Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 5

-Valerie

‘Julian, stop met krijsen!’ Roep ik geërgerd. In plaats van zijn smoel te houden, opent mijn halfbroertje van één hem opnieuw om in mijn gezicht te blèren. Ik zucht heel diep, til hem op uit zijn hoge stoel en neem hem mee naar de badkamer. Snel verwissel ik zijn luier, een handeling waar ik echt een hekel aan heb. Maar sinds niemand anders in dit huis zich bekommerd om die kleine worm, moet ik het maar weer doen.

Ik neem Julian mee naar zijn kamer en ga op een stoel in de hoek zitten. Langzaam wieg ik hem heen en weer.

Goed, dus thuis is mijn leven niet allemaal glamour. Iets wat ik wel verdien, aangezien alle shit die ik heb meegemaakt.

Ik wil niet arrogant overkomen, maar mijn beats zijn goed. De nummers die ik mix, mijn stem en mijn inzicht in de huidige muziektrents zijn echt niet slecht. Daarom snap ik gewoon niet dat ik nog niet ben doorgebroken.

‘Maar dat komt nog wel.’ Zeg ik tegen Julian. ‘En dan koop ik een nanny voor je. Iemand die er wel dag en nacht voor je is, niet zoals mama.’

Julian snapt er niks van. Wat verwacht je ook bij een kind van één jaar? Hij is al weer in slaap gevallen.

Ik loop naar zijn wieg en leg hem er voorzichtig in. Ik stop hem in, en leg zijn beertje naast hem neer. Een klein bruin beertje van hele zachte stof die ik hem cadeau had gegeven op zijn eerste verjaardag; hij is gek op dat ding.

Ik loop de kamer uit en doe de lichten achter me uit. Ik laat de deur open en de babyfoon aan, anders wordt ik alleen maar angstig dat er iets gebeurd.

Als ik beneden kom zie ik dat Milan me heeft gebeld. Ik rol met mijn ogen en bel hem terug.

‘Ja.’ Zeg ik kortaf als hij opneemt.

‘Wat heb je?’ Zegt hij net zo kortaf terug. ‘Niet zo’n arrogante smoel tegen me opzetten.’

‘Wat moet je.’ Zeg ik, mijn arrogante ondertoon erin houdend.

‘Ik vroeg me af of je mee uit eten wilde. Maar mevrouw is zeker weer ongesteld.’

‘Klootzak.’ Mompel ik. ‘En ik kan niet weg. Ik heb Julian vanavond.’

‘Jezus, het lijkt je kind wel Val. Waar is m’n meisje gebleven? Tienermoeder ofzo.’

‘Je kan wel hierheen komen.’ Zeg ik terwijl ik me op de bank laat vallen. Ik voel me schuldig. Milan kan dan wel een klootzak zijn, maar hij heeft gelijk. Ik ben mezelf niet meer. Ik moet altijd maar op Julian passen.

‘Kan je niet gewoon weg?’

Ik geef mezelf een facepalm.

‘Serieus Milan? Je laat toch geen kind van één alleen in huis!’

‘Goed, ik kom wel richting jou.’ Zegt hij dan zuchtend. ‘Maar ik ben hier echt een beetje klaar mee.’

‘Alsof ik het leuk vind!’

‘Jezus, relax! Laat maar. Vijf minuten.’

‘Whatever.’

Ik hang op en ga nu languit op de bank liggen. Ik ben zo klaar met deze wereld.

---Vier dagen later

-Belle

Ik duw de deuren van Amsterdam Dance Center open en loop naar binnen. Senna volgt me op de voet. Ze is de afgelopen paar dagen een beetje onrustig, maar ik vind dat niet zo raar. Gezien haar situatie zou ik ook onrustig zijn.