ATM 2:A True Madness (FBS#1)

53.2

"We can't. I still have my last business trip in Martinique."madilim ang mukha ni Angelo."And I want my wife and my son to come with me."mariing dagdag niya.

I sighed."Pwede ka namang pumunta sa Martinique at sasabay na kami ni Ico kay Yuan papunta sa Pilipinas."nag-igting ang kanyang bagang sa proposal ko. Gosh! Don't tell me we'll argue about petty things again?!

Napahilot siya sa kanyang sentido habang mariing nakapikit. He looks so tired and I had to stop myself from feeling guilty. "Pwede bang ikaw naman ang sumunod sa akin? Asawa kita and I have all the rights to decide for our family."he said, gritting his teeth.

The other end of my lips quirks up into an evil smirk."Oh, come on. Angelo, we will never be a family. I mean, baka nakakalimutan mo... sinira mo ang lahat noon."I tried to remind him. Totoo naman, 'di ba?

Napatigil siya sa sinabi ko."We are a family here, Samantha."

Tumayo na ako sa upuan ko at tinalikuran siya.

"Walang third wheel sa isang pamilya, Angelo. It's only the father, the mother, and their child or children. And in our case, you have Alicia. I think that's enough proof that we're not a family."

"Susunduin ko na si Angelico sa playground. Gusto ko ng umuwi."sabi ko at naglakad palayo pero agad ding napatigil when he spoke.

"I suffered amnesia, Sam. Please, don't forget that."pagod ang kanyang boses."And Alicia WAS my girlfriend. And that's way back in college."gusto kong bumalik sa harapan niya to hear more of him. But, I just can't. I just fucking can't.

Tumulo ang luha ko habang naglalakad ako papunta sa playground ng family resto na ito. Agad kong pinunasan iyon at hinanap ang anak ko. It's just so funny how I tried to moved on this past years, but still, I'm hurting.

Siguro nga, I didn't totally moved on from him. But, at least, hindi na niya ako madaling mapapaniwala. I didn't lose my feelings for him, but it's the trust I did.

Tahimik kami sa buong biyahe pauwi sa condo ko. Si Ico naman ay ayaw tigilan ang paglalaro sa Iphone ng Daddy niya kaya talagang sobrang tahimik.

Papasok pa lang kami sa parking ng building ay nakita ko na ang nakaparadang sasakyan ni Yuan. Mabuti naman at nandito siya. Bawas awkward moments.

Mabilis akong bumaba ng passenger seat ng sasakyan ni Angelo. Until now, hindi ko pa din alam kung paanong gamit niya kaagad ang kanyang kotse gayong kararating niya lang galing Canada. Siguro ay pinahatid niya sa tauhan niya sa airport...

"Good afternoon. Kamusta ang lunch?"masayang salubong sa amin ni Yuan. Hindi naman na nakakapagtaka kung paano si Yuan nakapasok sa unit ko kahit wala pa ako. He has a key card. 'Yun nga lang ay madalas niya ring nakakalimutan.

"Good afternoon, Tito Pogi."only Angelico greeted him back.

"Ay, world war kayo?"bulong sa akin ni Yuan ng daanan ko siya. I didn't reply though. I'm a mess right now and I'm not in the mood.

"You can rest on my room."malamig na sabi ko kay Angelo. Kahit naman magkagalit kami, alam ko namang may jetlag pa siya.

"Hinatid ko lang kayo. I'll just put up in a hotel."napalingon ako sa kanya na palabas na nga ng pinto.

"Dad?"nilingon niya si Angelico pero sa akin dumirekta ang mga mata niya. Agad naman akong nag-iwas ng tingin. I want to stop him and tell him to just sleep here but I can't find my words.

"Bakit ka po aalis? Kakadating mo lang..."humina ang boses ni Ico sa huling sinabi niya.

Angelo sighed. I hope Angelico will make him stay. I still don't want to talk to him at ayaw kong ako mismo ang mamilit sa kanya na dito na mamahinga.