Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 4

-Senna

Ik zit op de roomwitte bank in de huiskamer van Belle, zij zit achter me en borstelt mijn haar. Het is mijn vierde dag hier, en ik zoek al werk. De Nederlanders zijn een stuk vriendelijker. Met mijn laatste geld ben ik met Belle gaan shoppen. Ik heb twee nieuwe shorts, een leuk hemdje en een mooie jurk. Zelf heb ik nog hakken, gympen, sandalen, broeken, t-shirts en hemdjes van mijn tijd in Frankrijk.

‘Je haar is echt belle.’ Zegt ze. Ik moet grinniken. Belle betekend mooi in het Frans. Belle vind het vreselijk dat ze ‘Mooi’ als naam heeft, maar ik vind het juist leuk. De eerste keer dat ik haar ontmoette, en ze me vertelde dat haar naam ‘Belle’ was, geloofde ik haar niet eens.

‘Bedankt.’ Zeg ik. ‘Jou haar ook. Je ziet er echt mooi uit Belle, je bent niks veranderd. Alleen ouder geworden.’

‘Jij ook.’ Zegt Belle zachtjes. Ze legt de borstel voor me op de salontafel en ik draai me om naar haar. We zijn even allebei stil.

‘Waarom ging je niet mee?’ Vraagt Belle dan. ‘Waarom bleef je bij Camilo?’

Ik kijk haar even verdrietig aan. ‘Belle, ik… het spijt me.’ Stotter ik.

‘Je hoeft er niet over te praten.’ Zegt ze dan snel en legt een hand op mijn knie. ‘Sorry dat ik erover begon.’

Ik glimlach dankbaar naar haar.

‘Ik zal het je nog wel vertellen.’ Zeg ik. ‘Maar niet nu.’

‘Oké.’ Zegt Belle. Ze staat op, loopt naar de keuken en trekt de koelkast open.

‘Wil je yoghurt?’ Vraagt ze.

‘Nee dank je.’ Zeg ik. Ik gooi mijn blonde haar over één schouder en loop naar het balkon van haar huis. Belle woont tegenover een groot gebouw, het heet “Amsterdam Dance Center”. Ik staar een beetje naar de ingang en kijk naar de mensen die over de stoep lopen. Dan komt er iemand het gebouw uit lopen.

Ik weet niet of het een speling van het lot is, of gewoon stom toeval, maar het meisje kijkt omhoog. Haar blik vangt meteen de mijne. Ik verstijf en vergeet bijna adem te halen.

Danielle van Kampen.

‘BELLE!’ Gil ik. Binnen drie seconde staat Belle naast me. Ik pak haar pols beet, sleur haar de huiskamer uit en ren naar de deur.

‘Waar gaan we naartoe?!’ Roept Belle panisch, en ze trekt zich los.

‘Danielle is beneden!’ Roep ik terug. Belle kijkt me paniekerig aan.

‘Belle het is oké.’ Zeg ik zachtjes. ‘Ze zijn hier niet. Vertrouw me.’

Belle knikt dan langzaam. Ze sluit de flat achter zich dicht. We rennen naar de lift, en drukken op begane grond. Als we beneden staan, duw ik de deur naar buiten open en ren ik zonder ook maar te kijken de straat over naar Amsterdam Dance Center. Achter me scheurt een auto weg, en toetert luid. Auto’s staan boven op hun remmen. Belle rent achter me aan en roept verontschuldigingen naar de autobestuurders. Al met al ziet het er gestoord uit. Danielle staat nog steeds aan de overkant, te praten met twee jongens.

‘Danielle!’ Roep ik. Ik sprint het laatste stukje, en sta dan op eens hijgend naast haar. Belle komt ook aanrennen. Danielle kijkt me stomverbaasd aan.

‘Senna Claudel?!’ Roept ze uit. Ze kijkt me met zulke wijd gesperde ogen aan dat ik bijna bang ben dat haar ogen uit haar kassen gaan rollen van verbazing.

‘En Belle Dubois.’ Zegt Belle hijgend. Ze steunt op haar knieën van vermoeiing.

‘Maar… ik dacht…’ Danielle kijkt ons nog steeds verbaast aan. De jongens die bij haar staan snappen er ook niks van. Ik kijk op naar ze. Mijn oog valt op één van de twee. Hij lijkt me Italiaans… of Spaans. Één van de twee. Hij heeft donker haar en de mooiste bruine ogen die ik ooit heb gezien. Het valt me op dat hij niet erg lang is.