Carry Me Home (B-Brave fanfiction)

Hoofdstuk 11

Dioni's lelijke gezinsauto --------->

-Belle

‘Dit is belachelijk!’ Roept Valerie. Ze rukt zich los van Senna, slaat haar armen over elkaar en staat midden op de weg stil. Senna draait zich om en kijkt Valerie boos aan. Danielle staat haar bij met een van haar meest giftige blikken.

Als blikken konden moorden…

‘Meiden, zullen we anders even een plek zoeken waar we rustig kunnen praten?’ Mompel ik.

‘Ik kan hier prima praten.’ Zegt Valerie. Floor en ik kijken elkaar even aan en trekken de drie dan mee naar de stoep.

‘Best, dan praten we hier.’ Zegt Floor.

‘Sinds wanneer ben jij hier? En wat moet je van ons?’ Zegt Valerie tegen Senna. Ik zie de blik in Senna’s ogen en weet dat het haar pijn doen.

‘Ik moet helemaal niks van jullie, en ik ben hierheen gekomen voor een toekomst. Camilo is niet langer het centrale punt in mijn leven, ik ben klaar met hem.’ Zegt ze. ‘Ik wil dit uitgepraat hebben. Jullie moeten weten dat alles wat ik heb gedaan in jullie voordeel is geweest. Dat leek misschien in het begin niet zo, maar jullie konden ontsnappen door mij.’

We zijn alle vier stil en staren naar Senna. We weten dat het waar is: we konden ontsnappen door haar. Maar ze heeft ons ook zoveel geflikt…

‘Ik heb mijn vrijheid opgegeven voor jullie.’ Fluistert Senna.

‘Maar nu ben je toch hier.’ Zegt Danielle. ‘Hoe ben je vrij gekomen?

Een koude rilling gaat over mijn rug en ik sla mijn armen om mezelf heen. De avondlucht is koud en geeft me kippenvel van top tot teen. Ook prikt er nog steeds een schuldgevoel in mijn buik: we hebben de jongens daar gewoon achtergelaten, en dat terwijl ze ons zelf hadden uitgenodigd.

‘Ik ben gewoon gevlucht.’ Zegt Senna. ‘Toen Camilo… bezig was. Ik heb geen sporen achter gelaten.’

‘Hoe weet ik dat zeker?’ Vraagt Danielle.

‘Je zal me moeten vertrouwen.’ Antwoord Senna.

Er valt een ongemakkelijke stilte, en ik staar naar mijn hakken die mijn voeten zowat laten afsterven.

‘Kunnen we vanaf nu niet gewoon vrienden zijn?’ Vraag ik dan.

‘Daar heb ik geen behoefte aan.’ Zegt Valerie meteen.

‘Maar…’ Probeer ik.

‘We zijn kennissen.’ Zegt ze door me heen. ‘Ik weet wie jullie zijn en jullie weten wie ik ben, maar daar blijft het bij. Ik wil gewoon vergeten wat er is gebeurd, en dit helpt niet. Als jullie me nu willen excuseren, ik ben op een date.’

Valerie draait zich om, en loopt weg zonder nog iets te zeggen. Verbluft staren we haar na.

‘Sinds wanneer is zij zo’n bitch?’ Vraagt Floor tegen niemand in het bijzonder.

‘Sinds altijd.’ Reageert Senna boos. Er valt weer een ongemakkelijke stilte. Ik staar naar de grond en krab een beetje aan mijn arm, ik inspecteer zogenaamd mijn hakken.

‘Tot zover het uitpraten dus.’ Zegt Danielle dan.

‘Kunnen we niet gewoon weer vrienden zijn zoals we waren?’ Vraagt Senna.

‘Senna, het wordt nooit meer zoals vroeger.’ Zegt Floor. ‘We moeten respecteren wat Valerie vind. En ik moet nu ook terug, mijn moeder wacht op me.’