Alışır ellerim, alışır yüreğim
Yokluğuna, yokluğunda, yoksun ya
Olsun kumbaram umutlarla dolsun
Yok olsun başlangıcı ben olan bi sonsun
Giderken bırakmadın kendinden bi parça bana
Bıraktım bende kendimi ölümün kucağına
Bir resmini buldum kitabın arasında
Onu da ayırmıyordum duruyordu hep başucumda
Hatırlarmısın bilmem beni bir hiç yerine koyduğunu
Yüreğimdeki gül bahçesini soldurduğunu
Ben içtikce doldurduğunu, gördüğüm de kadehin sonunu
Gördüm dibinde sonunu çözdüm kalbimdeki sorunu
Değişiyormuş insan değişiyormuş duygular
Sevgiler nefrete dönüşüyormuş bi anda
Yokluğunla boş yere kurulan umutlar
Katliamların yaşandığı bir iç savaş gibi unutmak
Boş bak sesinle yankılanan odalar
Sesini unutur gibi oluyorum şu sıralar
Beraber koşturduğumuz koridorlar
Unuturmuş insanoğlu unuturmuş zamanla...
