Uzun zaman oldu farkındayım
Is it too late now to say sorry ://
Gözlerimi ellerinin izlediği yoldan ayıramıyordum. Üzerindeki kızlar ile o kadar samimi kareler veriyordu ki ellerim titremeye başlamıştı. Yerimden kıpırdayamıyordum. Ayaklarımın üstüne çimento atmışlardı sanki.
Müziğin ritmi ile ayağı kalkmıştı.
Yanındaki kızlar da onunla birlikte ayaklanmıştı. Loca olarak tabir edebileceğim yerden ayrılıp piste doğru gelmişlerdi. Aramızda en fazla 15 adım vardı.
Etrafında dönen atmosferden o kadar uzaktı ki sadece dans ediyor ve kızlarla oynaşıyordu.
Elini tutan kızı kendine çekerek öpmeye başladığında her zaman tükendiğini sandığım gözyaşlarım gözlerimden yanaklarıma doğru hücum etmişti.
Beni de mi bu kız gibi öpmüştü?
Hiçbir şey hissetmeden sadece öpmüş müydü?
Sadece benimle oynamak için miydi bütün yaşananlar?
Soru kazanıma birkaç tane daha soru eklemiştim. Tahmin ettiğim yanıtlardan her ne kadar korksam bile her şey açıkça ortadaydı.
Beni sevmemişti. Hatta hoşlandığından bile emin değildim. Onun için burdaki hiçbir kızdan farklı değildim.
Son kez piste bakmıştım. Hala dünya umurlarında olmadan öpüşüyorlardı. Ellerimi yumruk haline getirip beni farketmesi için gözlerimi ayırmadan onları izlemeye devam ettim.
Kendime eziyet ediyordum. Hemen bu bardan çıkmam gerekiyordu. Geçmişe bir sünger çekip yoluma devam etmem gerekiyordu.
Fakat yapabildiğim sadece izlemekti. Kurduğum hayalleri ve umutları parçalayan şey sadece biraz ötemde oluyordu.
Sonunda öpüşmelerine son verip gözleri ile etrafı taradığında gözleri beni buldu ama beni farketmemişti.
Olayı yeni kavramış bir tavır ile tekrar olduğum yere gözlerini sabitlediğinde dudakları düz bir çizgi halini almıştı.
Dudaklarım alışmış olduğu mutluluktan uzak gülümsemesini tekrar oluşturmuştu. Gözlerine baktığımda ağlayacağımı adım gibi biliyordum.
Onun gözünde kendimi daha fazla küçük düşürmek istemiyordum ,bu yüzden hızlı adımlar ile kapının çıkışına yöneldim
O ise önüne çıkan kişileri iterek bana ulaşmaya çalışıyordu.
Bu sefer her şey farklıydı. Asla durmayacaktım arkama bakmadan gidecek ve yüzünü ve gülümsemesini unutmaya çalışacaktım.
Dışarı çıktığımda derin bir nefes alıp koşmaya başladım.
Beni her şeyden uzaklaştırabileceğine inandığım tek şey koşmaktı.
Ama her şey göğüs boşluğumda ölene kadar, ruhum göğe yükselene kadar hayat bulacaktı.
~~
Yazar notu:
Sık sık bölüm yayınlayamadığımın ben de farkındayım. Ben de bir okuyucu olsam bir süre sonra hikayeden soğurum ve unuturum. Bı konuda çok haklısınız. Aklıma hiçbir kurgu gelmediği için de boş vakit bulduğum zamanlar elim klavyeye gitmiyor . Çok kısa bir bölüm oldu sadece yeni bölüm atmak için yeterince zaman geçtiği için yayınlama zorunluluğu hissettim. Hikayeyi okuyan ve devam etmemi isteyenler lütfen yorum yapsın ve oy versin . Çünkü hala kurgu açısından sıkıntı çekersem hikayeyi kaldırmayı düşüneceğim
