Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 31

-Kaj

Nerveus parkeer ik mijn auto voor Valerie haar huis.

Is dit stalkerig gedrag?

Nee, sowieso niet. Ik heb al een hele dag niks van Valerie gehoord, en ik maak me zorgen.

Ik zet mijn motor af en stap mijn auto uit. Ik sluit de deur achter me en doe hem op slot. Dan loop ik door het nieuwe laagje sneeuw dat er afgelopen Dinsdagnacht is gevallen.

Ik loop naar de voordeur van Valerie haar huis en bel aan. Na een tijdje wordt de deur opengedaan en staat haar moeder met Julian op haar arm voor de deur. Haar ogen zijn rood en dik, ze heeft duidelijk gehuild.

‘Kaj? Wat doe je hier?’ Vraagt ze verbaast.

‘Ik zoek Valerie.’ Zeg ik een beetje ongemakkelijk. Door mijn antwoord ziet ze er opeens nog bleker uit, en springen er tranen in haar ogen.

‘Ik… ik d-dacht…’ Stamelt ze. Dan houd ze haar hand voor haar mond om niet in huilen uit te barsten. Ik doe een stap naar voren en neem Julian van haar over. Valeries moeder loopt door de woonkamer in, en ik sluit de voordeur achter me voordat ik haar volg. Met de baby op mijn arm loop ik achter de vrouw aan. Als ik de woonkamer in kom zie ik haar tegen het aanrecht aan geleund staan, duidelijk in tranen.

‘Mevrouw?’ Vraag ik ongemakkelijk. Ze draait zich om, veegt snel de tranen onder haar ogen vandaan en schud dan mijn hand.

‘Genevive. Maar wist je dat niet al?’

‘Ja, dat wist ik al.’ Mompel ik. Ze pakt Julian van me over en gaat op de bank zitten. Ik ga voorzichtig naast haar zitten.

‘Ik dacht dat ze bij jou was.’ Zegt Genevive zachtjes. ‘Ik dacht… dat ze naar jou gegaan was. Na gisteravond.’

Ik kijk opzij, maar vang Genevive haar blik niet. Die is gericht voor haar.

‘Na gisteravond?’ Vraag ik voorzichtig.

‘We hadden ruzie.’ Gaat Genevive verder. Haar stem klinkt steeds zachter, maar ze blijft praten. ‘We hadden ruzie over haar stiefvader… en over geld. Toen is ze zomaar naar buiten gerend, en niet meer teruggekomen. De hele nacht niet! Ze is onbereikbaar op haar telefoon, en niemand weet waar ze is. Ik heb iedereen gebeld waar ze zou kunnen zijn… behalve jij… maar nu ben je hier en…’

Genevive begint weer te huilen, en ik wrijf ongemakkelijk over haar rug.

‘Het komt wel goed… ze is waarschijnlijk gewoon in de war.’ Zeg ik zachtjes, maar het zit toch niet goed in mijn buik. Er is iets aan de hand.

Iets is niet in orde, ik voel het.

---@Floor's huis, 20:00

-Floor

Nerveus loop ik door het huis te ijsberen. Mijn moeder heeft al drie keer geroepen dat ik rustig aan moet doen, maar ik stres me kapot.

Wat als Samuel super boos is? Wat als hij niet meende wat hij zei, of wat als hij het juist wel meende?

Vragen schieten door mijn hoofd, en ik weet zeker dat ik niet kan rusten totdat ik antwoord heb.

Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en check de tijd. Het is al drie over acht.

Gaat hij überhaupt nog wel komen?

‘Floor, wat is er?’ Vraagt Beau dan. Ze zit in haar pyjama op de bank tv te kijken, Hanna ligt al op bed.

‘Niks.’ Reageer ik kortaf.