
เบียงซ้ายไว้ที่บ่า
"ไม่ได้หรอกมันเข้ากับชุดที่เธอใส่น่ะ" ชุดอะไรก็ไม่รู้เกะกะอ่ะ
"นี้ ฉันต้องใส่ชึดนี้อีกนานไหม" ฉันรู้สึกอึดอัดยังไงชอบกล
"ก็ทั้งวันจ้ะ เพราะต้องไปต้อนรับแขกที่มาทานขนมร้านเราแร้วก็ขึ้นเวทีร้องเพลงไง" โอ้ย!อยากจะบ้าตาย ถ้าฉันบอกว่าฉันขอลาออกยังทันไหมเนี้ย
"เสร็จรึยังจ้ะสาวๆ"พี่รหัสของมะลิเดินเข้ามาเรียกเพราะเราอยู่ให้ความรับผิดชอบของพี่รหัสทุกคน
"เสร็จพอดีเรยพี่พีคิมดูเป่นไงบ้าง" พี่พีเดินเข้าสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
"สวยดีน่ะ แต่สวยสู้แฟนพี่ไม่ได้อ่ะ" เอิ่ม..จะกันไปถึงไหน ยัยมะลิหน้าแดงเหมือนลูกมะเขือเทศแร้วเนี้ย
" งั้นฉันไปต้อนรับแขหน่ะ จีบกันต่อไปเถอะ
น้ำค้างที่บ้านฉันกลายเป่นน้ำเชื่อมร่ะ" ฉันฑุดแซวพี่พีและมะลิก่อนจะเดินออกมาต้อนรับแขกข้างนอกขืนอยู่ในนั้นต่อไปมีหวังฉันต้องกลายเป่นน้ำตาลปั้นกันพอดี
"ว้าว!!! คิมของพี่สวยอะไรอย่างนี้"เจมส์ตระโกนมาจากนอกร้านทำให้ทุกคนหันมาสนใจฉันเป่นตาเดี่ยว เจมส์นายอยากไปเร่นที่นรกสักพักไหม จะตระโกนทำไหมเนี้ย ฉันคุยกับเจมส์ผ่านสายตาแต่หมอนี้ไม่สนใจ
"คิมพร้อมไหม" ไวน์เดินเข้ามาจับมือฉันเขาลากฉันไปที่หน้าร้าน ว้าวของฝากหรืออะไรเนี้ยเยอะจัง
"ไวน์ค้าาาา" เชอร์รี่เดินเข้ามาแกะมือไวน์ออกจากฉัน ฉันก็ไม่ว่าอะไรยอมปล่อยออกแร้วเดินไปหาเจมส์
"ไม่เป่นไรใช่ไหม" เป่นไรไม่ได้เป่นไรสักหน่อย
"ป่าวสักหน่อย"
"พี่คิมครับ ขอถ่ายรูปคู่ได้ไหมครับ"ฉันทำหน้า
งง ไปมีแฟนคลับตั้งแต่เมื่อไรว่ะเนี่ย
"ได้ค่ะ" น้องคนหนึ่งเดินเข้ามาแนบชิดตัวฉันน้องเขายกกล้องขึ้น
แชะ
เสียงกดปุ่มถ่ายภาพ แต่น้องคนนี้หน้าตาคุ้นๆน่ะ
"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือป่าวเนี้ย" จริงๆน่ะ น้องคนนี้คุ้นมาก มาจากไหนน่ะ
"ไม่รู้สิครับ" น้องเขายิ้มกวนๆก่อนจะเดินจากไป
อะไรของเขา
"นี้รู้จักหรอ"เจมส์ถามขึ้นในขณะที่น้องเขาเดินจากไปได้ไม่นาน
"คุ้นๆน่ะแต่พอถามน้องเขาก็ตอบแบบกวน👣อ่ะ" ก็ตอบตามจริงไงค่ะฮ่าๆๆ
"อ่าวหรอ นึกว่ารู้จักใกล้ชิดกันชะขนาดนั้น" ใกล้หรอ คำนี้เคยได้ยินที่ไหนน่ะ
"ไม่แน่ใจน่ะ" ฉันยืน งง ได้สักพักยัยมะลิก็เรียกไปข้างเวที
"นี้แกพร้อมไหม" ไม่ บอกเรยว่ายังไม่พร้อม
ยัยเชอร์รี่ก็ใกล้จะร้องจบแร้วด้วย ทำไงดีอ่ะ
ทำไมคนดูเป่นเงียบๆ
"เฮ้ย!แกว่าไหมทำไมคนดูไม่มีเสียงกรี้ดกร้าดอะไร เรยว่ะ" เสียงนักศึกษาคนหนึ่งที่เป่นผู้กำกับ อยู่ด้านหลังเวทีพูดขึ้น
"ใช่ไหม ฉันก็คิดอย่างนั้น" นักศึกษาอีกคนหนึ่งเสริม แร้วถ้าจะขึ้นไปมันจะไม่ยิ่งกว่าเงียบหรอ
ทำไงดีร่ะ ถ้าจะทำไม่ได้ขึ้นมาร่ะ
"นี้คิมยัยเชอร์รี่เดินลงมาแร้วร่ะ"กรี้ดๆๆ ไม่น่ะ
ฉันเห่นหน้ายัยเชอร์รี่หน้าบึ้งหงุดหงิดมาก
"นี้พวกเธอยืนทำอะไรกันย่ะหน้ารำคาญชะมัด"
อ่าวเหวี่ยงใส่คนอื่นอีก
"สู้ๆเธอทำได้แน่นอน" เห้อ!ฉันถอนหายใจอย่างแรง ก็จะค่อยๆเดินขึ้นบนเวทีทุกสายตาจ้อง
มองมาที่ฉันดนตรีค่อยเริ่มบรรเลงอีกครั้ง
🎶"ถึงร่างกายดูแข็งแรง ความเป่นจริงใครรู้
ฉันทนไม่ไหว ฝืนแสดงว่าทนไว้ โอ้ะ แต่ภายในใจเจ็บลึกเกินใครจะรู้สึก โว้ะ โอ้ะ โว้ะ โอ้ะ โว้ะข่มใจหัวเราะมัน โว้ะ โอ้ะ โว้ะ โอ้ะ โว้ะ อดทน
กลั้นน้ำตาไม่ไหว เจ็บที่สุด แต่ฉันคงต้องทนไว้ก่อน มันเป่นความสุขของเธอ ฉันก็พร้อมจะเข้าใจ เจ็บที่สุดแต่ฉันคงต้องทนให้ไหว โบกมือลา ส่งยิ้มให้สุขกับความอ้างหว้างต่อไป"🎶
ดนตรีบรรเลงทิ้งทำนองอย่างไพเราะช้าๆอย่างมันควรเป่น ฉันรู้สึกว่าทุกคนเริ่มจะชอบแร้วน่ะ
🎶"ภาพ สงจำที่มีร่วมกันคงเป่นเหงาสะท้อน
กันตลอดไป อยากจะบอกให้รู้ว่าทนไม่ไหว
ข่มลึกลงไปไม่ให้รู้ โว้ะ โอ้ะ โว้ะ โอ้ะ โว้ะ ข่มใจหัวเราะมัน โว้ะ โอ้ะ โว้ะ โอ้ะ โว้ะ อดทนกลั้นน้ำตา ไม่ไหว เจ็บที่สุดแต่ฉันคงต้องทนไหวก่อน มันเป่นความสุขของเธอ ฉันก็พร้อมจะเข้าใจ เจ็บที่สุดแต่ฉันคงต้องทนให้ไหว
โบกมือลาแร้วยิ้มให้ สุขกับความอ้างหว้างต่อไป"🎶 ปล่อยอารมณ์ไปตามเสียงเพลงมันทำกันอย่างนี้ นี้เอง
🎶"เจ็บที่สุดแต่ฉันคงต้องทนไว้ก่อน มันเป่นความสุขของเธอฉันก็พร้อมจะเข้าใจ เจ็บที่สุดแต่ฉันคงต้องทนให้ไหว โบกมือลาส่งยิ้มให้
สุขกับความอ้างหว้างต่อไปปป"🎶
ฉันลดระดับไมค์ลงช้าๆเสียงเพลงยังบรรเลงจนจบ ผู้คนต่างเงียบทำไมไม่สนุกกันหรอฉันทำหน้าเศร้าอีกแร้วใช่ไหมเนี้ย ฉันหง้ายหน้าขึ้นแร้วส่งยิ้มให้คนฟัง
"กริ้ดดดดกร้าดดดดดดดดดดด" เสียงร้องสนั่น
ไม่คิดไม่ฝันจริง โอ้ ฉันหันไปส่งยิ้มให้นักดนตรีทุกคน ทุกคนต่างยิ้มรับฉัน
"กรี้ดดด เอาอีกๆๆๆ!!!!" เสียงร้องขึ้นสนั่นทำให้ฉันรุ้สึดดีใจมากที่ทุกคนต่างยอมรับในเสียงของฉัน คราวนี้ฉันบอกให้ทุกคนไม่ต้องเล่นดนตรีร้องสด ฉันให้ทุกคนรับไมค์กับนักศึกษาที่เตรียมงานอยู่ข้างล่างตอนแรกทุกคนไม่เห่นแต่พอไปๆมาๆกลับชอบสะงั้น
🎶"ไวน์:บทความที่ฉันได้เขียน ก็จากบทเรียนที่เธอเคยเรียน
กรี้ดๆๆๆๆ เสียงกรี้ดดังขึ้นเมื่อไวน์เริ่มร้องเพบงสดโดยไม่มีดนตรี
คินท์: ว่าจากที่ฉันเหนื่อยไป ว่าจากอารมณ์ที่เธอผ่านเธอ
กรี้ดๆๆๆ เมื่อคินท์เดินออกมาร้องเพลงข้างๆฉันและไวน์เสียงกรี้ดของสาวๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เบส:เพียงการเดินทาง 1สัปดาห์ 1เดือน 1ปีมันมีความหมาย ทำให้เติบโตเรียนรู้เข้าใจได้มากกว่า
กรี้ดๆๆเบสเดินมาข้างหน้าทำให้สาวๆได้เห่นใบหน้าอันหล่อเหล่าของเขาชัดขึ้น
นนท์:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้
การเรียนรู้ของเราสองคนคือเข้าใจ
นนท์เดินออกมาข้างหน้าเหมือนกับทุกๆคนตอนนี้เราเรียงเป่นแถวหน้ากระดาน เสียงกรี้ดจากสาวของนนท์แระของคนอื่นก็ยังดังต่อเนื่อง
คิม:เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
กรี้ดๆๆๆ เสียงดังกว่าเดิมเมื่อฉันร้องเพลงขึ้น
ทั้งหญิงและชาย ฉันจึงยิ้มตอบ
ไวน์:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ
คินท์:เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
ในสิ่งนั่น
เบส:สิ่งที่เราเรียนรู้ สงเสริมต่อการเดินเวลาที่เราเผชิญ
นนท์:อยู่ที่เราเข้าใจมันไหม
คิม:เพียงการเดินทางเพียง1สัปดาห์ 1เดือน 1ปีมันมีความหมาย
ไวน์:ทำเติบโตเรียนรู้เข้าใจได้มากกว่า
คินท์:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้
การเรียนรู้ของเราสองคือความเข้าใจ
เบส:เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
นนท์:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้
การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ
คิม:ความเข้าใจของเราสองคนก็ทำให้เรามั่นใจ
ในสิ่งนั้น
เบส/นนท์: ในความร้ากกก
คินท์: การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ
ไวน์/คิม: เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
คิม:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้ การเรียนรู้ของเราสองคือความเข้าใจ
เบส:เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
นนท์:การเดินทางของฉันและเธอคือการเรียนรู้การเรียนของเราสองคนคือความเข้าใจ
คินท์:เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ
คิม/ไวน์/คินท์/เบส/นนท์/:ในความร้ากกกก
เราประสานเสียงกันได้อย่างลงตัวโดยที่ไม่ได้ซ้อมหรือนัดแนะ กันมาก่อนถือว่าสุดยอดเรยร่ะ
"กรี้ดๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงกรี้ดดังกว่าเดิม ไปเก็บเสียงมาแต่ไหนเนี้ย อเมกซิ่ง มากก
"ขอบคุนมากน่ะค่ะที่มาดูเราในวันนี้ ก่อนอื่นเรามารู้จักกับนักร้องนักดนตรีของก่อนดีกว่าน่ะค่ะ
มือเบส: ไวน์ค่ะ มือกีตาร์: คินท์ มือเบส: เบส
มือกลอง:นนท์ และฉัน คิมนักร้องนำคะ" กรี้ด
ๆๆๆๆเสียงยังกรี้ดไม่หยุดเอ้ะฉันลืมคนหนึ่งไป
"อ่อ มันอีก1คนน่ะค่ะ นักร้องนำของเราอีกคน
เชอร์รี่ค่ะ" เงียบ เงียบเหมือนไม่ได้นัดกันมา
เชอร์รี่เดินขึ้นมาบนเวทีโบกไม้โบกมือ แต่ไร้เสียงตอบรับ เพราะอะไรร่ะ
"เราคงต้องพบกันใหม่ในโอกาสหน้า ทุกคนสามารถ ไปซื้อของฝากเกี่ยวกับวงของเราได้ทุกอย่างขอเชิญทุกคนด้วยน่ะคะ เราจะมีการแจกลายเซนการที่สุ่มด้วยน่ะค่ะเชิญทุกคนเรยค่ะ" กรี้ดๆๆๆๆ เอิ่มเสียงดังขึ้นอีกแร้วแต่ทำไมพอพูดถึงยัยเชอร์รี่ทุกคนถึงเงียบขนาดนั้นร่ะ
ฮ่าๆๆๆ หัวเราะได้แต่ในใจ เดี่ยวเขาจะหาว่าเราบ้า ฉันค่อยๆเดินลงไปข้างล่างเวที ไวน์ยื่นมือมารับฉันแต่ยัยเชอร์รี่พลักฉันเกือบตรงถ้าเจมส์ไม่รับฉันไว้ก่อน
"ไม่ไรไหม" ไวน์ที่เห่นอย่างก็รีบมาหาฉันทันที
ยัย เชอร์รี่เดิมตามมาด้วยอีก
"นี้ หล่อนไปอ่อยคนดูอีท่าไหนถึงได้เสียงกรี้ดขนาดนั้น" อ่อยหรอ อ่อยตรงไหนย่ะ เขาไม่เรียกว่า อ่อยเขาเรียกว่า โปรยเสน่ย่ะ
"แร้วเธอไปทำอีท่าไหนไม่ทราบคนดูถึงได้ยินยังกับไปวัดไปวา" ฉันสวนกลับ ฉันแอบเห่นนักศึกษา แต่ร่ะกลั้นหัวเราะไง้ด้วยร่ะ
"นี้เธอ งั้มาดูกันว่าใครจะได้เซนลายเซนมากกว่ากัน"โอ้ย คะแนนเห่นชัดขนาดนั้นยังจะพูดอีก
"ไม่อ่ะ ฉันไม่เห่นด้วย ไปร่ะฉันต้องไปต้อนรับลูกค้า" ฉันพูดจบก็จับมือไวน์มือหนีออกมา
แร้วไปที่สุ่มของตัวเอง โอ้คุนพระ อะไรจะเยอะขนาดนี้ยังกับสึนามิจะมาอย่างนั้นร่ะ
"ขอทางหน่อยได้ไหมค่ะ" ฉันตระโกนออกไปทำให้ทุกคนหันมาสนใจฉันหมด ฉันส่งยิ้มสุดแสนจะลืมไม่ลงให้ทุกคน ทำให้ทุกคนแยกทางออก เป่นสองทางฉันจึงได้เข้าไปได้ง่ายแร้วไปนั่งที่โต๊ะเพื่อจะเซนลายเซนให้แถวยาวอย่างนี้ปวดมือตายเรย
"ขอโทดน่ะครับ มีรูปคู่ไหมครับ" มาถามฉันแร้วฉันจะไปถามใครร่ะเนี้ย
"ไม่รู้สิค่ะ" มือฉันก็เซนให้ทุกคนแระส่งยิ้มมีคนมาขอถ่ายรูปด้วยอีก ส่วนหนุ่มทั้ง4คนก็คนเยอะไม่ต่างจากฉันเท่าไรแต่ของยัยเชอร์รี่นี้สิเงียบมาก เธอนั่งหน้าบึ้งหงุดหงิดแระกำลังจะอาระวาด ดีที่คิงเข้าไปห้ามได้ทัน
"เห้อ!เหนื่อยน่ะเนี้ย" ฉันบ่นอยู่คนเดียวบ้าเน้อ
เรา
"ไวน์ 6 โมงแร้วน่ะไปเถอะ" ไวน์พยักห้นาแร้วหันไปหาคิงกระซิบอะไรกัน ให้ฉันได้ยินด้วยไม่ได้หรือไง
"ไปกันเรยไหม คนรถมารอแร้วระ" ไวน์หันมาพูดกับ ฉันแร้วเราสองคนก็เดินออกมาจากสุ่ม
ณ.คฤาหาสฉันเองแหละ
"นี้พร้อมไหม" ไม่พร้อมก็ไม่รู้จะทำยังไงร่ะ
เหนื่อยอ่ะ ฉันได้แต่พยักหน้าเมื่อคนรถเปิดประตูรถ ออกคนเยอะจัง
แชะ แชะ แชะ
เสียงกล้องหลายตัวถ่ายมาที่เรา จะถ่ายอะไรนักหนาร่ะเนี่ย ไวน์ต้องพยุงฉันด้วยเพราะฉันเดินไม่ไหวไม่ใช่อะไรหรอก เหนื่อยจะแย่
"คิมลูก" แม่ฉันอยู่ข้างในงานเดินออกมารับพวกเราพร้อมกับพ่อของไวน์แม่กอดฉันแน่น
"คิดถึงจัง" แม่กระซิบที่หูเบาๆให้เราได้ยินแค่สองคน
"เข้าไปในงานกันเถอะจ้ะ" แม่จูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะฉันไม่กินอะไรเพราะรู้สึกง่วงอย่างเดียวตาจะปิดแร้วเนี้ย
"ดิฉัน จัดงานนี้ขึ้นมาเพื่อจะประกาศให้ทุกท่านทราบว่า ดิฉันจะขอยกตำแหน่งของดิฉันให้กับลูกสาวสุดที่รักของฉันค่ะ" แม่ประกาศจบฉันต้องเดินทุลักทุเล เดินขึ้นไปบนเวทีแร้วกล่าวขอบคุนทุกคนที่มางานจากนั้นฉันก็เดินลงมานั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมกว่างานจะเลิกก็ตั้งนาน เห้อ
ตาฉันจะทนได้แค่ไหนเชียว
"คิม ไม่ไหวก็นอนเรยก็ได้น่ะ" ไวน์กดหัวให้ฉันนอนในอ้อมกอดของเขา ฉันจึงไม่ว่าอะไรไม่มีแรงจะพูดร่ะ
(บันทึก:ไวน์)
คิมนอนหลับได้สักพัก คงเหนื่อยมาก ผมก็เรยต้องทำหน้าที่เป่นหมอนให้คิม แม่คิมได้แต่หันมามองลูกสาวแร้วสายหัว
"ไม่ไหวเรยคิม เป่นเด็กอยู่วันยังค่ำ" แม่คิมพูดให้เจ้าตัวได้ยินแต่ก็คงเช่นเดิมเธอคงไม่ได้ยิน
"งั้นผมของตัวพาคิมไปนอนข้างบนก่อนน่ะครับ
ผมขอรบกวนสักหนึ่งคืน" ผมกล่าว แม่คิมก็ก็ยิ้มรับและพยักหน้าเล็กน้อยพอสวยงาม
"ผมไปก่อนน่ะพ่อ" ผมบอกพ่ออีกคนที่นั่งข้างๆ
"ดูแลดูสะใภ้ดีๆน่ะ ถ้าไม่ดีร่ะก็ฉันจะส่งแกไปอยู่เมืองนอก" คำขู่มันชั่งเจ็บอะไรอย่างนี้ แม่คิมได้แต่กลั้นหัวเราะ
"คร้าบบผมไปน่ะ"ผมบอกพ่อพ่อก็พยักหน้า พ่อช้อนตัวคิมขึ้นแร้วอุ้มคิมไปข้างบนห้องของเธอ
หนักชะมัด วันหลังต้องบอกให้กินน้อยลงสะร่ะ
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูของนม
ผมวางคิมลงบนที่นอนอย่างนิ่นนวล
"คุนไม่ควรทำให้เธอเสียใจมากน่ะค่ะ" นมของคิมพูดเสียงแข็งน่ากลัว นมนี้รู้ทุกเรื่องจังน่ะ
"ขอโทษครับ"ผมพูดเป่นแต่คำเดียว
"สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำให้คุนหนูของนมเสียใจ ไม่งั้นคุนก็ต้องเสียใจเอง" ทำไหมถึงมีแต่คนขู่ผมเยอะจัง
"คร้าบๆๆๆ" แต่ละคน มีใครเชื่อใจผมบ้างไหมเนี้ย
"ถ้าเธออยากให้ฉันเชื่อใจ เธอก็แสดงให้ฉัน
เห้นสิ" นี้นมเข้าสิงผมแร้วไปอ่านใจผมหรอ อึ้งแดกสิครับ
"ไม่แร้วไปน่ะค่ะ" นมยิ้มมุมปากแร้วเดินจากไป ผมอยากลงไปนั่งแทบเท้าแร้วเอาพวงมาลัยมาถวาย อะไรจะขนาดนี้ไม่ใช่ผมไม่เคยเจอน่พคนที่เข้าใจผมออกแต่นี้อ่านตรงขนาดนี้ไปเป่นหมอดูเถอะครับ
"นี้ นายไวน์นายถอยห่างได้ไหมฉันเบื่อขี้หน้านาย" เฮ้ย!ผมสะดุ้งกับเสียงพูดของคิม ผมหันไปหาเธอแต่เธอหลับอยู่ อย่าบอกน่ะว่าระเมอ
ผมไม่กล้านอนกับคิมเรยวันนี้ ออกไปนอนข้างห้องดีกว่า
(จบบันทึก:ไวน์)