Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 6

-Valerie

‘Twee pizza salami voor tafel 4, lui paard!’ Schreeuwt Marcello naar me. Ik geef hem een klap tegen zijn achterhoofd, gris de borden uit zijn handen en loop snel de keuken uit voordat hij me terug kan meppen met zijn deegroller. Nikita grijnst naar me en steekt een duim op. Ik glimlach, loop langs haar achter de balie vandaan en zoek tafel 4. Ik zet de pizza’s voor het stelletje neer dat daar aan een tafel zit, en neem hun extra bestelling op. Ik loop terug naar de keuken, schenk twee wijntjes in en breng ze dan weer naar de tafel.

‘De volgende keer dat je me slaat krijg je een deegroller naar je smoel.’ Zegt Marcello chagrijnig als ik de keuken weer in kom. Ik grinnik en geef een high-five aan Nikita.

‘De keuken is een plek voor lol of ruzie!’ Schreeuwt Mario dan. Ik schrik, en loop meteen naar de dienbladen die voor me klaar staan om naar de tafels te brengen. Voor Marcello ben ik niet bang, maar zijn vader Mario ontslaat mensen zo, zonder pardon of schuldgevoel. Zo houd hij orde in dit hectische restaurant.

Mario ontsloeg afgelopen week nog Milla, die het eigenlijk best goed deed. Maar ze was een half uur te laat voor haar dienst omdat ze met haar vriendje was. Ik moest haar dienst overnemen, en het werd een zware avond voor me. Ik heb het geluk dat het restaurant dicht bij mijn huis zit, ik kom amper te laat.

Als ik de laatste borden naar tafels heb gebracht en terug loop naar de keuken, gaat mijn telefoon. Ik gris hem snel uit de zak van mijn zwarte skinnyjeans en kijk om me heen of niemand me ziet. Tijdens je dienst bellen is ook direct ontslag.

Ik vlucht de wc’s in en neem dan op.

‘Hallo met Valerie, ik ben aan het werk wat is er?’

‘Met je moeder. Kan je Julian ophalen? Ik ga met Kelly naar de rechtbank, alles is nog niet uitgevogeld met Enrico.’

Enrico. Ik háátte die naam. Erger dan wie of wat dan ook.

Enrico was mijn moeder haar tweede vriend, na mijn vader. De klootzak kwam in haar leven, verwekte een kind en ging weer.

‘Mam, ik ben op mijn werk! Ik kan niet weg, Mario ontslaat me!’

‘Je bedenkt maar wat!’ Roept mijn moeder dan kwaad. ‘Denk je dat ik het leuk vind? Ik heb het druk genoeg! Kom hem ophalen, nu!’

‘Best!’ Snauw ik terug. Ik stop mijn telefoon weg en loop terug naar de keuken.

‘Waar was je nou?!’ Roept Mario boos. Ik zucht diep en leg hem dan snel de situatie uit.

‘Je kan niet weg.’ Zegt hij droog. Ik staar hem even aan.

‘Best. Dan neem ik Julian wel mee.’

Ik knoop mijn schort los, smijt het op het aanrecht en ren de keuken uit.

Zo snel als ik kan ren ik het restaurant uit. Ik ren de stoep over, in mijn werkkleding. Rood poloshirt en zwarte skinnyjeans, waarschijnlijk denken mensen ook nog dat het gewoon mijn normale kleding is. Gatver.

Voordat ik het weet ben ik thuis. Ik bel aan, en mijn moeder doet de deur open. Meteen stormt ze met Kelly weg, en binnen een minuut ben ik alleen met Julian. Hij kijkt me triest aan en ik zucht. Ik vecht tegen de tranen, til hem uit zijn kinderstoel en loop naar de keuken. Snel pak ik een plastic tas. Ik stop er zijn flesje, luiers, een speeltje en eten in. Dan loop ik het huis uit en sluit achter me af. Ik loop zo snel als ik kan terug naar het restaurant.

Zodra ik binnen kom staat Mario te wachten met een kinderstoel van het restaurant. Ik glimlach: Mario kan soms vreselijk zijn, maar hij is een goede man.

Ik zet Julian in het stoeltje, en geef hem een speeltje. Meteen is het kind helemaal ondersteboven van het ding en heeft hij al geen aandacht meer voor mij.