Squakantie..

11

Ik ga niet direct beginnen met mijn verhaal, omdat ik allereerst iedereen echt wil bedanken voor zoveel reads! Wel 300+!! Bedankt :D ! Dan kunnen we nu verder met het verhaal..

Pov. Jeremy
Ik val op de grond met een harde knal, ik haal geen adem meer. Alles word zwart voor mijn ogen. 'Jeremy?!' De stem is ver weg, maar ook zo dicht bij.. Er komt iemand naast me zitten. 'Jeremy..' De stem lijkt zo ver weg, maar is dichtbij. 'Joost! Harm!' Iemand drukt op mijn borst en blaast adem in mijn mond. Er komen meerdere mensen binnen. 'Bel 112!' Geschreeuw.. Mijn gedachten gaan terug naar dat ene verschrikkelijke moment. De mannen, de pistolen, alles.. 'Jeremy! Wordt wakker!' Iemand schud me heen en weer. De flashback is weg, ik kan mijn ogen niet openen. Ik voel dat ik word opgetild door iemand, of door meerdere mensen. Ik word ergens opgelegd. Alles om me heen is weg, het geluid, het zicht, alles. Adem halen gaat zwaar, zo zwaar dat het bijna niet gaat. Mijn wereld stort in. Toen viel ik in slaap, een diepe slaap. Zo diep, dat wakker worden geen optie is.

Pov. Link
Een harde knal, vanuit de badkamer. Ik kijk verschrikt op, snel loop ik de badkamer binnen. 'Jeremy?!' Schreeuw ik. Ik ga naast hem zitten. 'Jeremy..' Wat moet ik doen? 'Joost! Harm!' Ik druk op Jeremy's borstkas. Dat moet toch? Ik blaas adem in zijn mond, maar het lijkt niet te werken. Joost en Harm komen binnen. 'Bel 112!' Schreeuw ik. 'Wat is er aan de hand?!' 'Joost bel gewoon 112!' Joost pakt zijn mobiel en tikt een nummer in. 'H-hallo met Joost Bouhof..- Ambulance graag..- (adres geef ik niet xD) ..Bedankt.' 'Jeremy! Wordt wakker!' Ik schreeuw en schud hem heen en weer. Harm in in shock, hij doet niks en staart naar Jeremy, Joost doet hetzelfde. 'Loop naar de deur, straks komt de ambulance.' Zegt Harm. Joost knikt en hij rent weg. Niet veel later komen er mannen binnen, ze tillen Jeremy op en brengen hem weg, naar beneden, naar de ambulance. Ik ga bij Jeremy in de ambulance zitten, Joost en Harm gaan niet mee. Jeremy ademt gelukkig nog wel, maar niet goed. Als zijn ademhaling stopt, wordt er een masker op zijn mond gezet.

(Een paar dagen later)

'Tot zo!' Ik stap in mijn auto en zwaai naar Joost en Harm. Vandaag mogen we eindelijk Jeremy ophalen. Het is nog vroeg en er rijd bijna niemand op de weg. Ik kom aan bij het ziekenhuis, ik stap uit mijn auto en loop naar het ziekenhuis, naar de ingang. Ik word naar Jeremy's kamer gewezen. In de afgelopen dagen mochten we hem niet bezoeken, dus ik heb geen idee hoe het met hem gaat. Jeremy ligt in bed naar de tv te kijken. 'Link!' Jeremy kijkt blij naar me op en ik ren naar hem toe. 'Hoe gaat het?' Vraag ik. 'Goed.' Jeremy stapt uit bed, blijkbaar had hij zijn kleding al aan. We liepen naar de uitgang. 'Link..?' 'Ja?' 'Eh, ik- ik..' 'Wat is er?' 'Ik vind je leuk..' Ik wist niks om te zeggen en ik bleef staan. 'Sorry..' Jeremy keek naar de grond. 'Ik weet het niet meer..' Mijn hersens weten niet wat ze moeten doen.. 'Wat weet je niet meer?' Jeremy is nieuwsgierig en dat kan soms echt irritant zijn. 'Ik.. Ik houd van jou, maar ook van Mila..' 'Je hoeft niet voor mij te kiezen, kies voor degene die je het leukst vind.' 'Dat ik juist het probleem.. Dat weet ik niet!' Ik open het portier van de auto en ga zitten. 'Kom.' 'Oké..' Jeremy komt naast me zitten op de bijrijdersstoel. De hele weg naar de camping werd er niet gepraat. Ik zet mijn auto weer naast mijn vakantiehuisje neer. 'Ik ga even..' 'Ik snap het wel.' Jeremy loopt naar binnen en ik loop richting de uitgang van het park. Ik ga zitten op het bankje vlak bij de uitgang. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en begin te huilen. Waarom weet ik niet wie ik leuker vind? Waarom is het zo lastig? Soms wil ik gewoon weg, weg uit alles, maar dat kan niet. Jammer genoeg. Ik leun achterover en kijk wat rond. Ik voel een hand op mijn schouder. Ik kijk om en het is een meisje. 'Gaat het wel?' Vraagt ze. '.. Ja het gaat wel..' 'Lieg niet tegen me.' 'Oké eigenlijk gaat helemaal niks goed..' Ze komt naast me zitten. 'Wat is er aan de hand dan?' Ik zucht: 'Ik weet niet wie ik leuk vind..' 'Dat kan gebeuren.' 'Hoe heet je eigenlijk?' 'Ashley, hoe heet jij?' 'Ik ben Link..' 'Dat is niet je echte naam.' 'Dat weet ik, deze is mooier.' 'Hoe heet je?' 'Michael.' 'Ik vind Michael leuker.' 'Ik niet, noem me liever Link.' 'Zal ik doen.' Eigenlijk zei ze niet veel meer, maar het hielp wel. 'Ik moet gaan.' Ze stond op en liep weg. 'Doei!' Ik had geen zin meer om terug te gaan naar het vakantiehuisje. Ik bleef zitten op het bankje, al werd het al laat. Ik werd gebeld. 'Hallo met Link?' 'Hoi met Mila.' 'Hoi.' 'Is er iets?' 'Nee hoor.' 'Oké.. Ik moet je iets vertellen.' 'Oké zeg maar.' 'Het kan niet telefonisch.' 'Kom naar met toe anders.' 'Ik ben er zo.' Ik ging iets anders op het bankje zitten en in hang op. Fijn, nu moet ik ook nog eens met Mila gaan praten. Op dit moment had ik geen zin om met Mila óf Jeremy te praten, maar het moest. Niet veel later kwam Mila aan. Ze ging naast me zitten en zuchtte. 'Oké..' Mila keek naar de grond. 'Je kunt me alles vertellen.' 'Dit is anders.' 'Hoezo?' 'Dit is lastiger dan het lijkt..' Ik keek Mila aan in haar groene ogen. 'Ik denk dat je schrikt als ik het zeg.' 'Ik ga niet schrikken.' 'Oké..' Mila wendde haar blik af. 'Vertel het maar.' 'Oké, ik- ik moet je vermoorden.' Mijn ogen werden groot. 'G- ga je dat nu doen?' 'Ik zeg niet dat ik je wil vermoorden..' 'Van wie moet je me vermoorden dan?' 'Van mijn baas.' 'Zo ver was ik ook al.' 'Ik mag de naam van mijn baas niet noemen.' 'Oké..' Ik kijk Mila weer recht in haar ogen. 'Sorry Link.' Mila richt een pistool op me en ik schrik. 'Ik vertrouwde je! Ik hield van je! Waarom doe je dit?!' Schreeuwde ik. 'Ik wil dit ook niet oké?!' 'Waarom doe je het dan?!' Tranen branden in mijn ogen. 'Omdat ik geen keus heb!' Mila huilt, de tranen stromen over haar wangen. 'Het spijt me Link..'
Omdat we de 300+ reads hebben, is hier een extra groot hoofdstuk veel plezier :) ! xD

Haar vinger gaat naar de trekker van het pistool. 'Alsjeblieft Mila.. Ik wil nog niet dood. Ik smeek het je..' Ik leg mijn hoofd weer in mijn handen. Het moment kan er elk moment zijn het moment van de dood. Ik wil nog niet.. Ik kijk op naar Mila. Haar hand trilt en het pistool ook, ze huilt. Tranen druppen op de grond. 'Ik kan dit niet..' Fluistert ze. 'Ik wil dit niet..' Ze laat haar pistool zakken. 'Ik heb geen keus..' 'M- Mila, je hebt altijd een keus.' Probeer ik voorzichtig. 'Je begrijpt het niet!' Ze schreeuwt naar me, met de pijn in haar ogen. 'Als ik jou niet vermoord, word ik vermoord!' Mila gaat huilend op de grond zitten. Wat moet ik doen?

Pov. Jeremy
'Link blijft wel erg lang weg.' Zegt Harm, hij eet wat soep, net zoals ik. 'Ik ga hem zoeken.' Ik sta op en loop naar buiten. Waar kan hij zijn? Ik loop naar het speeltuintje. Daar is hij niet. Ik loop naar het meer, ook daar is hij niet. Ik loop richting de poort, Link zit op een bankje en Mila staat voor hem. Ik ga ergens bij staan en kijk aandachtig. Opeens richt Mila een pistool op Link. Ze praten wat en Link begint te schreeuwen. Ik kan niet kijken. Ik dacht dat Mila aardig was. Nou niet dus. Wat een-. Ik wilde naar haar toe rennen en haar.. haar neerschieten. Ik.. Ik.. 'Klote Mila!' Waarschijnlijk hoorde ze me niet, helaas. Ze ging op de grond zitten. Ik loop naar ze toe. 'Hoe durf je?!' Ik schreeuw naar Mila, ze kijkt verschrikt op. 'Ik kan je gaan melden bij de politie! Dan ga je de bak in!' 'Dat... dat wil ik niet.' Mila begint weer te huilen. 'Waarom wil je hem dan neerschieten?!' Mila geeft geen antwoord. Ik draai me om naar Link. 'Gaat het?' Vraag ik. Link knikt. Ik loop naar hem toe en knuffel hem. 'Alles komt goed..' Fluister ik. 'Mila..' Link richt zich tot Mila. 'Ik maak het uit.' 'Nee!' Schreeuwt ze. Ik kijk in Link zijn ogen, zo mooi groen. Ik loop naar hem toe en kus hem. 'Hier zul je voor boeten!' Schreeuwt Mila. Niet veel later voel ik een pijnscheut in mijn schouder. Ik kijk om en Mila laat haar pistool zakken. Ze grijst gemeen. 'Jeremy!' Ik val op de grond. 'Je kunt oprotten Mila! Oprotten!' Schreeuwt Link. Ik wil opstaan en haar slaan, dus dat doe ik. Ik sla haar neer het pistool valt op de grond, die ik snel op pak. Bel 112..' Zeg ik. Ik voel dat er bloed uit mijn schouder komt. Niet veel later komt er politie aangereden. Ze nemen Mila en het pistool mee. Ook mij nemen ze mee, in de ambulance. De pijnscheuten in mijn schouder worden steeds erger.. Link lacht lief naar me. Ik weet dat hij bezorgt is, maar hij weet dat ik het wel red. Ik kijk hem aan en ik val in slaap.

Pov. Link
Jeremy is in slaap gevallen en ik zit gewoon rustig in de ambulance. Mijn handen gaan naar mijn mobiel. Ik pak 'm uit mijn broekzak en ga naar whatsapp. Ik stuur naar Joost dat we op weg zijn naar het ziekenhuis. Ik besef me nu eigenlijk voor het eerst wat dit voor een vakantie is. Een kut vakantie. Ik zie dat Joost het bericht heeft gelezen. Dan gaat hij weer offline. Ik zucht en kijk weer naar Jeremy. Ik heb echt medelijden met hem. Volgens de dokter die bij me zit, hoeft de kogel er alleen uit gehaald te worden en dan mag hij weer naar huis. Na één dag. Waarom gebeurt dit allemaal? Waarom was Mila niet zoals ik had gedacht? Waarom weet ik nog steeds niet wie ik leuk vind? Hoe kan dat überhaupt? Ik bedoel, Mila wilde me neerschieten. Waarom is ze dan nog steeds zo- zo leuk? Waarom vind ik Jeremy leuk? Waarom is dat nu pas? Vragen maken me gek. Het zijn er gewoon te veel. Ik sluit mijn ogen tot ik iemand heel snel hoor ademen. Ik open mijn ogen en Jeremy probeert adem te krijgen. De dokter zet een masker op zijn mond. Zijn ademhaling gaat terug naar het normale. 'Hyperventilatie.' Zegt de dokter. Ik knik wel gewoon. Ik denk terug aan dat moment toen Jeremy en ik buiten zaten. Aan de ene kant heb ik er spijt van, maar aan de andere kant niet. Ik ben eigenlijk wel blij dat Jeremy zijn geheim mij heeft verteld. Eigenlijk zou ik hem ook mijn geheim moeten vertellen, maar dat is te erg. Dat mag niemand weten. Over wat er vroeger is gebeurd, toen.. Ik wil er niet aan denken. Ik kijk weer naar Jeremy, die er in alle vrede bij ligt. Hij weet niet hoe ik echt ben, diep van binnen. Die andere kant, die kant waar ik me voor schaam. Die duistere, donkere kant. Hoe ik vroeger was, hoe mijn leven vroeger was. Hoe alles vroeger was. Sommige mensen zeggen dat vroeger alles beter was. Niet alles was beter. Ik was gemeen, vals en misschien wel kwaadaardig? In ieder geval was het niet de kant die ik graag liet zien. Sommige mensen die ik vroeger kende, beschouwen me nu nog als een, vervelend, gemeen persoon..

Hallo iedereen :) Dit is dan het 11e hoofdstuk :P.
Q: Moet ik er een nieuw persoon in laten komen?
A: (van mij) Mij maakt het vrij weinig uit.. xD
Xx Afke♡