นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

ไดอารี่ของคิม

เหนื่อยไหมที่ต้องคุยกันแต่เรื่องเดิมๆเบื่อไหมที่ต้องทำอะไรแร้วไม่สำเร็จ
ผมเปิดอ่านไออารี่ของคิมไปเลื่อยๆจนมาหยุดที่หน้าหนึ่งที่ผมสนใจ
วันที่ 28 ตุลา 25××
วันนี้ฉันเจอใครไม่รู้ที่โรงอาหารรู้สึกว่าจะเป่นประธานนักเรียนรึป่าวคนที่ฉันตามหาใช่ไหม
เขาคือคนที่ฉันตกหลุมรักในตอนเด็กใช่ไหมผู้ชายคนนั้นถึงจะโตขึ้นมากหล่อขึ้นมากแต่ฉันก็จำหน้าตาเขาได้ดีฉันสงสัยทำไมเขามาอยู่ที่นี้เขาต้องเรียนที่อังกฤษไม่ใช่หรอคงไม่ใช่หรอก่เพราะถ้าเป่นเขาจริงคงไม่ปากสุนัข
ขนาดนี้
ทำไงได้เขาหน้าเหมือนจนฉันเชื่อสนิท เด็กผู้ชายคนนั้นตอนอายุ6ขวบเท่ากับฉันก็คอยแกล้งจนฉันร้องไห้บ่อยๆนมว่าเด็กคนนั้นว่าอย่าทำคุนหนูร้องไห้เด็กคนนั้นก็สัญญากับฉันว่าจะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้อีก แต่เขาก็ยังทำ เป่นคนที่ไม่รักษาสัญญาสะจริงตอนนั้นฉันเจ็บปวดมากที่เขาสัญญาแร้วก็ยังทำฉันร้องไห้อีก
พอเด็กผู้ชายคนที่ทำให้ฉันร้องไห้ต้องจากไปฉันก็อดใจหายไม่ได้เขาสัญญาว่าถ้ากลับมา
จะขอเป่นแฟนและใช้ชีวิตด้วย ฉันไม่ได้ว่าอะไรตอนนั้นยังเด็กมากฉันก็คิดถึงเขาตลอดว่าเมื่อเขาจะกลับ มันนานเกินไปจนท้อแต่ก็ต้องรอให้ได้ อ้อลืม ฉันไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของคนนั้นเลยแต่จำหน้าตาได้ดี เขาหล่อและน่ารักมากจริงๆ
                                        คิมผู้รอความหวัง
คิมชมผมว่าน่าร้กด้วยแหละ เขินชะมัด😆
"ไวน์ทำไรอ่ะ" ว้ายตาเถร คิมมาคิมมา ทำไงทำไง กระเป๋าผมยัดไดอารี่คิมใส่กระเป๋า
"ปะ..เปล่ามะ..ไม่ไร" ตายห่าแล้วติกอ่างอย่างนี้
เขาจะเชื่อก็บ้าแร้ว
"หรองั้นแร้วไป"ห้ะ! ง่ายขนาดนั้นเรยหรอ
"แร้วมานั่งทำอะไรตรงนี้ไม่ไปกินข้าวหรอ"
เออใช่ลืมกินข้าว
"ไปดิ ไปด้วยกันน้าๆ" ผมเขย่าแขนคิมแบบอ้อน
ต้องได้ผลสิ
"อืม ไปก็ไป" เย้!เห่นไหมร่ะครับ ผมเก่ง😉😉

คร้า คุนเก่งหลงตัวเองทั้งเรื่อง
แหะๆ สวีสดัสคุนผู้อ่านที่น่าร้ากก
ทุกคนน่ะค่ะช่วงนี้ไม่ค่อยได้ลง
แต่งสั้นไปหน่อย😀😀😀
#ต้องขออภัยเป่นการอวสาน เฮ้ย!ยังไม่ได้อวสานน่ะค้ะ แป้นลั่น
งั้นขอลาทุกท่านเพียงเท่านี้
เจริญพร^^