One Small Bite

Chapter 2: Dark Kings

I quickly stormed myself at the counter to order my lunch. I'm freaking hungry at muntik nang masira ng mga babaeng iyon ang tanghali ko. As I order, I received some glances-- or should I call it a "dagger stares" from the students around Uh, it's not my fault, sila ang nambangga at hindi man lang nag apology. Not my fault. 

"Two monster cheeseburger, and small blueberry cheesecake, and water. And uh, do you have cigarette here?"I asked. Tila naman na-sorpresa ang babae sa counter sa aking isang special order. 

"Walang sigarilyong ipinagbibili sa cafeteria na ito. Pasensya na." At saka nya pinrepare ang mga normal orders ko. Mabilis lang ang pag serve nya sakin, as holding my food tray, namili ako ng pe-pwestuhan. And I decided to spend my lunch time at the far corner tables. At there, started the whispers. Hays, mga tao nga naman. So judge mental. Unti unti akong naka-ramdam ng inis. Ang ayoko sa lahat, ay ang attensyon ng publiko. I wanna keep invisible here. Ngunit tila opposite ang desisyon ng tadhana, Should I be their star for the whole semester, then? Shit. 

Habang kumakain, nagulat ako nung my isang lalakeng estudyante ang bumulong sakin. 

"New, student ka diba? Well, siguro nga. Miss, binabalaan na kita, sa loob ng tatlong segundo, kaylanga ay wala ka na r'an. Paparating na ang mga tumay na naka-upo sa pwesto mo. At pagsisisihan mo pag pinag-initan ka nila." Napa-ngisi naman ako. Well, mas mahirap kong pagti-tripan nila ko, dahil hindi ko rin kilala ang sarili ko pag napupuno ako sa sobrang galit. 

"Bata. If you're just playing sick, pwede ba, hindi ko tipong makipag-laro. So please, tigilan moko. Konting konti nalang, masisira na ng mga tao dito ang tanghalian ko, at pag ako naasar, ikaw ang uunahin ko." Banta ko at tila na-estatwa ang binatang ito sa sinabi ko. What a piece of nerdy shit. Matangkad sya at medyo messy ang buhok with a touch of brown and his thick glasses, malaki rin ang pangangatawan nito at halatang nagwo-work out dahil bakat sa shirt nya ng abs at cuts sa braso. Wow Vernice Kathleen, kelan ka pa nagkaron ng admiration sa ibang tao? Well ngayon--- Teka, ano bang naiisip ko? What the hell. 

"Ehem, miss. Wrong choice of seat." Wika ng isa lalake sa likod ko---- No, hindi lng isa. Wow, ano ba ito? A group of guys wearing a leather jacket and uh-- Oh whatever you call it but they're all a piece o' shit. Nagpatuloy nalang akong kumain na para bang normal ang araw ko (Well, I'll never be normal at  any way.) Umupo na ang mga lalaking ito na naka-palibo sakin at marahan akong pinagmamasdang kumain. Seriously, what are they? Cult? Tribe? A high-school sicks? A gangster? Err, I'm getting weird here. Stop it Vernice Kathleen. 

"Ah, pasensyana na, Lucas, bago ng kase ang kaibigan naming ito eh. Hindi nya pa ganong kabisado ang perks ng school na ito. Pasensya na talaga." Wika ni Maggy at saka hinatak ang siko ko patayo at si Claire naman ang nagbitbit ng tray ko. Goddamn. Nang maka-rating sa pe-pwestuhan ay agad na nagsalita si Maggy.

"Alam mo ba kung anong ginagawa mo? You almost messed up with Dark Kings!" Saad nito. I just shrugged at nagpatuloy na lamang ako sa pagkain ng meal ko. Ano bang pake nila? At ano bang pake ko? 

"Well, at least alam mo na ngayon. You should take precautionary measures, Vernice. At wag ka nang pe-pwesto sa table na yun. Mabuti nalang at Wala si Sebastian duon. Kundi, patay ka." Oh, That Sebastian would be more way dead to me, I guess. Nagpatuloy na lamang ako sa pag-kain at hindi na sumagot sa mga mga katanungan nila. Mabili na ako'y  natapos sa pagkain ng mapagdesisyonan kong umakyat na.

"Hey, Claire! Do I look good with this pink dress?"

"Uh. Nah. Your skin are pale, Cassey. Hindi compliment sa balat mo ang light colors. try the red one or the  blue." 

Uh. Ang iingay! Hindi ba pwedeng itikom naman nila ang bibig nila. Kahit isang oras lan! I need mind peace! 

"Hey girls," At napatingin ang tatlong busy'n busy sa pagpili ng mga damit. "Let's play, the quite game. That would be surely fun!" Sarkastiko kong saad at saka umirap sakanila. 

"Uh, sorry" Saad ng isa sakanila. 

And there, Lay down again and closed my eyes. Reaching the deepest dream I might have. 

(To be continued...)