Policeman

0.6

Postanowiłem wyjechać do rodzinnego miasta Sophie. Chciałem ją odnaleźć i chociaż odwiedzałem je kilka razy po jej zaginięciu, to przecież mogłem coś przeoczyć.
Zatrzymuję się w jedynym hotelu w mieście, jednak posiada on wszystko, czego potrzebuję. Dodatkowo mam nawet mały balkon, z którego rozciąga się widok na panoramę spokojnej i cichej mieścinki.
Dalej widzę dzielnicę Sophie. To jedna ze starszych, wyrastają w niej błękitne kamieniczki, a zamiast asfaltu są kocie łby.
Wchodzę do środka, rzucam torbę na fotel, a klucze na podniszczony stolik i idę się wykąpać. Jechałem zatłoczonym pociągiem i to wszystko, czego teraz potrzebuję.
Idę do sypialni, sprawdzam telefon. Mam nieodebrane połączenia od mamy. Wzdycham, zawsze się mną przejmowała. Oddzwaniam i uspokajam ją, zapewniając, że moje samopoczucie ma się dobrze.
Sophie też się tak o mnie zamartwiała. A teraz jej nie ma. Żyje? Co robi? Dlaczego nie wraca? Może ktoś ją porwał?
Krzywię się, ale odganiam natrętne myśli.
Czas coś zjeść.
Wychodzę i kieruję się do restauracji, w której razem z narzeczoną jadaliśmy obiady. Po drodze obserwuję ciemne chmury, zwiastujące deszcz. Mam nadzieję, że krople na mnie poczekają.
Wchodzę do środka i siadam przy stoliku blisko okna. Roztacza się z niego widok na polankę, ozdobioną barwnymi kwiatami.
Biorę kartę dań, wybieram spaghetti. Obdarzam kelnerkę bladym uśmiechem, a przed moimi oczami przebiega grupka roześmianych dzieciaków...

**
Chodząc po dzielnicy Sophie, zauważam starszą kobietę, która mimo groźby nagłej ulewy plewi grządki.
- Dzień dobry? - mówię niepewnie. Chyba ją pamiętam. - Poznaje mnie pani?
Kobieta odwraca się w moją stronę i mruży oczy.
- Niekoniecznie - odpowiada, taksując mnie uważnie od stóp do głów.
- Jestem Adam. Narzeczony Sophie... - Próbuję dalej rozbudzić jej pamięć.
Udaje się. Uśmiecha się do mnie wesoło.
- Ach! To ty! To o tobie Sophie wyrażała się w samych superlatywach? Śliczne macie dzieci.
Kamienieję.
- Co?!