นายประธานหน้าใสมัดหัวใจยัยแก้มป่อง 2

เจ็บที่ใจ

เห้อ!ฉันต้องเดินกลับหอคนเดียวสะงั้นยัยมะลิ
ก็ไปกับพี่รหัส เหนื่อยจังแหะ
"นี่ เธอหยุดก่อน"สงสัยเสียงหมาเห่า เดี๋ี่ยวน่ะถ้าเสียงหมาเห่าจะพูดได้เป่นคำเลยหรอ ฉัน
หยุดสงักฝีเท้าที่กำลังเดินแร้วหันไปหาต้นเสียง
ใครอ่ะ ผู้หญิง4คนยืนเรียงกันอย่างกับจะไปประกวด
"เรียกฉันอ่อ" ทวนแปป ไม่เข้าใจถ้าจะเรียกแร้วให้มายืนมองพวกเธอเนี้ยสายตาอันมีค่าของฉันเสียหมด
"เออ ก็เธอนั้นแหละเธอใช่ไหมที่ไปอ่อยไวน์ของฉันอ่ะ" เอิ่ม..เรื่องนี้ไม่ต้องอ่อยก็ได้มาแร้วร่ะ
"อืม" ตอบอย่างนี้แหละถึงจะสนุกพอดีอยากยืดเส้นยืดสายสักหน่อย
"นี้ เธออย่ามากวนน่ะเธอไม่รู้รึไงว่าฉันเป่นใคร"
พวกหล่อนพูดก็ขยับเข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเลย
"เอ้า ถ้าเธอไม่รู้แร้วฉันจะรู้ไหมร่ะ" กรี้ดสิค่ะ
"งั้นเธอก็จำใส่กระโหลกอันเปราะบางของเธอด้วยน่ะว่า ฉันลูกสาวนายกเทศมนตรี" โอ้ย!แร้วไงล่ะค่ะแม่คุ้น แม่ทูนหัว
"แร้วไงร่ะ ฉันไม่สนหรอกว่าเธอเป่นใครเพราะถ้าจะมาหาเรื่องฉันเธอก็ไม่ต่างจากสุนัขหรอกที่ค่อยหวงเจ้าของ" ฮ่าๆๆ สะใจ
"นี้ เธออยากเจอใช่ไหมห้ะ กล้าดียังไงมาด่าฉัน
ฉันสามารถบอกพ่อของฉันไปถล่มบ้านเธอก็ได้น่ะ" ตัวเองไม่ได้เรื่องเลยเอาพ่อมาอ้างสิน่ะ
"ได้สิถ้าเธออยากทำ ฉันอณุญาติ" เชิญเลยน่ะค่ะ เพราะถ้าเธอไปถล่มบ้านฉันไวน์ก็ต้องโดนถล่มไปด้วยเพราะเราทำธุระกิจร่วมกันและบ้านตอนนี้ก็อยู่หลังข้างกันส่วนคฤาหาสน์ของฉันให้แม่นมฉันจัดการ
"ถ้าไม่มีไรแร้วของตัว" ฉันกำลังจะหมุนหลังกลับแต่
หมับ
ฉันจับข้อมือของหล่อนเอาไว้แร้วหักสะ
กร๊อบ!!!!
"โอ้ย!" แค่นี้ร้องแร้วหรอ
"ถ้าไม่รู้จักฉันดีพออย่ามายุ่ง" มือฉันที่จับข้อมือหล่อนไว้ พลักเธอออกจนเธอเซไปชนกับเพื่อนของเธอ ฉันได้ยินเสียงซุบซิบ
"เธอพี่คนนี้ไง ที่เก่งด้านการต่อสู้หลายรูปแบบเพราะเรียนมาจากบ้านของพี่ไวน์รึป่าวน่ะ"
ใช่ฉันเรียนมาจากบ้านไวน์ เพราะมีคนรอบทำร้ายฉัน บ่อยพ่อของไวน์จึงให้คนของเขาช่วยสอนให้
"ใช่ไหมเธอฉันก็ได้ยินมาอย่างนั้นพี่เขาเก่งหน้อ ทั้งสวยทั้งเก่ง" แน่นอนค่ะ
"เกิดอะไรขึ้น"โอ้ย!กว่าจะมาได้น่ะ
"ไวน์ค่ะ ก็นังนี้ไงค่ะที่ไลน์มาหาเชอร์รี่นะค่ะ" ไลน์ ไลน์อะไรไม่เข้าใจอ่ะ
"คิมเรื่องจริงหรอ" อ่าวคบกันมาขนาดนี้ไม่เชื่อใจก็ไม่รู้จะว่าไงล่ะ
"ไม่รู้อ่ะ" ถ้าฉันตอบว่า ไม่รู้เรื่อง เดี่ยวก็จะหาว่าแก้ตัว ถ้าตอบว่าทำ ก็จะหาว่าเราเลวอีก ไลน์อะไรว่ะ
"จะใครได้ล่ะค่ะ ที่ไลน์มาขู่เชอร์รี่ทุกวี่ทุกวัน" ฉันขมวดคิ้วเลยค่ะคราวนี้ ฉันยังไม่รู้จักเธอเลยน่ะ
"เอ่อ เดี่ยวน่ะ ฉันยังไม่รู้จักเธอไลน์บ้าไลน์บออะไร ฉันก็ไม่ได้เล่นฉันเล่นแต่เฟส"จะแกล้งตัวยังไงคราวนี้ ไวน์หันหน้าไปมองยัยเชอร์รี่อย่างเอาเรื่อง
"มะ..ไม่ ไวน์ค่ะอย่าไปเชื่อนะค่ะ" โอ้ย!จะตอแหลอีกนานไหม
"โอ้ย!พอสักทีเถอะ ฉันขี้เกรียจจะคุยกับพวกหล่อนล่ะ อยากนอน ถ้าฉันทำเรื่องอะไรที่พวกเธอว่าจริง ก็แล้วแต่คนจะคิดแล้วกันถ้าใครคิดว่าฉันทำก็คิดไป" จบน่ะคะ ฉันเดินหันหลังให้ยัยพวกนั้นแร้วกระซิบข้างหูไวน์ให้ได้ยินเพียงคนเดียวว่า 'ถ้าคบกันมาตั้งหลายปีแร้วยังไม่เชื่อใจกันอีก ก็แร้วแต่นาย' พอฉันพูดจบก็เดินออกมาจากกลุ่มพวกนั้นทันที ฉันเห่นยัยเชอร์รี่เป่นลมเพราะอะไรก็ไม่รู้น่ะ แต่ที่เจ็บใจคือไวน์รีบเข้าไปพยุงมัน แร้วเขาก็ดูห่วงใย ยัยนั้นมากสิน่ะฉันต้องเข้มแข็งให้ได้สิน่ะ ถ้าอ่อนแอ่ขนาดนี้คงไม่ไหว ทำไมการเชื่อใจแฟนมันยากจังว่ะ เหนื่อยเนาะ ฉันเดินไปเรื่อยๆพูดกับตัวเองไปเหมือนคนบ้า เลย เอ้ะ!ใครนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ
"เฮ้ย!เจมส์หรอ ทำไหมเนื้อตัวเหมือนไปตกถังขยะอย่างนั้นร่ะ" อันนี้ไม่ได้ด่าทางอ้อมน่ะแค่อยากให้ตลกบ้างไง
"ก็ไม่ขนาดนั้นแค่มีเรื่องนิดหน่อย"
"เรื่อง" อะไรๆ เผือกแปป
"ก็เรื่องเธอนั้นแหละยัยจอมยุ่ง" อ่าว ไหงมาที่ฉันร่ะ
" ทำไมเป่นฉันอ่ะ" ไม่เคยทำอะไรไว้นิวาเรื่องอะไร ไม่รู้โว้ย!
"เธอไปส่งไลน์ให้พวกนั้นจริงๆรึป่าว"ทำไมมีแต่คนถามเรื่องนี้ฟ้ะ
"ไม่อ่ะ ฉันไม่เล่นไลน์" จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจฉันไม่ชอบบังคับคนอยู่แร้ว(ถ้าไม่จำเป่น)
"หรอ แร้วทำไมพวกนั้นถึงมาหาเรื่องเธอล่ะ"
ถามเหมือนเป่นพ่อเลยน่ะ อยากรู้สะทุกเรื่อง
"เพราะหวงไวน์อ่ะ พวกนั้นเห่นฉันอยู่กับไวน์บ่อย มั้ง" จะบ่อยได้ไงว่ะ เพราะเราก็ต่างคนต่างอยู่
"เธอเป่นแฟนกับหมอนั้นหรอ"
"ทะ..ทำไมถึงถามร่ะ" ตายร่ะพูดติดๆขัดๆสงสัยติดมาจากพี่อ่างแน่เรย
"ก็เห่นเธอกับหมอนั้นสนิทกันดีนิน่า" ยังไม่เปิดเผยตอนนี้อ่ะ หาคำแก้ตัวก่อนแปป
"คือ เราเป่นเพื่อนสนิทกันน่ะแฟนฉันคงไม่ใช่คนนี้หรอก" แก้ตัวน้ำขุ่นๆเลยเรา
"หรอ งั้นก็ดีแร้วละฉันจะได้จีบเธอง่ายขึ้น"
"มันต่างกันตรงไหน"
"ก็ถ้าเธอเป่นแฟนกับประธานคณะฉันคงทำไม่ได้มากแต่ถ้าเป่นคนอื่นที่ไม่ใช่ประธานฉันจะได้อยู่ใกล้เธอได้สะดวก^^"ยิ้มกวนดีเน้อ
"อืมงั้น ฉันขอเข้าห้องก่อนน่ะ"หมับ อะไรเล่าจะจับแขนทำไม
"เดี่ยวสิ นั่งเป่นเพื่อนก่อนอุตสามาหา"ใครขอ ไม่ทราบว่าให้มาหาฉัน
"อื้อ" ไม่อยากต่อปากต่อคำ เหนื่อย เรานั่งเงียบกันสักพักเพราะต่างคนก็ต่างมีเรื่องให้คิด
ครืด! ครืด! ครืด!
เสียงโทรทัพศ์ทำลายความเงียบของทั้งคู่
"ค่ะ แม่"โทรทัพศ์ฉันสั่นลืมเปิดเสียง
"แม่ว่า แม่จะทำธุระกิจต่อจากพ่อแล้วแม่อยากให้ลูกมาบริหารงานที่แม่ทำอยู่ได้ไหมจ้ะ" มาลงที่ฉันจนได้
"แม่ค่ะ หนูว่ามันอัตรายเกินไปไหมค่ะถ้าแม่จะกลับไปสารต่อธุรกิจของพ่อหนูว่าปล่อยให้พี่ทำดีกว่าค่ะ" ฉันไม่อยากให้แม่จากไปอีกคนหรอกน่ะ แม่เป่นผู้หญิงด้วยไม่น่าจะทำงานหนัก
"แม่อยากทำได้ไหมจ้ะ เดี่ยวแม่จะโทรมาเอาคำตอบกับหนูน่ะ แม่รักหนูมากน่ะจ้ะ" โธ่พูธโทพุธทัง อะไรแม่จะดื้อดึงขนาดนี้
"ค่ะ หนูก็รักแม่น่ะค่ะ ยังไงหนูคงห้ามแม่ไม่ได้อยู่ดีสิน่า" งอนครับ งอนหนักมากด้วย
"อ่อ แม่มีอีกอย่างจะบอกน่ะจ้ะ พ่อของไวน์บอกว่า จะไปรับหนูกับไวน์มางานเปิดตัวบริษัทของแม่ด้วยแม่ให้คนส่งชุดไปแร้วน่ะจ้ะ"
"คะ" คงตอบได้แค่นี้ล่ะน่ะ ไวน์คงรู้แร้วใช่ม่ะ
"นี้ ทำไมหน้าเศร้ามีเรื่องอะไรจะเล่าไหม"ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากเล่า
"ไม่มีหรอก ฉันแค่กังวลเรื่องบริษัทน่ะ^^" ขอยิ้มหน่อยน่ะ
"ครับๆ"เจมส์เอื้อมมือมาขยี้ผมฉันเล่นเหมือนลูกหมา
"ไม่เป่นไรก็ดีแร้ว ยัยน้องสาว" ใครน้องสาวฟ้ะ
"พอเรยๆไปนอนได้ล่ะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า" ฉันก้มหัวเล็กน้อยเลื้อยหัวตัวเองออกจากมือของเขา
"ครับ กูดไนท์"
"อื้อ ฝรรดี" คนล่ะคำถามคนล่ะคำตอบไม่เข้ากันเลยน่ะเราเนี้ย ไปนอนดีกว่า
แอ๊ด!
ฉันพยายามเปิดประตูให้เบามือที่สุด
พรึบ!
เฮ้ย!ไฟเปิด
"ไปไหนมาดึกเกินไปแร้วน่ะ" เสียงนรกส่งมาเกิดแร้วสิ
"ก็ไปนั่งเร่นกับเจมส์นิดหน่อย"
"สนิทกันจังน่ะ" นี้คือจะพูดประชดใช่ไหม ไม่อยากคุยด้วย ฉันเดินไปยิบผ้าขนหนูเสื้อผ้าสำหรับนอน กำลังจะเดินเข้าไปไหนห้องน้ำแต่
หมับ! จับทำม้ายยยย
"คิดจะหนีหรอ" นายนี้มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ่ะ
"ป่าว อยากอาบน้ำจะนอนพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า" ต้องรีบหาข้ออ้าง
"มาพูดให้รู้เรื่องก่อน"โอ้ย!จะอะไรกันนักหนาเนี้ย
"เรื่องอะไร"
"เรื่องที่เธอไปสนิทกับไอ้ี่เจมส์ตั้งแต่เมื่อไร มีแต่คนคิดว่าเธอเป่นแฟนไอ้เจมส์แร้วน่ะ"
"ก็ดี เพราะฉันก็ได้ยินมาว่า นายไปไหนมาไหนกับยัย เชอร์รี่นั้นบ่อยมาก จนฉันคิดว่านายเป่นแฟนยัยเชอร์รี่ไปแร้ว"
"นี้ อย่ามาย้อนน่ะ"
"ไม่ได้ย้อน" ไวน์บีมแขนฉันแน่ขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ
"ปล่อยน่ะเจ็บ" เขาแสยะยิ้มเหมือนคนโรคจิต
"ไม่" ไวน์ลากฉันไปติดกับฝาผนังแร้วจูบไปตามหน้าและลงมาที่ซอกคอ เขาเม้มริมฝีปากแรงๆจนฉันรู้สึกเจ็บ เขาหันมาสบตากับฉัน ยิ้มที่มุมปาก เห่นอย่างนี้นึกว่าหนีออกจากโรงบาลบ้ามา ไม่หายโกดง่ายหรอก เอะอะก็จะใช้แต่กำลัง
"จะได้รู้ว่าเธอเป่นของใคร" ไม่รู้
"ปล่อยจะไปอาบน้ำ" ไม่สน ไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ
ท่องไว้ ๆ
"ยังคุยกันไม่จบ เธอต้องเลิกยุ่งกับไอ้ี่เจมส์"
"นั้นมันพี่รหัสของฉัน"
"ชั่งสิ" คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด
"นายไม่มีสิทธิมาสั่งฉัน"
"มี สิทธิที่ฉันจะต้องเป่นสามีเธอในอนาคตไงครับ" มาแนวนี้อีก ปล่อยฉันสักทีสิ
"ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งงานกับนาย"
"งั้นก็ต้องตกลงแต่งเดี่ยวนี้เรย"
"อะไรไม่เอา" ปล่อยเถอะน่า
"ได้" คิดจะทำอะไร เขาช้อนตัวฉันขึ้นไปวางไว้บนเตียง จะลุกก็ลุกไม่ได้จะดิ้นก็ดิ้นไม่ได้ เขาก้มลงมาประกบริมฝีปากของฉัน เขาจูบฉันนานเกินไปจนฉันหายใจไม่ออก
"..อื้อ" เขาถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย
แต่เขายังไม่หยุด เขายังจูบไปตามตัวฉันเลื้อยๆ
จนมาถึงข้างหูแร้วกระซิบว่า
'ขอโทษครับ ที่ทำให้เสียใจ' นี้คือคำง้อของเขาใช่ไหม ฉันไม่อยากจะปักใจเชื่อเท่าไรน่ะ เขามาหยุดที่ริมฝีปากฉันอีกครั้ง นานกว่าเดิมและฉันเริ่มจะขาดอากาศหายใจ
"..อื้อ ปล่อยได้แร้วจะไปอาบน้ำ" เขายอมปล่อยง่ายๆ เราคงคุยกันจบแล้วสิฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ สักพักก็เดินออกมาด้วยชุดนอนที่
เตรียมพร้อมจะนอนเต็มที ฉันเดินไปตากผ้าที่หลังห้อง แม่ไม่น่าให้ฉันมานอนห้องเดี่ยวกันกับไวน์เรย เห้อ ฉันคงต้องจำใจจริงๆ ฉันเดินไปนอนบนเตียงที่มีไวน์นอนอีกข้างหนึ่งเขาคงหลับไป น้ำตาที่ฉันพยายามฝืนกลั้นไว้ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ฉันเอามือปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้คนที่นอนข้างได้ยินเสียงสะอื้อของฉัน
สวบ! จะมากอดกันทำไมเนี้ย
"ร้องไห้ทำไม หันมานี้สิ" เขายังไม่หลับ ฉันพลิกตัวหันไปหาเขา เขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน ถ้าเป่นสาวคนอื่นคงจะ
กรี้ดกร้าดกันถ้วนหน้า
"ยังไม่ได้บอกเลยน่ะว่าร้องไห้ทำไม" เขาพูดด้วยเสียงอ่อนโยนที่เขาชอบพูดกับ
ฉันเป็นประจำ(ยกเว้นเวลาโกด)
"ป่าว" ฉันส่งยิ้มให้เขา เขาคว้าตัวฉันเข้าไปกอดแน่น
"ขอโทษที่ทำให้เสียใจซ้ำแร้วซ้ำเล่า
ขอโทษจริงๆ"
"เลิกขอโทดฉันสักที่เถอะน่า ฉันไม่เป่นไรหรอก"
"ขอโทษน่ะ ต่อไปจะเชื่อใจมากกว่านี้ จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน สัญญาเลย" เขาชูนิ้วก้อยขึ้นมาให้ฉันเกี่ยว ฉันชูนิ้วก้อยของฉันเข้าไปเกี่ยวก้อยอย่างไม่ลังเล เขายิ้มให้ฉันแร้วเขาก็ขโมยจูบฉันอีกครั้ง เราจูบกันเนินนานจนฉันเพลอหลับไปในอ้อมกอดของเขาตอนไหนก็ไม่รู้
"ชอบให้ทำอย่างนี้ตลอดเรยน่ะ^^" แร้วทั้งคู่ก็
หลับไปตามกัน