นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

ยัยตัวยุ่ง

นี้ฉันควรทำไงดีร่ะเนี้ย ของอะไรบ้างร่ะเนี้ยเต็มล็อกเกอร์ฉันเรย นี้อะไร ตันไมเป่นรูปหัวใจ
ช็อคโกแล็ต ดอกไม้เอ้ะมีการ์ดด้วย
'ผมชอบคุนมากเรยครับมาเจอผมได้ไหม' ไปให้โง่สิย่ะ มีตุ๊กตาด้วย
"ว้าว ของใครอ่ะเยอะแยะเชียว"ของสัมภเวศรีมั่ง เยอะขนาดนี้จะให้เอาไปถวายสังขทาน
รึไงกัน
"มีรู้ว่าใครใครหรอกแต่ทำไหมมันเยอะขนาดนี้ร่ะเนี้ยฉันไม่ค่อยอยากได้เรยน่ะ"ฉันบ่นให้มะลิฟัง ว่าจะให้มะลิเอากลับไปสักหน่อย
"หรอ แร้วที่มีการ์ดติดอยู่นั้นร่ะ"ยัยมะลิชี้ไปที่การ์ดที่ฉันพึ่งว่าไปเมื่อกี้
"คือ ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ฉันก็มีแฟนแร้วนี้น่า" แค่ไม่เปิดเผยเท่านั้นเระย่ะ
"หรอ งั้นฉันขอหมดนี้เรยได้ไหม" ต้องการคำนี้มานานแร้วร่ะ
"เอ้ะ! เดี่ยวน่ะมีการ์ดอีกใบอ่ะ"อะไรอีกร่ะ
'อย่ายุ่งกับไวน์ถ้าไม่อยากตาย'
"กะ..แกนี้มันขู่เกินไปรึป่าว" เกิน เกินจริงๆฉันไม่ได้กลัวตายหรอกน่ะเพราะทั้งชีวิตฉันก็มีแต่ความเสี่ยงตายทั้งนั้น แต่แค่ผู้ชายคนเดียวถึงกับต้องฆ่ากันเรยหรอ
"มีอะไรกันหรอ"ไวน์ นายมาทำไมตอนนี้เนี้ย
ฉันรีบยัดการ์ดใส่กระเป๋ากระโปงนักเรียน
"เฮ้ย!ไวน์มีคนส่งการ์ดมา อุ้บ" ฉันเอามือปิดปาก ยัยมะลิไว้ ถ้าไวน์รู้คงไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆแน่
"มีอะไรกันรึป่าว" ไวน์ทำหน้าสงสัย
"ป่าว แค่มีคนส่งการ์ดมาบอกรักน่ะไม่มีไรมาก"
ไวน์เปลี่ยนจากหน้าสงสัยมาเป่นหงุดหงิดทันที
"ใช่ไหมยัยมะลิ" ฉันเอามือออกจากปากยัยมะลิ มันทำหน้างง ก่อนจะเร่นตามบท
"อะ..อ่อ อืมใช่"
"แร้วคนที่มาบอกรักเธอมันเป่นใคร" ไวน์ทำเสียงแข็งจนมะลิสดุ้ง
"ไม่รู้สิ พวกฉันไปเรียนก่อนน่ะ"ฉันส่งยิ้มให้ไวน์ฉันลากยัยมะลิออกมาห่างไวน์ได้ไกลมากพอสมควร มะลิสบัดมือฉันออก
"นี้แกบ้ารึป่าว ทำไมไม่บอกไว้ไปร่ะว่ามีคนกำลัง จะฆ่าแก" ทำไมต้องเสียงดังด้วยว่ะ
"ไม่เป่นไรหรอกน่า เดี่ยวฉันจัดการเองไม่ต้องห่วง" คงพูดได้แค่นี้ก่อนร่ะน่ะ เพราะคนที่ส่งการ์ดมาให้ไม่ได้เขียนชื่อไว้สักหน่อยต้องตามตัวเจ้าของการ์ดให้เจอแร้วร่ะ
"คิม เรื่องจริงหรอ" ฉันสดุ้ง เจมส์ได้ยินก็คงไม่แปลกยัยมะลิเร่นแหกปากร้องลั่นขนาดนั้น
"อืม" ฉันตอบเจมส์ เจมส์หน้าเครียดเพราะฉันรึป่าว
"เดี่ยวฉันช่วยน่ะ ฉันจะตามหาเจ้าของการ์ดนั้นเอง" คงไม่ดีหรอกมั่งถ้าจะเอาคนนอกเข้ามาเกี่ยวคล้องด้วย
"ไม่เอาน่า ยังไงเราก็เป่นเพื่อนกันน่ะช่วยได้ทุกเรื่องอยู่แร้ว^^" มะลิพูดขึ้นทำลายควาทเงียบ
"มันก็จริงแต่ฉันไม่อยากให้พวกเธอต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันนิน่า"
"มะลิคะ"เสียงพูดของพี่พี โอ้ยอะไรจะค่ะคร้าขนาดนั้น
"ค่ะ พี่พี" ยัยมะลิก็ตอบกลับด้วยเสียงหวานน้ำตาลหยอดเช่นกัน
"เดี่ยวพอจะรู้น่ะว่าใครเป่นคนส่งการ์ดให้คิม"
"ใคร!!!" พวกเราสามคนประสานเสียงกัน โดยไม่ได้นัดหมาย
"ชู่!!" พี่พียกนิ้วชี้ขึ้นทำปากจู่ โอ้ยถ้าจะแย่งแฟนแกยังทันไหมเนี้ย น่ารักขนาด
"พวกเราไปหาที่ลับๆคุยกันดีกว่านะ" พวกเพื่อนของยัยเชอร์รี่เที่ยวนี้มันเยอะ
"งั้นไปโต๊ะประจำเราก็ได้น่ะไม่ค่อยมีคนผ่านอยู่แร้วนิ" เออใช่ พวกเราสี่คนเดินไปที่ต้นไม้ที่ม้าหินอ่อนข้างๆโรงยิมคงไม่มีใครมาแถวนี้หรอก
"บอกได้ยังว่าใครเนคนส่งการ์ดนั้นให้คิม"ยัยมะลิเปิดงานเริ่มพูดก่อนเพื่อนไม่ต้องรีบก็ได้
"ก็จะใครชะอีกร่ะก็ยัยเชอร์รี่นั้นเระ"พวกเราสี่คนมองหน้ากัน ใครพูดว่ะเราสี่คนหันไปดูต้นเสียง ช็อคแปป
"ไวน์ ทำแกมาอยู่ที่นี้ว่ะ"เจมส์ ถามเออใช่
หรือว่าตามเรามาเรื่องนี้ก็ได้จะเป่นไปได้
"ก็ตามเธอมาไงร่ะ ยัยตัวยุ่ง"ใครตัวยุ่ง ฉันไม่ใช่ยัยตัวยุ่งสักหน่อย แค่ชอบหาอะไรสนุกๆทำ
"หรอ งั้นนายก็รู้เรื่องหมดแร้วดิ" ยัยมะลิถาม
คงเบื่อร่ะสิ
"แร้วมีใครรู้เรื่องนี้อีกบ้าง"พี่พีที่เห่นเงียบไปนานก็เอ่ยขึ้น
"ไม่มีหรอกก็มีเท่าที่เห่น"ดี !!!
"ดี งั้นเรามาเริ่มกันเรยไหม เดี่ยวจะไม่ทัน"ไม่ทันอะไร คนที่รู้เรื่องมันน่าจะไม่ใช่ฉันแร้วน่ะ
"ไม่ทันอะไร " มะลิแกก็หัดใจเย็นบ้างสิเห้อ
"ก็วันนี้พวกนั้นนัดเธอไม่ใช่หรอ" นัดอะไร ป่าวสักหน่อย
"ไม่มีอ่ะ"อะไรยิ้มแบบนั้นหมายความไง
"ก็ไม่มีไงถึงต้องรีบไป" อะไรว่ะ ช่วยพูดอะไรที่มันง่ายๆหน่อยได้ไหมว่ะ
"อืม งั้นเริ่มจากไหนก่อน" พี่พีเริ่มวางแผนจนหัวจะชนกันอยู่แร้วเนี้ยจะขยับเข้ามาใกล้กันทำไใก็ไม่รู้
"อะไรน่ะไม่เอาอ่ะ!" จะเสียงดังทำไมเนี้ยยัยมะลิ
"ทำๆไปเถอะน่ายังไงแกก็เป่นแฟนกับพี่พีแร้วไม่ใช่รึแร้วฉันก็ต้องทำเหมือนแกนั้นเระ" จะยากตรงไหนก็แค่จูบกันเฉยๆเนี้ย
"แต่นั้นมันต่อหน้าทุกคนเรยน่ะ"เออ ก็จริงเป่นฉัน ฉันก็อายว่ะ
"ไม่เป่นไรมันมีของกั้นอยู่"ยัยมะลิยังมีอะไรกั้นฉันนี้สิไม่มีอะไรเรย
"ใช่ๆไม่เป่นไรหรอกสู้ๆ" สู้ เพื่อฉันหน่อยเถอะ
"อืม เอาก็เอา" เย้
"งั้นตกลงตามนี้น่ะเริ่มแผนได้เรย" ฉันเดินออกจากกลุ่มพร้อมไวน์เพื่อเริ่มแผนและก็เป่นอย่างที่พี่พีพูดยัยพวกนั้นอยู่ที่นี้จริงๆด้วย
"พร้อมไหม" ฉันหันไปหาไวน์ ไวน์จับมือฉันไวน์แน่นแร้วพยักหน้า ฉันหูฟังและไอโฟน6สุดโปรด ของฉันออกมาฉันยื่นหูฟังข้างหนึ่งให้ไวน์ ฉันกดเพลย์ฟังเพลงอย่างสบายใจ

"นี้เธอเตี้ยเกินไปรึป่าว"นายไวน์มันจะมากไปแร้วน่ะ
"ใครเขาให้พูดเรื่องสัดส่วนของผู้หญิงกันย่ะ"
เขาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เขาต้องก้มหลังลงเล็กน้อยเพราะหูฟังของฉันมันห่างเกินไปไม่ได้
ก็ได้ๆคือ มันสั้นน่ะคะ ฉันเดินผ่านยัยพวกนั้นเรียบร้อย พวกเชอร์รี่มองฉันกันทั้งกลุ่งฝมแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะไวน์อยู่กับฉันต่อไปก็

อันนี้ห็ไม่อยากจะทำให้พวกนั้นเห่นหรอกน่ะ แต่จงใจให้เห่นเรยต่างหาก ฉันหัวเราะแระตกใจใน เวลาเดียวกันเป่นเด็กอัจริยะรึเนี้ยเรา
แยกความรู้สึกออกไปไดด้วยแหะ
"...อื้อ.." ฉันส่งเสียงเป่นสัญญาณให้ไวน์ถอดจูบ ออกสักทีมันนานเกินไปแร้วน่ะ
"ไม่อยากเลิกจูบเรยอ่ะ หวานขนาด" ไอ้บ้า
ยังมีเวลามาเร่นอีก
"กรี้ดดดดดดด" เข้าแผนร่ะ ฉันพยักหน้าให้ไวน์
ไวน์จับมือฉันแร้ววิ่งล่อพวกหล่อนให้ติดกับ
ต้องลงทุนขนาดนี้เรยหรอเนี้ย