นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

บ้างครั้งเราก็ไม่เข้าใจ

"กลับมาเป่นแฟนฉันเหมือนเดิมเถอะน่ะ ที่รัก" ซ้ำ จะซ้ำทำไมนักหนา
"ที่รักค่ะ"นั้นไง ยัยเชอร์รี่มาร่ะ ไวน์ยังกอดฉันไม่ปล่อย เดี๋ยวยัยเชอร์รี่ก็กรี้ดแตกหรอก ยิ่งน่ารำคาญอยู่ด้วย 'นี้ ปล่อยได้แร้วมั่ง' ฉันกระซิบที่ข้าง หูของไวน์แต่เขาก็ยังเฉย
"ไวน์ค่ะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ร่ะค่ะ แร้วทำไมต้องกอดกันด้วยค่ะปล่อยเดี้ยวนี้น่ะ" เชอร์รี่เดินเข้ามาแกะมือไวน์ออกจากตัวฉันแต่ไม่ได้ผล
ไวน์พลักเชอร์รี่ออกเบาๆ
"ก็มาตามง้อคู่หมั้นฉันไง ถามได้" ไวน์ตอบติดตลก นี้เขากำลังเครียดกันอยู่นายยังมีหน้า
มาเร่นอีกน่ะ
"ฮ่ะ ยัยนี้เนี้ยน่ะคู่หมั้นไวน์" เธอพูดเสียงเบาๆพอได้ยิน3คนเพราะที่นี้มันห้องสมุดเชอร์รี่กำมือแน่น เธอพยายามกลั้นอาร์มของเธอไว้
"ใช่ไง พ่อแม่เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กเราสองคนรักกันมาก" ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่ยอมพูดอะไร
"โกหก ถ้าเป่นอย่างนั้นจริงทำไมไม่มีใครรู้เรื่องนี้เรยร่ะ" ถามมากจริง นายนี้ก็ไม่ยอมปล่อยเรยน่ะ
"ก็คิมเป่นคนขอ ฉันก็เรยเก็บไว้เป่นความลับ
แต่สุดท้ายความลับก็ไม่มีในโลก" เชอร์รี่ยิ่งกำมือแน่นกว่าเดิม ฉันอยากออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"ทำไมฉันไม่เห่นยัยนี้พูดอะไรสักคำไวน์อย่า
มาโกหกเชอร์รี่จะดีกว่าน่ะค่ะ" โง่ได้โล่จริงๆน่ะเธอเนี้ย ไวน์ที่กอดฉันไว้กำมือฉันเพื่อขอความช่วยเหลือ ส่สายตาอ้อนวอนด้วย
"ใช่ ฉันเป่นคนขอเองแหละ ฉันอยากอยู่อย่างสบายบ้าง ไม่อยากให้พวกเธอมาหาเรื่องนี้ไง"
จะเอายังไงต่อร่ะเชอร์รี่
"ฉันก็โง่อยู่ตั้งนานแต่ก็ชั่งเถอะฉันไม่สนหรอกว่า พวกเธอสองคนจะเป่นอะไรกัน ฉันจะต้องเอาไวน์มาเป่นของฉันให้ได้เพราะฉันอยากได้อะไร ก็ต้องได้จำไว้" ดื้อด้านจริง ไม่เคยเห่นใครดื้อด้านขนาดนี้มาก่อนหล่อนกินอะไรเป่นอาหารเนี้ย หนังควายหรอ
"ไหนเธอบอกว่า เธอจะไม่มายุ่งกับพวกเราอีกไง" ยัยเชอร์รี่ยิ้มที่มุมปาก
"นั้นมันแค่ ลมปากไม่มีความหมายอยู่แร้ว"
แร้วเธอก็เดินหนีไป ฉันอยากตาย
"คนอะไรว่ะ ด้านชิบหาย" ไวน์ฉันว่าคำพูดนายไม่ค่อยเหมาะสมน่ะ ไวน์ถอดกอดออกเรานั่งลงที่โต๊ะ
"ไวน์ฉันว่านายต้องไม่ปลอดภัยแน่ ยัยเชอร์รี่
มันเคยวางยาใส่นายมาแร้วไม่ใช่หรอ"
ไวน์ทำหน้าตกใจ
"คะ..คิมรู้ได้ไง" ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย
"นายอย่าลืมน่ะถึงฉันไม่ได้เอกด้านการแพย์
แต่ฉันก็พอจะแยกอาการคนออกและรักษาอาการเบื้องต้น ได้บ้างฉันไม่ได้งั่งเหมือนนายหรอก" อึ้งร่ะสิ ทำไมฉันเก่งขนาดนี้
"ทำไมเธอพูดมากจัง" ไอ้ไวน์บ้า จะชมกันก็ไม่ชอบ
"ก็มันเรื่องปกติของฉัน" เก็บอาร์มไว้ก่อน อย่าพึ่งระเบิดออกมา
"ครับ งั้นตกลงเราเป่นแฟนกันแร้วน่ะ" อะไรเป่นตอนไหน
"ไม่แค่เพื่อนตอนนี้ฉันโสด" ฉันฉีกยิ้มอย่างร่าเริง ให้ไวน์แต่ในใจโคตรเจ็บ
"ฉันไปน่ะ ขอโทดที่ทำให้นายต้องผิดหวังไปน่ะ^^" เจ็บ เจ็บจนจุก ฉันเดินไปเก็บหนังสือ
ไปคณะเรยดีกว่า ฉันเดินเร่นไปเลื่อยๆจนมาหยุดที่ล็อคเกอร์ตัวเองคนยังน้อยอยู่เรยแหะ
หมับ!ฉันโดนไวน์จับแขนไปที่ข้างล็อคเกอร์
เจ็บน่ะเว้ยไวน์พลักฉันชิดกับผนังมีตู้ล็อคเกอร์ขนาดใหญ่กั้นไว้พอสมควรและคนที่เดินผ่านไปมาก็น้อย จูบบบบบ ไอ้บ้า ยังไม่ได้ตั้งตัวเรยน่ะ