นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

ความเงียบเหงา

ครับหวัดดี เศร้าอ่ะแฟนทิ้งแล้วยังจะถอนหุ้นอีก
ผมตายแน่ทั้งแฟนทั้งงานไปหมดร่ะ กรรมๆ
"ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุนหนู" เห้อ! เหนื่อยต้องตามง้ออีกร่ะ ก็ผมเป่นฝ่ายผิดนิน่าทำไรไม่รู้จักคิดก็งี้แหละ
"ไอ้ลูกไม่รักดี" นั้นไงมาแล้ว
"โอ้ย!!" เสียงร้องของผมเอง พ่อบิดหูผม
"แกรู้ไหมว่าทำอะไรลงไป หุ้นรายใหญ่ของฉันกำลังจะไป ลูกสะใภ้ของฉัน็อีกไอ้ลูกเวร"
โอ้ย!เจ็บๆพ่อละ มือออกจากหูผม ผมรีบเอามือจับไว้ที่หูทันที กลัวพ่อบิดอีกรอบ
"ถ้าแกไม่ไปตามหนูคิมและหุ้นของฉันกลับมา น่ะฉันให้แกนอนนอกบ้านแน่" ชิ ผมไปนอนคอนโดก็ได้แบร่😛
"คร้าบๆๆ" ผมรับปากพ่อ ไปเล่นบนห้องดีกว่า
"แกจะไปไหน" พ่อจะปล่อยผมสัก5วิ ไม่ได้รึไงกันน่ะ
"ไปเล่นบนห้องครับ" พ่อก็ยังไม่เลิกถาม
"แกไม่คิดจะเอาเวลาไร้สาระของแกไปง้อคู่
หมั้นรึไง" สะใภ้พ่อง้อง่ายที่ไหนกัน
"พ่อครับ ผมก็ต้องมีการวางแผนอะไรบ้าง ผมไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก" พูดแล้วก็ยังเจ็บใจไม่ หายยัยตัวแสบทำให้ผมขายหน้าทั้งโรงเรียน ยังไม่พอมาประกาศว่าตัวเองโสดอีก
ผมรับไม่ด้ายยย
"เออ ฉันไปทำงานล่ะเดี๋ยวเจอเลขาว่าเอา" นั้นมันเรื่องของพ่อไม่ใช่เรื่องของผมป่ะครับ
(ได้แต่เถียงในใจ)
"ครับ"ไม่ไปล่ะ บนห้องไปเร่นบ้านคิมดีกว่าขอให้แม่คิมช่วยอีกแรง คราวนี้ผมคงทำเกินไปจริงๆ ใครให้อภัยก็บ้าแร้วร่ะ
ณ.บ้านคิม
"อ่าว ไงค่ะคุนคิมมาขอความช่วยจากคุนหญิงรึป่าวผมเบิกตาโตกว้าง90องศา ทำไมถึงรู้ว่ะ
"อ่าว ใบ้ไม่รับประทานสะร่ะ งั้นเชิญค่ะ เชิญ"
ผมนับถือเรย เป่นแม่นมที่ปากจัดและเป่นคนที่ไม่ยอมอะไรง่ายๆจริงๆ ผมกราบถวายพระพร
ผมเดินเข้าไปนั่งรอแม่คิมที่ห้องรับแขก
"อ่าวไวน์มาแร้วหรอลูกแม่รอตั้งนาน"
ครอบครัวนี้เป่นหมอดูป่ะครับ ทำไมถึงรู้สะทุกเรื่อง
"ครับผมอยากมาขอความช่วยเหลือหน่อยนะครับ" แม่คิมนั่งลงโซฟาตรงหน้าของผม แม่คิมยื่น สมุดอะไรผมก็ไม่รู้มาให้แต่ผมก็รับไว้
"นี้ ไดอารี่คิมจ้ะ แม่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้ไหมแม่
อุสาไปเอาของคิมมา" แหม! ใช้คำว่าอุสา มันยังไงๆอยู่น่ะครับเนี้ย
"ขอบคุนครับ" ผมก็นั่งคุยกับแม่คิมสักพัก ก่อนจะขอตัวกลับ
"งั้นผมลาน่ะครับ" ผมหันไปไหว้คุนแม่คิม และนม" ได้ขอดีแร้วกลับเลยน่ะค่ะ"นมแขวะ
ไม่ยอมเลิกลากับผมจิงๆนะครับเนี้ย
"แน่อยู่แร้วครับ ผมต้องเอาคิมมาเป่นภรรยาสุดสวยของผมให้ได้ ค่อยดูน่ะครับนม" ผมกระตุ้ก
คิวข้างเดียวให้เป่นการกวนเล็กๆน้อยๆก่อน
กลับผมรีบลุกออกจากห้องรับแขกและกลับหอทันทีจะรอให้นมด่าก็ไม่ใช่ร่ะ ผมขับรถไม่ถึง5นาทีก็มาถึงหอ ไม่รู้คิมจะกลับมารึป่าวน่า
ตอนนี้ผมมายืนที่หน้าห้องแร้วไม่กล้าเปิดอ่ะ
ฮ่าๆๆ
"อ่าว ไวน์ไม่เปิดเข้าไปหรอ" ผมสะดุ้งกับเสียงทัก อันไพเราะของคิม😰
"ป่าวอ่ะ รอคิมไง" คิมไม่มีสีหน้าแปลกใจ คงรู้ว่าเราโกหกมั่ง
"หรอ งั้นเข้าห้องดิ จะยืนหนาวตายรึไง" ปากไม่ดีเรยน่ะยัยตัวแสบ ผมกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้เผลอปากว่าคิมออกไป คิมไม่โกดผมแร้วหรอ
"นี้ คิมไม่โกดผมแร้วหรอ" ต้องพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน คิมแสยะยิ้มให้ผม ขนลุกว่ะ
"หรอ ฉันไม่มีสิทธิ์โกดเพื่อนหรอกเราแค่สนิทกันเท่านั้น" ชอบตอกย้ำผมจังน่ะไอ้คำว่าเพื่อนเนี้ย
"งั้นเข้าห้องกันเรยดีกว่า" ผมเดินเข้าห้องก่อนคนแรกคิมเดินตามหลังผมทีหลัง คิมปิดลงเดินไปนั่งที่เตียง ผมเดินตรงเข้าไปหาคิม นั่งย่อลงตรงหน้าคิม ส่งยิ้มให้เล็กน้อย
ผมเห้นน่ะว่าคิมหน้าแดงแต่ผมไม่พูดหรอกเดี๋ยวโดน👣
"นายเป่นไรของนายเนี้ย ผีเข้าหรอ" คิมยื่นมือมาแตะแก้มผมทั้งสองข้าง ผมทาบมือลงที่หน้าของมือคิมไว้
"ป่าว แค่อยากง้อได้ไหม" คิมจากสีหน้าส่งยิ้มมาให้ผม กลับกลายเป่นสีหน้าเย็นชาทันที
"ไวน์ ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแร้วน่ะ ฉันว่าเราสองคนยังไม่พร้อมหรอกจริงไหม เราคบกันมาตั้งหลายปีมีอะไรผ่านเข้ามามากมายทั้งเรื่องผู้หญิงและเรื่องเรียนแต่เราก้ผ่านมันไปได้ พอเราเข้ามหาลัยที่เดียวกันคณะเดียวกันนิสัยนาย
ก็เริ่มเปลี่ยนไปนายเริ่มไม่สนใจฉัน เริ่มติดผู้หญิงมากขึ้นฉันว่าเราน่าจะเลิกคิดถึงอนาคตแร้วมาอยู่กับปัจจุบันดีกว่าไหมเมื่อนายพิสูจตัวเองได้เมื่อไรค่อยมาว่ากัน" ใบ้แดกครับ พูดไม่ออกเอาไงดีเรา คิมเริ่มเป่นคนใจเย็นตั้งแต่เมื่อไรถึงสีหน้าจะไม่ค่อยแสดงออกแต่คำพูดมันแสดงได้เห่นชัดว่าเธอกำลังให้คำแนะนำผม
ไม่ได้การล่ะผมต้องทำตามคำแนะนำนั้น
"คิมในภายนอกคิมอาจจะเห็นเป็นูอย่างนั้นแต่ความเป่น จิงแร้วฉันไม่ได้สนใจผู้หญิงพวกนั้นเรยสักนิดเธอเห่นฉันวิ่งเข้าหาผู้หญิงก่อนหรอ" คราวนี้เรา คุยกันอย่างไม่ใช้อารมณ์คงเพราะเหนื่อยมากที่ต้องพูดกันแต่เรื่องไรเหตุผลคิมเคยเป่น
อย่างนี้ แต่ไม่เคยหนักเท่านี้มาก่อน
"เคย" เพียงคำเดียวที่คิมตอบกลับมาทำเอาผม ไม่มีที่ยืนเรยครับ เอ้ะแต่ตอนนี้เราไม่ได้ยืนนิน่า
"ยังไง" ต้องเร่นต่อไป ถ้าหากอยู่ดีๆผมกวน👣
เธอขึ้นมาเธอจะหาว่าผมเป่นคนเริ่มก่อน
"ก็ถ้านายบอกว่านายไม่ได้เข้าหาผู้หญิงก่อนแร้วทำไมพวกผู้หญิงตามนายไม่เลิก" นั้นมันเกี่ยวกันตรงไหน ผมแค่เกิดมาหล่อแค่นั้นเอง
"ฉันไม่ได้เข้าหาผู้หญิงสักหน่อยแค่คนเป่นแฟนไม่ใส่ใจเองต่างหาก"
"นี้นายกำลังหาว่าฉันผิดน่ะ" เอาแร้วไง ไม่น่าไปกวนต่อมอารมณ์เธอเรยยิ่งปะทุง่าย
"ป่าวแค่อยากให้เธอเลิกใส่ใจคนพวกนั้นแร้วเปิดตัวว่าเป่นแฟนฉันสักที"
"เรา-เป่น-แค่-เพื่อน-กัน" ชัดมาก มาทีล่ะคำ
คิมดึงมือของเธอออกเดินยิมของใช้ส่วนตัว
ไม่ทันไรเข้าไปในห้องน้ำตกลงคือ ล้มเหลว
เฮ้อ!ผมก็รู้สึกอ้างว้างเหมือนกันน่ะ ที่ไม่ได้แฟนคืนมาการที่ต้องอยู่คนเดียวมันเป่นอย่างนี้ นี้เอง
ตอนแรกที่ผมเป่นประธานมัธยมผมแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจไม่ให้ผมต้องอยู่คนเดียว
ผมเกลียดการอยู่คนเดียวที่สุดมันทำให้ผมต้อง
สงบปากสงบคำไม่พูดไม่จานั้นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่พอคิมเดินเข้ามาในชีวิตผมทุกอย่างก็
็เปลี่ยน ชีวิตผมเริ่มมีสีสันขึ้นถ้ามีคิมคนเดียวผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแร้วร่ะ
"นี้ไวน์ ใบ้แดกอ้อ เงียบทำไหมคุยเป่นเพื่อนดิ"
คิมเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนและเธอ
กำลังเช็ดผมให้แห้ง แต่เดี๋ยวน่ะคิมด่าผมหรอ
เป่นคำที่สุภาพที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
เราเลิกกันเถอะความเหงา😞😞😞😞