Gönül bu işte, hep kendini istemeyenle olmak ister. Hep kırılır, hep yıpranır. Kendine zulmetmek hoşuna gidiyormuş gibi. Zorun peşinden koşar. Yıpranır, kırılır, üzülür... ama vazgeçmez. Vazgeçemez.
***...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen yanlış olanı düzeltip doğru olanı yapmak için sevdiğimiz şeylerden vaz geçmemiz gerekir. Ama bu vaz geçmemiz gerekenler hep çok sevdiklerimizdir. Ne kadar çok vaz geçmek istemesek de vaz geçmek zorundayızdır. Onlardan vaz geçerken içimiz o kadar acır ki tarifi yoktur bu duygunun. ''Neden hep ben? Neden hep benim başıma gelir böyle şeyler? Neden ben mutlu olmayı hak etmiyorum? deriz ama sonuç yine hüsrandır her seferinde. Mutluluğun bize haram olduğunu düşünürüz. Hayat hep sevdiklerimizi alır elimizden. Artık küseriz hayata. Yaşayan bir ölüden de farkımız yoktur zaten.
