Squakantie..

10

Pov. Link
Harm is net weg. Ik heb geen zin om uit bed te komen. Joost weet wel waarom. Ik woel wat in mijn bed. 'Onze poes wil niet komen!' Ik hoor Harm schreeuwen. Ik gooi mijn lakens over mijn hoofd. 'Ik ben moe!' Schreeuw ik terug. Ik probeer weer te slapen. Fijn, nu lukt dat niet. Maar ik heb ook geen zin om op te staan. Ik zucht en stap uit bed. Rustig loop ik naar mijn kledingkast en pak ik wat kleding. 'Link je moet nu echt uit- oh..' 'Joost ga weg..' 'Eh, ja natuurlijk.' Joost loopt mijn kamer weer uit en gooit de deur dicht. Later loop ik de kamer uit, met kleren aan natuurlijk.. Ik loop naar de badkamer en doe m'n haar. Eigenlijk vraag ik me nog steeds af wat er gisteren met Jeremy was. Misschien zegt hij het als ik het gewoon vraag? En anders weet ik het gewoon niet. Ik heb mijn haar gedaan en dus loop ik naar beneden. 'Goede morgen.' Hoor ik vanaf de bank. 'Goede morgen.' Zeg ik en ik gaap. 'Waarom ben je zo moe?' Joost staat naast me wat drinken in te schenken. 'Dat zou je wel moeten weten.' 'Nee?' 'Kijk dan maar op je mobiel.' Joost kijkt me vreemd aan en hij loopt weg. Ik smeer mijn brood, schenk wat melk in en loop naar de tafel. Ik eet liever bij de tafel, waarom? Ja, geen idee eigenlijk. Na het eten loop in naar Jeremy. 'Kan ik je spreken onder 4 ogen?' 'Ja tuurlijk?' Jeremy en ik lopen naar Jeremy's kamer. 'Wat is er Link?' 'Ik wil je iets vragen eigenlijk.' 'Oké.' 'Wat was er gisteren, toen je schreeuwde?' Jeremy bijt op zijn onderlip en kijkt naar de grond. Hij gaat zitten op zijn bed. Hij legt zijn hoofd in zijn handen. Raakt dit hem? 'Jeremy?' Hij geeft geen antwoord. Ik zucht en ga zitten naast Jeremy. 'Het spijt me.' Zeg ik en ik kijk naar mijn handen. 'Het is niet jouw schuld.' 'Wat is niet mijn schuld?' 'Alles.' Jeremy is nogal vaag. Ik snap het even niet. 'Eh, wat bedoel je?' Het is even stil. 'Alles wat er is gebeurd, voordat ik jou, Joost en Harm ontmoette.' 'Wat is er gebeurd?' 'Je begrijpt het toch niet.' 'Jer, dat weet je niet.' Jeremy zucht. 'Als je het maar niet doorverteld.' 'Dat beloof ik.' 'Oké, het is lang geleden. Ik liep rustig op straat.' 

Flashback van Jeremy

Ik loop rustig op straat, tot ik opeens een harde knal achter me hoor. In één beweging draai ik me om. Achter me staan wat volwassen mensen. Ze zijn groot en ik niet, ik ben nog maar 10. 'Wie zijn jullie?' Ze geven geen antwoord en komen alleen maar dichterbij, grijnzend. Ik draai me weer om en begin te rennen. Mijn voetstappen galmen door de straat. De regen komt steeds harder naar beneden vallen. Mijn ademhaling versneld nog meer en mijn ogen flitsen heen en weer. Kan ik me ergens verstoppen? Ik kijk achter me en ik zie dat de mannen achter me aan komen. Ze komen snel dichterbij. Dit is gemeen! Zij zijn veel sneller dan ik ben. Ik schiet ergens een steegje in en ren door. Ze hebben me door en rennen het steegje ook in. Ik ren verder, het steegje uit. Misschien kan ik ze met steegjes afschudden? Ik ren door een andere straat, ik ren door de plassen, die mijn broek nat en vies maken. Mijn haar is doorweekt, net zoals mijn kleren. Ik ren door steegjes en straten, over gras en straat. Ik schiet weer een steegje in. Ik wil doorrennen, maar het steegje loopt dood. Ik kijk achter me en daar staan de mannen. 'Hoe heet je?'  Vraagt degene die vooraan staat. 'J- Jeremy.' De man grijnst. 'Heb je nog laatste woorden Jeremy?' Lacht de man en hij richt een geweer op me. Ik kijk naar de loop. 'Hij is geladen.'  Zegt hij. Mijn ademhaling versnelt weer. Ik sluit mijn ogen en probeer rustig te worden. Mijn leven flitst voorbij.. 'PISTOOL LATEN VALLEN!' Ergens van ver komt een stem. Ik wil naar degene die het schreeuwt rennen. 'Blijven staan.' Zegt één van de mannen. Er komen andere gewapende mannen bij, maar ze richten hun pistolen niet op mij, maar op de mannen. 'PISTOOL NU LATEN VALLEN!' De man die voor me staat grijnst en schiet in mijn been. 'AAUW!' Ik hoor nog een knal. De man voor me laat het pistool vallen, op de grond. Er komt iemand bij me staan, de persoon tilt me op. 'Het komt goed.' Hij brengt me naar een geel busje. Daarna val ik in slaap en kan ik me niets meer herinneren. Ik weet nog steeds niet waarom ik gekozen werd door die mannen, mijn ouders willen er ook niks over kwijt..
Einde flashback.

Pov. Link (nog steeds) 
'W- Wow..' Ik kan niks meer zeggen. 'Soms blijft er één beeld in mijn gedachten hangen. Dat is het beeld dat ik in de loop kijk.' Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, dus zeg ik maar niks. Ik kijk naar de grond. Ik snap wel waarom het hem raakt, als het hem raakt. 'Sorry dat ik het vroeg.' 'Nee, het geeft niet.' 'Maar je hebt er zo veel moeite mee..' 'Dat weet ik, maar nu ben ik het kwijt. Dat is goed.' Ik geef geen antwoord en ik kijk naar Jeremy. 'Eerst, vertelde ik het aan niemand. Dan ga je kapot van binnen. Dit is beter.' Ik knuffel hem. 'Ik ga even naar de badkamer.' Jeremy staat op en loopt weg. Ik kijk naar de grond. Ik heb medelijden. Waarom heeft hij dit nooit verteld? 

Pov. Jeremy
Ik loop naar de badkamer en gooi water in mijn gezicht. Ik glimlach naar mezelf, maar in het spiegelbeeld zie ik alleen maar mezelf als 10- jarige, bang en vol verdriet. Ik gooi nog wat water in mijn gezicht, dan kijk ik weer in de spiegel. Niks, gewoon alleen mezelf, hoe ik nu ben. Was dat een verbeelding? Het beeld komt weer voor mijn ogen. De loop, de man, alles. Tranen komen naar boven. Langzaam druppen ze in de wasbak. Ik hoef niet bang te zijn.. Ik ben veilig, niet in gevaar. Mijn ademhaling stopt en ik val op de grond..

Een cliffhanger! Ik weet het, ik ben echt gemeen. Sorry hiervoor :)
Wat vinden jullie van het hoofdstuk?  

Q: Lila (Link & Mila) of  Limy (Link & Jeremy)?
A: (Van mij) Ik weet het niet.. Daarom vraag ik het xD

Lees ajb het verhaal Soccerlife (ofz) van animegirljulia
Echt superleuk!