Hier zit ik dan nog steeds in dat kleine kamertje. Ik heb mega dorst en honger. Ik wil schreeuwen maar het lukt met niet. Ik het is mega koud en de tranen stromen over mijn wangen. Gewoon omdat ik me weer besef dat ik hier niet zomaar uit kom. Ik heb ook geen idee hoe laat het is. Het is koud donker en het bed is oud en kan elk moment door krakken. Maar veel keus heb ik niet want ik zit nog altijd vast gebonden. Wat nou als ik me mond hou voor en tijdje. Gewoon even niet schreeuwen, niet brutaal zijn en ik zou niet tegen spreken. Zouden ze me dan gaan vertrouwen en beter behandelen? Allemaal van zulken soort vragen spoken door mij hoofd.
P.O.V Perrie
De jongens vroegen net of ik wat kwam eten en ik moest wel mee dus zei: "Oke ja is goed." Daar zat ik dan aan tafel met de jongens ik voelde me zo awkward dat ik even dood wou. Ik vroeg of ik even naar de wc mocht en dat mocht alleen Zayn moest perse meelopen. En daar zit ik nu. Er is een raampje waar ik uit zou kunnen klimmen, maar ik had eigenlijk met Anouk afgesproken om samen te ontsnappen, maar misschien is het beter dat ik naar de politie ga en dat ze zo Anouk kunnen reden want dit is mijn kans. Weetje wat is doe het. Zachtjes doe ik de wc-bril omlaag en ga er op staan. Het raampje is niet super groot maar ik pas er waarschijnlijk net doorheen. Aan het richeltje trek ik me omhoog en sla me benen er ook over heen. Nu nog van het dak en over een hek met prikkeldraad en ik ben vrij. Langzaam glij ik naar het punt van het dak en spring op een balkon. Vanaf het balkon glij ik langs een regenpijp naar beneden. En sta gemakkelijk op de grond. WoW dit ging makkelijker dan ik dacht.
P.O.V Zayn Ik sta al een tijdje te wachten op Perrie maar het duurt te lang voor mijn gevoel. Dus bonk ik op de deur maar ik krijg geen reactie terug. "Perrie?" Zeg ik boos maar nog steeds krijg ik geen reactie. "jongens help me de deur van het slot te halen." En voor ik ik het weet staat Harry naast me met een mes. Ik breek het slot open maar er is geen Perrie te beken, maar het raampje staat wel helemaal open. F*ck! "Jongens kom snel Perrie is ontsnapt."
P.O.V Anouk
"Jongens kom snel Perrie is ontsnapt." Hoor ik van beneden. Wat? Perrie is ontsnapt zonder mij? Maar we hadden afgesproken om samen hier uit te komen. Ik hoop dat ze zorgt dat er politie komt en ik hier snel weg kan.
P.O.V Perrie
Ik klim snel over het hek en ren zo hard als ik maar kan. Het zou vast niet lang duren tot de jongens me achterna gaan. Ik blijf rennen tot ik echt uitgeput ben en niet veder kan. Ik kijk om me heen en zie en klein oud krakkemikkig huisje staan. Snel loop er naar binnen en kijk naar buiten door het raam. Ik zie dat het langzaam donker word en ga in het hoekje van het kleine huisje zitten. Of ik moet nu doorlopen of ik ga hier overnachten.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Optie 1 lijkt me lastig omdat het zometeen helemaal donker is en ik geen lamp mee heb. Dat wordt hier dus over nachten.
P.O.V Zayn
We blijven Perrie ongeveer een half uur achtervolgen tot we haar niet meer zien. Het wordt al donker dus we bedenken om terug te gaan en morgen verder te zoeken. Het duurt zo nog 6 uur om zo hier het bos uitlopen langs deze route. En ik ken Perrie veel te goed dus ze gaat echt niet nog 6 uur lopen. En dan hebben we ook nog Anouk. De laatste tijd is ze toch best stil en zegt ze niks. Misschien moet ik moet even bij haar gaan kijken als we thuis zijn. *25 min later* Als ik thuis kom ga ik meteen naar Anouk toe en open de deur. Ze zit met haar armen om haar knieën gevouwen en ze snikt zacht, Maar ze schrikt meteen als ze mij ziet. Ze kruipt van me vandaan en zegt zacht "Sla me alstublieft niet." Een steek van spijt gaat door me heen maar zet het snel weer uit mij hooft. Hoe kon ik haar ooit zo bang maken? Ze beschermt haar hoofd met haar armen en wacht op een klap die ik zou geven. Ik wil haar niet slaan, Maar voor ik het weet sla ik haar toch op haar wang. Met haar handen grijpt ze naar haar wang. En haar tranen stoppen niet. Het spijt en medelijden gevoel is opeens weg. "Jij weer zeker waar Perrie naar toe is." Zeg ik tegen Anouk. Ze weet vast meer over Perrie. "Waar is ze heen??" Schreeuw ik naar haar, maar ik krijg geen antwoord en ze kijkt me alleen maar bang en verdrietig aan. "Ik vraag je wat!" Schreeuw ik naar haar. "I-ik weer h-het echt n-niet" zegt ze door haar tranen heen. Ik haar recht ik haar ogen haan en zie dat ze niet liegt. Misschien was het zomaar dat ze dacht dat ze kon ontsnappen. Ik scan heel haar lichaam en zie dat ze trilt en dat er een straatje bloed langs haar polsen lopen. Dat komt zeker te weten door het touw dat al meer dan 2 dagen om haar polsen zit. Ik loop op haar af om het touw los te maken maar in plaats daar van schreeuwt ze van alles. Zoals dat ik weg moet gaan, uit haar beurt moet blijven en ze me smeekt om niet geslagen worden. Ze begint snel te ademen en te hyperventileren. "Anouk! Rustig ik doe je niks. Doe mij maar na." Langzaam adem ik in en uit. Ik doe het tot ze weer normaal begint te ademen. "Je hoeft echt zo bang te zijn ik doe je nu echt niks. Ik wou alleen je polsen los maken, Dan kun je wat komen eten." Zeg ik rustig. Ze knikt en laat mij haar polsen los maken. "Kom die doen we even onder de kraan." Zeg ik wijzend naar haar bloedende polsen.
---------------------------- 1057 woorden!
Alweer sorry voor het lange wachten maar vandaag of morgen plaats ik weer een stukje! Byee
